Soulmate [Sakuatsu]

0.6

BEN GELDİM!!!

Şaşırdınız değil mi? Sizi süründürmeden bölüm attım. Yeni kurguladığım şeyleri yazmayı seviyorum ama bir kere yazdığım bir şeyi yeniden yazmak ölüm

Sonraki bölüm hakkında en ufak bir fikrim yok onun için beklersiniz şimdiden söyleyeyim

Ki size kırgınım. Needhelp'in son bölümüne yorum yapmadınız. (Yapan oldu ama sabırsızlıkla beklediğim kişiler vardı. Ayıp) İnsan bir soruma cevap verir değil mi? Bu kadar değersin olduğumı bil- bilmiyordum😢😢

Baştan söyliyeyim. Bölümü üstün körü kontrol ettim. Hata varsa banane. Anlıyorsan salla geç. Hiç bana yazma uğraşamam

Oy ve yorumlama kişiye bırakılmıştır. İster at ister atma 🤷🏻‍♂️ ister yaz ister yazma 🤷🏻‍♂️ kimseyi zorlayamam. Kişisel tercih

Sınır falan veriyomuşum şimdi kslckwkxkaldq. Takmayın beni depresyondayım, yok saymaya çalışıyom. Salaklaştım iyice.

Neyse başla hadi. Hadisene oğlum! Her seferinde aynı şey salak okusana bölümü! Beni dinlemeye mi geldin buraya?! Ay yerim seni! Ama emek verdim ben ona, git oku! Tamam anlaştık

İyi okumalar!!

(I'm not okey. Pls help)

Malum gecenin üstünden tam bir gün geçmişti. Cuma gününe denk gelen doğum günü güzel başlamış ama olaylı bitmişti. Osamu ve Atsumu bir süre daha ağaçlarının altında oturmuşlardı. Osamu havanın soğukluğunu fark ettiğinde ikizini kaldırıp evin yolunu tutmuştu. Yoldayken Osamu, Kita'ya ufak bir mesajla şu an geri döndüklerini, az da olsa konuyu hallettiklerinden bahsetmişti.

İkili eve döndüğünde eve yine sessizlik hakimdi. İkizlerin içeri girmesi ile diğerleri ayaklanmıştı. Kita sarı saçlı bedenin yanına gidip "Atsumu, iyisin değil mi?" diye sordu. Atsumu ise her şeye rağmen gülümseyip "İyi olacağım. Biraz dinlensem iyi olacak" diye mırıldandı ve üst kata doğru ilerledi.

Atsumu'yu böyle görmek alışılmış bir şey değildi. Atsumu inanılmaz bir kişilikti. Çok sevecendi mesela, hemen her yerde kendini gösterebilirdi. Her ortamda kendine birilerini bulabilir, çoğunlukla herkese kendini kolaylıkla sevdirebilirdi. O tatlı aurası insanı mutlu ederdi. Sevecen ya da gıcık yaklaşsın Atsumu'yu herkes severdi. İyi bir sırdaştı ve herkesin yardımına koşardı. Garip bir kişilikti ama asla insanların üzgün olmasına dayanamazdı.

Şimdi ise Atsumu mutsuzdu ve diğerleri öylece oturuyorlardı. Bu çok can sıkıcıydı. Kenma bile sürekli onu düşünüyordu. Her ne kadar sevgilisine yavşasa da bunu ciddi bir şekilde yapmadığının farkındaydı. Sürekli laf sokmalarının ise sadece onu sinir etme amacıyla yapıldığının bilincindeydi. Ne yapabilirdi ki, Atsumu böyle biriydi. Dışarıya bundan rahatsız oluyormuş gibi gösterse de kesinlikle rahatsız değildi. Sadece oyuna ortak oluyordu.

Şu an ise cumartesini pazara bağlayan gecedeydiler. Cumartesinin karanlığı yerini pazarın aydınlığına teslim ediyordu. Atsumu cuma akşamından beri odasındaydı. Osamu arada bir gelse de çok fazla iletişimi olmamıştı. Depresyonda mıydı o da bilmiyordu. Sadece bir şeyleri kabullenmeye çabalıyordu. Biliyordu kalbinin derinliklerindeki o duyguları fark etmişti ama kabullenmek o kadar kolay değildi.

Pazartesiden itibaren okulları dışarıdan devam edecekti. Gerekli mercilere iletilen bu durumla beraber ikilinin kalacakları kalıcı evler hazırlanmıştı. Bu aynı evde kalma olayı hem düzen sağlamak hem de kutlama gibiydi. Ruhları bağlanan kişiler ayarlanan eve götürülür ve eşlenme tamamlanan kadar çıkmalarına izin verilmezdi. Kötü bir şey gibi gelebilir ama değil.