❝𝐒𝐨𝐧𝐮𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐝𝐚𝐫 𝐬𝐢𝐳𝐢𝐧𝐥𝐞𝐲𝐢𝐦. 𝐀𝐢𝐥𝐞 𝐬𝐨𝐧𝐬𝐮𝐳𝐝𝐮𝐫 𝐬𝐞𝐯𝐠𝐢𝐥𝐢𝐦❞ nefes aldığı her an, yüreği bunun inancı ve umudu ile attı. Violet Dixon, kaybetmenin yaşatacağı acıdan her seferinde kaçtı. Bir başkasının ölümünün onu da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"On sekiz sene kadar yaşadığımı hatırlıyorum. Aslında yaşamadım, sadece yaş aldım. Gereksiz sayılardan ötesi olmadı. Seni gördüğüm günden sonra, asıl o zaman yaşamaya başladım. Bırak rakamları attığım adım anlamlı oldu sevgilim"
🕯
Rüzgarı hissediyor hassas teninde. Gözleri kapalı ama her şeyi görüyor okyanus gözleri. Hissediyor ruhu. Kuşları duyuyor. Şarkılarını duyuyor. Huzurlu hissediyor Violet Dixon. Ya da huzuru bulmaya çalışıyor.
Uzandığı çimler, yataktan daha rahat hissettiriyor. Tepedeki güneş tüm parlaklığını sadece ona sunuyor gibi hissediyor. Nedeni yok.
Violet Dixon bugün huzuru ruhunun en derinlerinde bile hissediyor.
Okula ve ortama alışması zor. Ama bütün alışılmışların dışında zaman çok hızlı.
Zihninde yorucu hesaplara ve rakamlara yer vermek istemiyor. Sadece biraz düşünüyor. "Bir kaç hafta" ne kadar hızlı geçtiğini düşünerek baş ağrısı yaratmak istemedi ve bu düşünceyi postaladı. Başka bir şeylere yoğunlaşmak isterken düşünceler bölündü.
"Dixon!" Bu ses, tüylerinin kalkmasına neden oldu. Gözler güneşe rağmen hızlıca açıldı. "Hey..." ve ardından gözler gölgeye düştü.
Jasper tepeden bakarak Violet'in ışığını kesti."Söz vermiştin" Violet kaşlarını çattı ve bir kaç saniyede, vermiş olabileceği sözleri düşündü.
Ah şu tutulamayan sözler .
"Ne, yine ne yaptım?" Jasper gülümsedi ve bir cevap vermeden elini uzattı. Violet eli reddetmedi ve destek alarak ayağa kalktı. Bacaklarına hafifçe vurarak silkeledi. "Sorun ne ?" Jasper ellerini beline yerleştirdi "Çocuklarla yapacağımız koşu yarışını izlemeye geleceğini söylemiştin. Amy bile geldi!"
Jasper, Amy Adams'a kesinlike ısınamıyordu. Bunun sebepleri arasında Violet'i sürekli ondan ayırması da vardı .
"Ah... Tanrım tamamen aklımdan çıkmış Jasper. Çok üzgünüm." Jasper omuzlarını hafifçe oynattı. "Sorun yok. Kendini affettirebilirsin sonuçta. Değil mi?" Violet gülümsedi. Jasper'ın isteğinden korktu. "Ne istiyorsun?" Jasper iki elini de Violet'in omuzlarına yerleştirdi. "Benimle koşu yarışı yapabilirsin. Eğlenceli olur"
Jasper'ın aksine koşmaktan kesinlikle nefret ediyordu. Yine de reddetmedi. "Peki. Neden olmasın..." Jasper geniş bir gülümseme sundu. "Söz mü?" Violet kafası ile onayladı "Söz" Konuşma devam etmedi. Ama Jasper ellerini de çekmedi. Bir kaç saniye öylece sırıtarak birbirlerine baktılar. Violet kızardığını hissettiğinde, ikizin sesi duyuldu.
