HAYATIM TAM BİR KARMAŞA

2. bölüm

"Anne beni iki dk beklede ayran alıp geliyim"dedim ve hastanenin kafesine doğru adım attım.hemen bir tane ayran aldım ve... O ne lan,hastane kafesimi yoksa ünlü Çin restoranı mi belli değil bu sıra ne be.

Tamam uygun biri...Heh şu çocuk iyi birine benziyor.Gözüme kestirdiğim kişinin yanına doğru ilerledim.

"Şey acaba bana sıranızı verme şansınız varmı?Alacağım şey sadece bu" diyerek elimdeki ayranı gösterdim.Ayranı kaldırmamla onun ayranı alması bir oldu.

"Bunuda sayabilir misiniz lütfen" dedi.Ben böyle bişey beklemediğim için şaşkınlıkla onu izlerken çoktan ayranın parasını ödemişti.

"Buna gerek yoktu ama teşekkürler" dedim hala şaşkın bi yüz ifadesiyle."sorun değil alt tarafı bir ayran" dedi ve yanımdan hızla uzaklaştı.

Ben de üzerimdeki şapşallığı atıp eski halime döndüm ve annemin yanına gittim.

"Anne hadi gidelim"
"Tamam gel bu tarafta doktorun odası"

2 dk içinde doktorun odasına bulmuştuk.Annem kapıyı tıklayıp kafasını içeri soktu.
"Sanırım hasta var biz az Sonra gelelim" dedi ve tam kapıyı kapatacakken doktorun " Hayır hayır içeri gelin onlar hasta değil" demesiyle beraber kendimizi içeride bulduk.

Bi 5,6 saniye süren sessizlikten sonra doktor sessizliği bozdu.

"Bugün size nasıl söylerim bilmiyorum ama...bir yanlış olmuş ve bunu düzeltmek için buradayız"

Kafam o senaryoya gidiyordu,olmuş olamazdı değil mi?

Annemin pürüzlü sesini duyunca düşüncelerden sıyrıldım.
"N-nasıl bir yanlışlık" diye sordu.

"Şöyle ki,iki aile arasındaki bebekler karışmış,yani gerçekten hastanemiz adına çok özür dilerim..."

Bebekler karışmış
Bebekler karışmış
Bebekler karışmış
Bebekler karışmış

Hiç birşey düşünemiyordum.Sadece ve sadece o iki kelime.

"Yani şimdi ne olucak" diye sordum.Cevaba hazır değildim.Annemden ayrılmak istemiyordum.Tamam belki annemden ayrılmak istiyor olabilirim,ama yani napayım çok sıkıyor beni.Peki ya kardeşlerim,yani onlar beni ablaları olarak biliyor,onlardan nasıl ayrılıcam.

"Çok basit herkes kendi çocuğunu alıp ayrılacak ve olay çözülmüş olacak" dedi.

O an resmen kan beynime hücum etti."LAN sen ne diyorsun!Çok basitmiş,hah.Dalgamı geçiyorsun"sonlara doğru sesim baya yükselmişti.

"17 yıl beni büyüten insanı nasıl bırakıp da bilmediğim,tanımadığım insanların arasına öyle ÇOK BASİT bir şekilde gidiyim.NE BEKLİYORSUN"

Şuan sinirden ağlamak üzereydim.Resmen az Sonra sinirden ağlayacağım.

"Amma abarttın 2 güne alışırsın ne olcak alt tarafı ailen değişiyor"bunu diyen onların yanında oturan kızdı.Tahminimce karıştırıldığım kız oydu.Sonlara doğru bilerek beni sinir etmek için gülerek söylemişti.Ve evet yeterince sinir oldum.

"Lan ben senin gibi karaktersiz bi piç değilim tamam mı?17 yılını bana harcamış bi insana değer veririm.Ah sen,kendi değerli olmayanlar,etrafındakilere nasıl değer versin ki?" Sonlara doğru onun yaptığı gibi gülmüştüm,ama sinirden.

Kız bir anda kalkıp üstüme yürümeye başladı,bir yandan da"yedireceğim o lafları sana diyodu"

"Gel bakalım kim kime yediriyor"diyerek meydan okumasını kabul ettim.