Lost in Harry Potter

Quarrel

Ik werd al vroeg wakker, de volgende ochtend. En ik besefte me dat ik de nacht nachtmerrieloos door was gekomen. Dat was ook een van de eerste keren sinds de dood van mijn familie. 

Naast me lag Severus nog in diepe rust. En ik besloot dat ik hem dat ook zou laten. 

Zachtjes kleedde ik me aan, en voor ik naar de grote zaal ging, boog ik me even over hem heen, en drukte een kus op zijn voorhoofd. Het was allemaal zo vers, het voelde zo vreemd. We hadden echt naast elkaar in een bed gelegen, hij had me echt toegelaten in zijn hectische leven. Hij stond me toe dichterbij te komen dan enig ander, op Lily na, ooit geweest was. 

Toen ik bij de deuren van de grote zaal aankwam, zag ik Sirius ook al aan de lange tafel zitten. Geweldig, die wilde ik van alle mensen nu juist even niet zien. 

Heethoofd...

Even haalde ik diep adem, en besloot dat ik me niet door hem weg zou laten jagen. 

Hij keek op, toen ik een paar stoelen verder tegenover hem ging zitten, en die blik sprak boekdelen. 

In plaats van zijn blik te beantwoorden glimlachte ik liefjes, 'goedemorgen.'

'Voor jou misschien wel ja!' 

Ik rolde met mijn ogen, ready your seatbelts, hier gingen we hoor. 

Hij pakte een muffin, en schonk pompoensap voor zichzelf in, 'als jij denkt dat ik je dit vergeef-' siste hij, 'we hadden dood kunnen zijn!' 

Ik pakte ook een muffin, en schonk thee voor mezelf in, ik had niet zoveel zin om de discussie aan te gaan, zo vroeg in de ochtend. 

'Waarom geef je niet gewoon toe dat je het vergeten bent?' hij nam boos een hap, 'omdat je zo nodig met Secreetje moest zijn!' 

Hij hoopte geloof ik dat zijn woorden over Severus me zouden steken, maar ik keek hem alleen maar even kil aan, voor ik me weer richtte op het opeten van mijn muffin, die overigens heerlijk smaakte. 

'Jullie passen niet eens bij elkaar!'

'Jaloers?'

Ik zag Sirius bleek worden, na dat ene woordje. 

'Wát zei je?' zei hij, langzaam, en een tikje dreigend. 

Ik scheurde mijn blik los van mijn muffin, en keek hem aan, 'je bent jaloers,' het kwam eruit als een conclusie. 

'Ik ben níét jaloers!' snauwde Sirius, en hij smeet een stuk toast met roerei op zijn bord. 

'Waarom reageer je dan zo geïrriteerd?' vroeg ik rustig, prima als hij zich wilde opfokken, ik had daar niet zoveel behoefte aan op dit moment.

'Omdat ik gewoon antwoord wil op mijn vraag!'

'En wat dan nog als ik het vergeten ben?' ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 

Sirius' houding zakte in, 'zeg me dat je dat niet echt zei,' zei hij, 'zeg me niet dat die woorden echt uit jouw mond kwamen.' 

Ik nam een slok van mijn thee en keek hem over mijn beker aan, 'Sirius, ik kan niet overal tegelijk zijn. Je weet toch waar Severus en ik mee bezig zijn. Dat is al gevaarlijk genoeg. Steker nog, we zetten letterlijk ons leven op het spel voor Harry, elke keer dat we bij Voldemort moeten komen. Dat lijk je vergeten te zijn.' 

Daar leek hij over na te denken, 'je had het op zijn minst in de brief kunnen zetten die je stuurde gisteren,' houdt hij koppig vol. 

'Ja, dat had ik kunnen doen, en wat was de familie Wemel daarmee opgeschoten denk je? Zoals ik gisteren als zei; hoop ik niet dat je serieus denkt dat de dooddoeners het met rust gelaten zouden hebben alleen maar omdat er niemand was.'