SENİ ANLATABİLSEM SANA• Behice

4. Bölüm (Düzenlendi)

Çok yakınından gelen konuşma seslerini duyar duymaz uyandı. İlkten nerede olduğunu anlayamadı. Birkaç saniye etrafına alık alık bakındı. Anılar zihninden gözünün önüne gelince her şey anlamını kazandı. Oturduğu koltuktan kalktı. İki büklüm uyumaktan sırtı tutulmuştu. Hissettiği acı yüzünü buruşturdu. Bir elini beline attı. Onun uyandığını fark eden Bekir bey yanına geldi. Behice'ye uyuduğu süreçte neler olduğunu aktardı.

"Yağız ameliyattan çıktı. Normal odaya aldılar."

Behice sevinçle gülümsedi. İçinden Allah'a binlerce kez şükretti. Neticede Yağız en büyük aşamalardan birini sağ salim atlatmıştı.
Onun sevinmesine Bekir de sevindi çünkü geldiğinden beri sıkıntılı gördüğü bu genç hanımefendiyi ilk kez mutlu görüyordu.
Behice merak ettiği şeyi sormadan edemedi.

"Ben ne zamandır uyuyorum?"

"Beş altı saat olmuştur."

Behice bu kez şaşırdı. Bu kadar uzun süre uyuyakaldığına inanamadı. İçten içe pişmanlık hissetti. Demek acil bir şey olsa ben uyuyor olacaktım, diye düşündü. Bir daha böyle bir ihtimalin olmaması için kalan vakitlerinde gözünü bile kırpmamaya karar verdi. Sonuçta Yağız'ın her an bana ihtiyacı olabilir, diye düşündü.
Sonra cebinden telefonunu çıkardı. Nisa'yı arayıp durumdan haberdar etti. Nisa da aldığı haberle birlikte rahatlamıştı. Derdin çoğu gitmiş azı kalmıştı. Nisa işte olduğu için onu fazla telefonda tutmadı. Çağrıyı sonlandırdığında aklında amcasına ne zaman ve nasıl haber vermesi gerektiği vardı. Biraz daha beklemeyi düşünüyordu. Tamam, Yağız ameliyattan çıkmıştı ancak durumu nasıldı bilmiyordu. Önce Yağız'ı biraz gözlemleyecekti. Baktı ki durumu iyi, hızla iyileşiyor; işte o zaman amcasını arayıp durumdan haberdar edecekti. İşte bunun için de biraz daha beklemesi gerektiğini düşünüyordu.
Behice artık kendisine aitmiş gibi hissettiği koltuklardan birinde oturup bunları düşünürken yanında iki askerle birlikte Alparslan geldi. Behice onu görür görmez ayağa kalktı. Ne demesi gerektiğini bilmediği için sessiz kalmayı tercih etti. Bu sessizliği bozan ise Alparslan oldu.

"Nasılsınız?"

Behice gergin hissediyordu. Elleri çok boştaymış gibi hissedip önünde birleştirdi.

"İyiyim."

Alparslan bunun üzerine bir şey demedi. Kafasını hafifçe aşağı eğdi. Ardından Bekir beyin yanına gitti. Bir şeyler anlatmaya başladı. Behice ne konuştuklarını anlamaya çalışırken askerlerden biri tepsiyle önüne geldi.

"Buyrun."

Behice kaşlarını çattı. Tepside beş bardak çay ve bir tost vardı. Çaylardan birini aldı. Tepsiyi tutan asker yeniden konuştu.

"Tost da sizin."

"Ben almadım ki."

"Komutanım aldı."

Behice az ötedeki Alparslan'a baktı. Sonra tosta baktı. Acıkmıştı. Bu yüzden itiraz etmeden tostu aldı.

"Teşekkür ederim."

"Afiyet olsun."

Askere hafifçe tebessüm etti. Sonra koltuğuna oturdu. Sıcak çay ve tost ikilisini bir güzel yedi. Yemeği bitince çöplerini alıp çöpe attı. Midesindeki ağrı hafiflemişti. Demek ki kaç saattir üzüntünün yanında açlığın da sıkıntısını çekiyordu.
Çöpleri attıktan sonra aynı katta bulunan tuvalete gitti. Ellerini güzelce yıkadı. Aynadan korka korka kendine baktı. Dağılmış halde olduğunu gördü, şaşırmadı. O kadar ayılmaya bayılmaya normaldi sonuçta.
Birkaç kez yüzünü yıkadı. Kenarda duran peçetelerden alıp kuruladı. Sonra dağılmış saçlarını eliyle üstten düzeltti. Çok kabarık durduğu için gevşek bir örgü ördü. Tişörtünü pantolonunun içine koydu. Aynadan pot durup durmadığına baktı. Her şeyin yolunda olduğuna emin olunca tuvaletten çıktı. Yağız'ın şimdiki odası yoğun bakım odasının iki yanındaki odaydı. O yüzden yine aynı yere gitti. Onun peşi sıra bir hemşire gelip kısa süreliğine de olsa Yağız'ı görebileceklerini söyledi. Bunun üzerine herkes Behice'ye baktı. Behice derin bir nefes aldı. Hemşireye görmek istediğini söyledi. Ardından onun yönlendirmesiyle birlikte odadan içeri girdi.
İçeri girer girmez burnuna dolan ilaç kokusu adeta midesini ağzına getirdi. Bulantıdan yaşaran gözlerini kırpıştırdı. Yağız'ın yattığı yatağa iyice yaklaştığında derin bir nefes aldı. Yağız sanki huzurlu bir uykuda gibiydi. Yüzü ifadesiz, göğsü yavaşça inip kalkıyordu. Behice yatağın yanındaki sandalyeye oturdu. Titreyen elleriyle Yağız'ın eline uzandı. Avuçları arasına aldığında kendini tutmayı bıraktı, ağladı.