Lost in Harry Potter

I want to get to know you again

Ik voelde ogen op me gebrand terwijl ik mevrouw Wemel hielp met het schoonmaken van de keuken. 

Blijkbaar voelde zij het ook, want ze pakte een doekje, liep naar Sirius en duwde het hem in handen, 'als je daar toch staat kun je jezelf beter nuttig maken,' zei ze vriendelijk. 'Als jij Robin helpt ga ik vast met de huiskamer beginnen.'

Ik keek vanuit mijn ooghoek hoe Sirius zijn toverstok pakte en het doekje magisch alles liet schoonmaken, 'waarom doe jij dat niet ook?' 

Ik schudde mijn hoofd, 'ik moet nadenken.' 

'En dat lukt je het beste als je op de Dreuzelmanier schoonmaakt?' 

Ik ging in kleermakerszit voor het keukenkastje zitten waar ik mee bezig was en keek op naar hem, 'ja.' 

Hij glimlachte en kwam naast me zitten, 'zal ik helpen?' 

Ik knikte maar keek hem niet aan. 

Hij wees naar mijn arm, 'gewond?' 

Heel even deed ik mijn ogen dicht en ging ik in gedachten teug naar dat moment, dat moment dat Voldemort ervoor had gezorgd dat ik mijn leven lang niet meer van het Duistere teken af kon komen. Als ik dit aan Sirius zou laten zien zou hij me keihard laten vallen. Misschien zelfs wel het huis uitzetten omdat hij dacht dat ik echt een dooddoener was. 

Maar ik geloofde Sneep als hij zei dat we dat beide niet waren en deden alsof. Hoe ging ik dat ooit aan Sirius uitleggen? 

'Robin? Gaat het wel?' Ik keek op, Sirius keek me bezorgd aan. 

Ik knikte, 'het gaat. Ik heb gewoon een beetje een vol hoofd,' mompelde ik. 

'Wil je nog steeds niet vertellen wat er allemaal is gebeurd?' vroeg Sirius. 

Ik slikte, 'ik ben gemarteld Sirius, dat is alles.'

'Alles? Noem jij dat alles?'

Ik keek hem aan, hij keek me gekweld aan. 

Kwam dat door wat ik had gezegd? Maar waarom zou hij daar boos om worden? 

'Gemarteld worden door Voldemort is niet "alles" Robin! Hij had je wel ik weet niet wat aan kunnen doen! Hij had je kunnen vermoorden!'

'Weet ik,' ik staarde naar het doekje in mijn hand, 'en ik ben blij dat ik er levend vandaan ben gekomen. Maar in vergelijking met wat hij had kúnnen doen valt martelen nogal mee.'

Sirius keek me opstandig aan, 'dacht je dat ook toen je op de grond lag?' 

Nee, natuurlijk had ik dat niet. Maar ik voelde niet bepaald de behoefte dat aan hem toe te geven. 

'Dat dacht ik al,' zei Sirius terwijl hij zijn doekje door het kastje haalde en schoonmaakte, mijn stilte had hem genoeg gezegd, blijkbaar. 

Ik streek een pluk haar achter mijn oren, en stond op, 'ik eh-ik ga Molly wel hel-' maar Sirius pakte mijn hand. 

Ik had er geen idee van dat hij zo snel kon bewegen, 'Robin, ik vraag het niet om je te pesten. Ik maak me zorgen,' zei hij zacht. 

Ik keek hem aan, in zijn ogen zag ik niks anders dan oprechtheid. 

Ik duwde mijn voorhoofd tegen zijn borst, 'je moet je geen zorgen maken, ik redt me wel,' zei ik in zijn T-shirt. 'Het is gewoon- ik moet je weer opnieuw leren kennen zegmaar. Ik ben alles wat we hebben gedeeld en gezegd gewoon kwijt. En geloof me als ik er alles voor over zou hebben om het me weer te herinneren. Maar ik moest het doen, om iedereen te beschermen.'

Sirius duwde mijn kin omhoog en nam voorzichtig mijn gezicht in zijn handen, hij veegde een eenzame traan weg van mijn wang, 'ik weet waarom je het hebt gedaan. En je hebt geen idee hoe dankbaar ik je daarvoor ben, echt niet. Niet alleen heb je Harry en de Orde gered. Maar ik ben weer vrij, ik kan weer gaan en staan waar ik wil zonder bang te zijn de kus te krijgen van Dementors.' 

Ik glimlachte door mijn tranen heen, 'maar waarom ben je dan nog hier?' 

Sirius grimaste, 'omdat de Dooddoeners en Voldemort maar al te goed weten dat als ze mij te pakken nemen ze Harry daar ook mee pakken. Dat kan ik niet doen, zeker niet nu ik door jou nog leef!' 

'Ik heb je vast met een goede reden gered,' zei ik zacht terwijl ik zacht zijn handen pakte en weer naar beneden duwde. Zijn handen waren veel groter dan die van mij, maar ook zacht, warm en beschermend. Was dit wat ik had gevoeld voor ik mijn geheugen verloor? Ik keek in zijn blauwe ogen en voelde iets vertrouwds. Iets waarvan ik vermoedde dat het er ook was toen ik mijn geheugen nog gewoon had. 

Ik glimlach naar hem en draai me om. 'En toch ga ik vragen of Molly hulp nodig heeft.'

Ik loop naar de huiskamer. Mevrouw Wemel zit op de bank en kijkt op als ik binnen kom. 

'Ga me niet vertellen dat u al klaar bent?' zeg ik verbaasd terwijl ik naast haar kom zitten. 

Ze glimlacht, 'welnee. Je hebt geen idee wat een rommel het hier kan zijn. Zijn jij en Sirius al klaar in de keuken?' 

Ik schud mijn hoofd, 'ik kwam hier eigenlijk heen om te vragen of u nog hulp nodig heeft.' 

Mevrouw Wemel glimlacht, 'weet je zeker dat je mij liever helpt dan Sirius?'

Nee, maar dat ging ik haar niet vertellen, ik liet mijn hoofd met een kreun achterover vallen, 'hij vraagt gewoon veel, en op zo'n beetje alle vragen kan ik gewoon geen antwoord geven omdat ik het niet meer weet.'

'En heb je dat al tegen hem gezegd?'

'Niet in die woorden.'

Mevrouw Wemel pakt mijn hand, 'lieverd, dat heet liefde.' Ze staat op en met een zwiepje van haar toverstaf beginnen all doekjes weer te poetsen en een dweil te dweilen. Het doet me denken aan de Disneyfilm Merlijn. 

We kijken allebei geschrokken op als de deur met luid kabaal openvliegt. Mevrouw Zwarts begint meteen te schelden en tieren. Zowel ik als mevrouw Wemel kijken om het hoekje van de deur terwijl Sirius boos het gordijn weer dicht probeert te trekken. 

Sneep staat in de deuropening, nat van de regen en met een woedende blik in zijn ogen. 

'Je mag best even helpen Secreetje!' snauw Sirius, 'aangezien mijn lieftallige moeder door jouw toedoen weer wakker is!' 

Sneep snuift en loopt langs Sirius heen, hij buigt zich naar mij toe, 'wij moeten praten. Onder vier ogen. Nu!' 

Hij pakte me bij mijn pols en trok me mee de keuken in en gooide de deur dicht.

Ik keek Sneep verbaasd aan, 'wat is er aan de hand? Waarom ben je boos? Heb ik iets verkeerd ged-'

'Je hebt ons nooit verteld dat je in jouw tijd en leven een moord hebt gepleegd!' zegt Sneep met trillende stem.

Die woorden blijven lang hangen.