❝𝐒𝐨𝐧𝐮𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐝𝐚𝐫 𝐬𝐢𝐳𝐢𝐧𝐥𝐞𝐲𝐢𝐦. 𝐀𝐢𝐥𝐞 𝐬𝐨𝐧𝐬𝐮𝐳𝐝𝐮𝐫 𝐬𝐞𝐯𝐠𝐢𝐥𝐢𝐦❞ nefes aldığı her an, yüreği bunun inancı ve umudu ile attı. Violet Dixon, kaybetmenin yaşatacağı acıdan her seferinde kaçtı. Bir başkasının ölümünün onu da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senin için orada olacağım. Elini her kalbine koyduğunda ben orada atacağım"
🕯
Elleri, kalbinin üstünde delicesine baskı uygularken bedeni savunmasızca titriyordu. Düşüncelerini dışa vuramıyordu.
Gerçi, kendisi de ne düşüneceğini bilemeyecek haldeydi.
"İlaçları senden zorla mı aldı?"
Bu bir teselliymişcesine Violet'in dizine yerleştirdiği elini ileri geri oynattı.
"Evet"
Cevabı veren Amy'di.
"Çantasından zorla aldı"
Violet tam anlamıyla iğrenirmişcesine Amy'e baktığında, göz göze gelmelerinin daha da terlemesine sebep olduğunu anladı.
Konuşamadı.
"Aman tanrım"
Teresa Adams şaşkınlık ve korkuyla eşine bakarken Juleka Green konuştu.
"Bu Profesör Johnson denen adam ile konuşmamız gerek."
Violet'in bakışları daha da dehşet dolu bir hal aldı. Sanki felç geçirmiş bir hasta gibiydi.
"Konuş" diye bağırdı içindeki ses.
"Konuş Violet!"
Suçlu olan Amy değil miydi?
O ilaç çantasında olmamalıydı. Atalı ve görüşmeyi de keseli çok olmuştu.
Neden kimse bunu bilmiyormuş gibi davranıyor?
"Sana bir şey mi yaptı?"
Dedi Teresa Adams endişeli sesiyle.
"Neden böyle sessizsin?"
Kendine lanet okudu. Bu ailede durduğu her saniyeye ve bu aileye.
O an için, kafasını sadece "Hayır" anlamında sallayabildi.
"Sakladığın bir şeyler mi var?" Dedi bu sefer Juleka. Bu sorunun asıl sorulması gereken kişi kendisi olduğu halde, inatla Violet'ten bir cevap almaya çalışması Violet'i konuşamasa bile deli ediyordu.
