Lost in Harry Potter

How the hell did this happen!?

Ik bekeek mezelf even in de spiegel voor me. 

Ravenzwarte haren die nooit mee wilden werken zag ik. En twee blauwe ogen die me strak aankeken. 

Ik droom. Hield ik mezelf voor. 

Dit kan niet. Dit is onmogelijk. Ik ben doorgeslagen in mijn fantasie dat kan niet anders.

Heel voorzichtig keek ik om het hoekje van de toiletdeur. 

Maar daar zat hij toch echt, warrige haren, grijns van oor tot oor om zijn toch redelijk jonge gezicht.

Opnieuw zakt mijn mond open, Sirius Zwarts ziet er echt net zo uit als in mijn verbeelding! 

Een lekker ding... Schiet het door mijn hoofd.

Die gedachte schud ik snel van me af. 

'Voel je je al wat beter?' vraagt Sirius droogjes aan me. 'Dan kun je ons haarfijn vertellen wie je bent. En- hoe het komt dat jij uit de kast van Knijster kwam gekropen.'

Ik knipper met mijn ogen, ja, hoe was ik daar beland?
Als ik het antwoord wist zou ik het hem met alle liefde vertellen.

'Wat je allemaal niet kan met magie?' zei ik voorzichtig. 

Ik was in het huis aan Grimboudplein 12. Het huis van Sirius Zwarts.

Ik was binnengevallen op het moment dat iedereen aan tafel met eten wilde beginnen. Hoe was dat gebeurd?

Het enige dat ik wist was dat ik in Harry Potter deel vijf zat te lezen, toen ik in een van mijn eigen keukenkastjes geluiden had gehoord. 

Ik dacht aan muizen, maar ik kwam terecht bij het diner van De Orde van de Feniks. 

Het kruipen door mijn keukenkastje voelde echter meer of ik in Narnia terecht zou gaan komen.

'Magie kan veel, maar ik heb nog nooit iemand zo zien verschijnselen, met dat soort kleding.' Sirius wees van boven naar onder en weer terug op me.

Ik bekeek mezelf even, gewoon een lekkere trui en een joggingbroek. Kende ze dat nog niet in die tijd? Jawel toch...

'Wat is er vreemd aan?' vroeg ik.

Hij greep naar mijn oren en trok een van de oordopjes die naar mijn iPod leidde uit mijn oren.

'Au! Dat doet pijn weet je!' Vlug stak ik mijn hand in mijn broekzak zodat hij mijn iPod er niet uit zou trekken.
Maar slimme Sirius had door waar ik het voor gebruikte en drukte het oortje tegen zijn oor.

'Komt die muziek uit een bandje of wat?'

'Ja!' zei ik vlug.

Hij boog zich naar me toe en keek me met zijn donkere ogen veel te diep naar mijn zin aan, 'waar is die cassetterecorder dan?'

Ja hoor Joanne Rowling. Creëer me een man met hersens. Dacht ik gepikeerd. 

In het boek was hij mijn favoriete personage, in mijn hoofd ook de knapste.

Niet dat dat er nu toe deed, natuurlijk. 

Aangezien ik wist hoe het met hem af zou lopen in dit deel van het verhaal. Een weggegooid personage, alsof hij er niks toe had gedaan. Taak zit erop, weg ermee. Zo had het gevoeld toen ik las over zijn dood.

'Die eh...' stamelde ik.

Zijn grijns werd breder, zijn hand schoot vliegensvlug uit en trok mijn iPod uit mijn zak. 'Wat is dit?'