❝𝐒𝐨𝐧𝐮𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐝𝐚𝐫 𝐬𝐢𝐳𝐢𝐧𝐥𝐞𝐲𝐢𝐦. 𝐀𝐢𝐥𝐞 𝐬𝐨𝐧𝐬𝐮𝐳𝐝𝐮𝐫 𝐬𝐞𝐯𝐠𝐢𝐥𝐢𝐦❞ nefes aldığı her an, yüreği bunun inancı ve umudu ile attı. Violet Dixon, kaybetmenin yaşatacağı acıdan her seferinde kaçtı. Bir başkasının ölümünün onu da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Eğer bir gün sen de gidersen, Bil ki Tavşan, ben de gitmişimdir. Ve kimse beni bulamaz. Sen olana dek"
🕯️
"Peki bugün nasılsın?"
Violet içinden düşündü. Üç yüz altmış iki gün. Üç gün sonra ise tam tamına bir yıl. Bir yıl boyunca her gün sorulan bu sorunun cevabı, değişmiş miydi? Bugün daha farklı mıydı diğer lanetli günlerden? Dünden daha iyi olmasına neden olacak ne olmuştu?
Hastaneden ayrıldıktan sonra kimsesiz değildi. Amy Adams ve ailesi, Violet'i yanlarına almıştı. Ama yine de, Dixon'ın bir ailesi yoktu.
Hastaneden sonra bir daha doktorun yüzünü görmemişti. Violet her gece düşündü. Neden sıradan bir doktorun yalanı böylesine ağır gelmişti ruhuna.
Alex O'brien , cidden sıradan biri miydi?
Tırnaklarını avucunun içine sapladı. Bulundukları oda dar geldi. Gözlerini parlak beyaz duvarlarda gezdirdi. Gözü, mavi pastel boya ile çizilmiş tavşana takıldı. Nefes almayı denedi. "Violet?" Gözlerini ayırmadı ve resmi incelemeye devam etti.
Mavi tavşan...
Gözleri büyüdü ve içinin ürperdiğini hissetti. "Tavşan..." sesi hırıltılı ve yorgundu. Psikolog Juleka Green, bir ses çıkardığını duysa da, kelimeyi duymamıştı. İsmini bir daha, sakince seslendi
"Violet?"
Bu sefer gözlerini resimden ayırdı ve Juleka'ya çevirdi. "Her şey yolunda mı?" Bu soruyu her gece kendine soruyordu Violet. Hastaneden ayrıldıktan sonraki her gece... Yolunda mıydı her şey?
"Ben... Daha iyiyim." sağ ayağını hafifçe zemine vurmaya başladı. "Bay ve Bayan Adams, bana çok iyi bakıyor. " Juleka kafasını aşağı yukarı sallayarak gülümsedi "Bu çok güzel. Yalnız hissetmene engel oluyorlar mı ?"
Violet hislerini düşündü. Şuan ne hissediyordu?
Bir şeyleri özlüyordu. Hiç sahip olmadığı bir şeylere özlem mi duyuyordu?
"Ailem yok... Onları kaybettim ve çok özlüyorum. Bazen yalnız hissediyorum ama kimsesiz olmaktan iyidir." Psikolog, not defterine bir şeyler karaladı.
"Peki Amy, onunla aran nasıl?"
Yorum yapmak istemedi. Onlar yakın arkadaşlardı ama Violet bazen huzursuz hissediyordu. Onlar hiç kavga etmemişti.
Violet ondan nefret ettiğini hatırlamıyordu.
Ama bir şekilde, eski ve şiddetli nefretin kalıntılarını hissediyordu yüreğinde.
