01:34 | The Best Time İs With You |☘

☘

Çarşıdan geldiğim an o kadar kollarım ağırmıştı ki elimdeki poşetleri kısa süreliğine yere bırakıp evin kapısını açmak için çantamın orta gözündeki anahtarı aradım. Çantanın orta gözündeki anahtarı çıkarıp kapının deliğine taktım ufak çevirmeyle hemen açıldı. Girişteki dolaba kabanımı asıp kapağını kaparken ufak bir çizik olması dikkatimi çekmişti. Sanırım bu çiziği ablamın ufak kızı yapmış olmalıydı. Anne ve babamızı kaybettikten sonra bu eve tek başına alışmak zaman almıştı.Eve sık sık gelir beni ziyaret ederdiler bazen ise haber vermeden tatlılar alıp süpriz yapardılar. Ufak şeyler ile mutlu olmasını bilen biriydim. Küçükken bile kız arkadaşım yoktu mahallede hep erkekler olurdu, onlarla büyür misketi en uzağa kim atacak diye yarışa girerdik. Tabi bu yarışta bir kazanç olurdu. Kazanan kaybedenlere cips alırdı böylelikle her iki tarafta aç kalmamış olurdu. Tek kız ben olduğum için bana daha çok pay ederdiler. Aradan kaçan 20 yılın ardından şimdi hepimiz kocaman olmuştuk. Bazılarımız evli,bazıları hâlâ bekar eğlencesine bakıyordu...

Son olayımdan sonra bende aşka olan inanç bitmiş gibi geliyordu. Kimseye güvenim kolay kolay oluşmuyordu artık. Eski ben olsa, "seni bırakmam " deseler inanır bağlanır ve sonunda üzülen yarım kalan ben olurdum...

* Eskiden birlikte olduğum bir adam vardı çok severdik en azından ben çok sevdim. Ona o kadar bağlı ve kararlı gözlerle baktım ki yaza nişan yapmaya karar vermiştik aileler tanışıyordu zaten bu yüzden rahattık. Nişanın yapılacağı gün erken saatte uyanıp kuaföre bırakmıştı beni hazırlığım bitince beni gelip alması için aramıştım. Birlikte eve gittik ailelerimizi arabaya aldık. Nişan alanına vardığımız yerde ambulans arabası vardı tabi o da sağlık alanında çalışan biri olduğundan hemen müdahale edecek sandım ama o sandığımdan fazla farklı bir durummuş meğersem kaçmak için tamamen her şey oyunmuş. İş yerinde başka bir kızla ilişkisi olmuş beni hiç sevmemiş aslında.. Ailelerimizin önünde beni yarım bırakıp kaçmıştı. O an sanki bütün evrendeki ağaçlar binalar üzerime yıkılmış gibi hissettim." O gün bügündür tek kalmak fobim olmuştu.

Kitap okumayı çok sevdiğim için bazen herkesten uzaklaşıp kütüphanede raflar arasında dolaşır tarihi kitaplardan birini seçip okurdum. Oradaki koltuklar yumuşacık ve öyle rengarenkti ki insan huzur buluyordu o ortamda raflardaki kitap kokusundan, sessizliğin sadece kitap sayfalarının sesine bıraktığı yer... Bir süredir aynı zamanda bu kütüphanede 3 yıl çalışmış biriydim.

Aradan birkaç ay geçti tekrar kütüphaneye gitmek için üstüme krem boğazlı kazağımı ve pantalonumu giydim. Sonbahar ayında bulunduğumuz için siyah atkımı boynuma rastgele dolayıp saçlarımı atkının arasında kalan tutamları salık bırakıp rahat olmayı tercih ettim. Hassas bir bünyeye sahip olduğumdan hasta olmamak için kabanımı da son olarak üzerime aldım ve evden çıktım. Herhangi bir araca binmek yerine yürüyerek 40 dakikada varırdım önceden ama bugün çok yorulmuştum yeterince ev işleriyle uğraşmaktan bu yüzden otobüs durağına geçip beklemeye başladım. İki otobüsten sonra binmem gereken otobüs gelince kalabalık arasından farklı genişlikteki omuzlara çarpa çarpa sıyrılıp çam kenarında durdum ve direklerden destek alarak dengimi sağlam tutmaya çalıştım. Bir süre ayakta ilerleyip devam ederken tekrar durmuştuk. Yeni gelenlerden ötürü iyice kenarda sıkışırken önümde oturan kumral saçlı beyefendi elindeki kitabını kapatıp bana yer vermek adına oturduğu yerden kalktı. Yakınlaştığımız ufacık bir anda parfüm kokusu burnuma dolarken çok etkilenmiştim.

- Teşekkür ederim." deyip gözlerine bakmadan öylece benim oturmam için bıraktığı yere yerleştim. Kafamı cama yaslayıp müzik dinlerken omzuma dokunan el ile tekrar aynı kişiye yüzümü döndüm. Kulaklığımı çıkarıp ne söyleyeceğini bekledim.

- İsminiz nedir ?

- Peri. Uzattığı elini tutup gözlerine bakarken sözlerine devam etti.

- Memnun oldum Peri, bende Levent.
Çantamın açık kalan kısmında kitabımın ucu görününce gözleri oraya kaymıştı.