Lost in Harry Potter

Found

De vloer waar ik op lag was koud, en het duurde even voor er tot me doordrong dat ik mezelf weer eens wakker geschreeuwd had. 

Ik lag nog steeds in de kelder, en verdomme wat was het koud hierbeneden. 

Er wordt hard op de deur gedreund, "STOP MET DAT GESCHREEUW!" krijste Bellatrix. 

Ik had geen slaapdrank bij de hand, dus waren mijn nachtmerries weer teruggekomen. Met een diepe zucht rolde ik me om, en probeerde zo oncomfortabel mogelijk te gaan liggen, in de hoop dat ik niet meer in slaap zou vallen. Hoe lang zouden ze me hier vasthouden? Of zou Voldemort eindelijk besluiten zich van me te ontdoen, zoals hij had gezegd op de avond dat ik mijn familie doodde. 

Helaas voor mij liet de slaap niet lang op zich wachten. En daarmee de nachtmerries ook niet. 

Een paar uur nadat ik in slaap gevallen was werd ik ruw overeind getrokken, "kun jij je kop niet houden?" siste de stem van Bellatrix bij mijn oor. 

Ik gaf geen antwoord, maar ze liet me ook niet los. 

"Hij wilt je spreken," zei ze, en sleurde me zo'n beetje mee. 

Te moe om echt te reageren, liep ik maar met haar mee. 

"Hier is ze, Meester," Bellatrix duwde me naar voren, en ik verloor daarbij bijna mijn evenwicht. 

Voldemort stond op van zijn stoel, liep naar me toe, en duwde mijn kin omhoog, waardoor ik recht in zijn twee rode ogen keek. 

"Nachtmerries hm?" zei hij, en de rillingen liepen me over de rug. 

"Waarover?" 

Ik haalde mijn schouders op, "ik kan ze me niet meer herinneren als ik wakker wordt, Meester," zei ik nogal braafjes. Hoe laat zou het zijn? Waren ze serieus allemaal wakker alleen maar vanwege mij? 

Voldemort kneep zijn ogen samen en boog zich wat dichter naar me toe. 

Automatisch boog ik iets naar achter. Paste hij opnieuw Occlumentie toe? Dat was vrij zinloos, want ik had zo goed en zo kwaad als het ging een blokkade opgeworpen op het moment dat ik, hoe slaperig ik ook was, Bellatrix me mee hierheen sleepte. 

Blijkbaar was Voldemort het zat dat hij niet binnen kon komen in mijn gedachten, want hij keek me woedend aan, "wat deed je in jouw tijd?!"

"Weet ik niet. Ik weet niet hoe ik er terecht ben gek-"

"Je bent verdwijnseld!" snauwde Voldemort. 

Ja, als je het antwoord al weet, waarom vraag je het dan aan mij? Slome duikelaar. 

Ik gaf geen antwoord. 

"Waar was het voor nodig dat te doen?!"

Nu moest ik snel zijn, "Severus had me gevraagd een paar dingen te halen op de Wegisweg, voorraden enzo." 

Voldemort deed een stap naar achteren en liet me los, "er is maar één manier om de waarheid uit je te krijgen," zei hij kil, "Bellatrix." 

Bellatrix keek alsof het haar verjaardag was. Voor ik weg kon duiken, voelde ik een arm die zich om mijn nek klemde, Fenrir! 

"Crucio!" riep Bellatrix. De pijn kwam onmiddellijk, en ging door merg en been. Ik probeerde het niet uit te schreeuwen, maar het lukte me niet. En ik kon niet ontsnappen aan Fenrir's greep. Hij bleef me vasthouden, en ik hoorde hem vaagjes lachen. 

"Nou?!" snauwde Voldemort. Maar ik hield voet bij stuk, en zei hem opnieuw dat ik van plan was geweest naar de Wegisweg te gaan voor voorraden. 

"Opnieuw!" hoorde ik hem zeggen.