It was always him.

18

Oh mijn Allah laat dit niet waar zijn..

"Yousra" hoor ik hem zeggen. zijn stem heb ik zo erg gemist, ik heb zijn stem zo lang niet meer gehoord.
ik dacht dat ik over hem heen was?
"Adam" zeg ik zacht terug. binnen no-time zitten we elkaar te knuffelen. Ik heb dit gevoel zo erg gemist.
Als ik denk aan Amine laat ik gelijk los.
"we moeten praten" zeg ik zacht. ik loop naar de bank en neem langzaam plaats op de bank. ik voel mijn tranen weer naar boven gaan, maar hou ze in bedwang.

"ik ben terug gekomen voor je, we kunnen weer bij elkaar" zegt hij met veel hoop. "Adam..." teleurstellend kijkt hij me aan, hij weet het. "ik heb te lang gewacht" voeg ik nog toe. "maar ik ben nu hier voor je.." zegt hij. "Adam je snapt het niet" ik wrijf met mijn hand over mijn hoofd. "ik heb contact met iemand" zeg ik, hij kijkt weg.
"we waren niet voor elkaar gemaakt." zeg ik.
"Yousra geef me 1 kans er gaat niks gebeuren"
"Adam, jij bent gek. er is geen veiligheid in onze relatie, jij bent een drugsdealer en IK ben in gevaar." zeg ik. "er gaat niks gebeuren ik beloof je het." "ben je dom? je liegt en daar hou ik niet van" zeg ik terwijl ik opsta. "Adam ik ben bijna weer verkracht en wil niet dat het nog een keer gebeurd." hij staat in een keer op, dit keer heel boos. "wie, wat, wanneer" hij stelt allerlei vragen wat het nog erger maakt.

"Laat het Adam" "ik laat NIKS!" zegt hij. hij pakt z'n mobiel en stelt allemaal vragen. ik hoor zijn hart tekeer gaan en zijn ademhaling erger worden.
met moeite beantwoord ik de vragen. "het is Hamza." zeg ik zonder moeite. hij kijkt in een keer op. "Hamza?" zegt hij nog een keer. "hij heeft ook mijn moeder opgesloten, hij zei dat het mijn broer en jou de fout was." "ik maak hem af." ik kijk weg, maar snel trekt hij me terug.
"er gaat niks meer gebeuren" ik kijk naar boven om hem goed te zien. snel geeft hij me een knuffel. ik krijg weer een vertrouwde gevoel terug, maar Amine dan? ik duw Adam een beetje weg. "Adam dit kan echt niet.. ik heb al een vriend" hij keek me doodmoe aan. "het spijt me.." zeg ik terwijl ik naar de deur loop en de deur opentrek.

hij pakt een pen op tafel en schrijft zijn telefoonnummer op mijn hand. precies wanneer hij wilt vertrekken komt Amine binnen, daar staat hij dan... hij kijkt met open mond naar mij en Adam.
"wie is dit" zegt hij droog terwijl hij wijst naar Adam.  
"ik leg het je later uit" Amine en Adam blijven naar elkaar staren, ze kijken elkaar niet zo blij aan.
"wie de kanker ben jij" zegt Adam. "dat is ook precies mijn kanker vraag" antwoord Amine harder terug.
"Ik ben haar vriend" zegt Adam nu met trots. "wat helemaal n" ik wordt doorbroken door Amine. "ben je nu kanker serieus?" zegt hij als hij me serieus aan kijkt. ik probeer te praten maar dr komt niks uit mijn mond. daar zat ik dan, te hyperventileren..
Amine verlaat het huis gelijk. daar zat Adam mij aan te kijken. "ga uit mijn huis." zeg ik. "wat.." "GA UIT MIJN HUIS!" schreeuw ik hard. ik wil Adam niet meer zien. ik heb dit nooit van hem verwacht....

ik snap oprecht wel waarom Adam boos is, maar zijn reactie was te overdreven..
ik neem een diepe zucht. hoe ga ik dit nu vertellen aan Amine? Ik begin Amine op te bellen, waar is hij nu uberhaupt? ik besluit heb door te appen.
'Amine waar ben je'
'hij is niet mijn vriend ik leg het je later uit'
'amine asjeblieft je snapt het niet'
'niet mij negeren amine'
het verstuurd maar hij antwoord nog steeds niet.
daar ga ik dan. ik huil weer na 3 volle maanden.
alle tranen overspoelen mijn wangen.
ik pak een kussen en zet mijn hoofd erin.
ik schreeuw het even uit en trek aan me haren. dat dee ik vroeger en nu nog steeds... met Amine in mijn gedachten viel ik in slaap.

perspectief Amine

"ik ben haar vriend" zegt die kanker mongool.
ik probeer mezelf in te houden dus knijp ik me handen in. ik heb dit nooit verwacht van Yousra..