Lost in Harry Potter

Is this what hell looks like?

Op mijn vingers rekende ik stilletjes na hoe lang ik hier nu vastzat, in deze wereld. 

Bijna een jaar. Maar, dat kon toch niet? Zo lang? 

Ik keek om me heen, en vroeg me af hoe ik me hier in vredesnaam uit ging werken. Ik zat aan dezelfde tafel als Voldemort, mijn handen waren ijskoud. Ik had het gevoel dat hij geen dementors nodig had om ervoor te zorgen dat iemand alle gevoel van geluk verloor... 

Een paar weken geleden had Sneep me nogal aangedaan verteld dat Voldemort me ontboden had, dat ik met Sneep mee moest komen omdat Hij wilde zien wat ik kon. Ik porde met mijn vork in mijn eten en had geen honger, ik had vreselijke dingen gedaan. 

Ik voelde hoe mijn wenkbrauwen een volmaakte frons vormden. Ik had dingen gedaan waar ik spijt van had, maar ik had het niet kunnen laten zien. Het kwam er nu op aan Voldemort te laten denken dat ik echt aan zijn kant stond. 

Ik mocht hem niet laten zien dat ik de pijn van de mensen die ik had moeten martelen tot in mijn botten had kunnen voelen. Sneep had me op alles voorbereid, maar niet op deze werkelijkheid. Hoe kon hij ook? Hij was net zo goed een marionet in het spel van zowel Voldemort als Perkamentus.

'Geen honger?'

Dat was de stem van Lucius Malfidus. Ik schudde mijn hoofd zonder hem aan te kijken. 

Sneep keek me aan de overkant van de tafel schattend aan. Gelukkig nam hij me nog steeds min of meer in bescherming, ik logeerde nu bij hem thuis. Ik had niemand ook maar iets mogen vertellen. 

Ik zag weer dat van pijn vertrokken gezicht voor me van de zwartharige vrouw die ik het laatst hat moeten martelen. Ze had wanhopig geprobeerd haar kind te beschermen, maar voor ze daar toe in staat was had Voldemort hen beide van het leven beroofd. 

Waar was ik aan begonnen?

'Je lijkt je niet lekker te voelen,' zei Sneep terloops toen we bij hem op de stoep stonden. 

Ik keek hem zijlings aan, 'hoe houd jij het vol? Al die pijn, dat verdriet. De doden...'

'Niet. Maar over de jaren groeit er eelt op je ziel. Ik moet zeggen dat je het aardig goed doet.' 

Ik haal mijn schouders op, 'dat ligt niet aan mij, maar aan jou. Ik kon me geen betere leraar voorstellen. Maar dit had ik niet verwacht.'

'Bij de Heer van het Duister moet je je voorbereiden op het meest onverwachte. Dan wordt je er het minst door verrast,' zegt Sneep terwijl hij theewater opzet. In zijn eigen huis is hij zoveel anders dan mensen zich kunnen voorstellen.

Ik plof in een van de grote stoelen en doe mijn ogen dicht. 

Slapen, dat wil ik, ik heb wel genoeg gezien de laatste weken, 'hoe lang ben ik nou al bij Hem?' vraag ik aan niemand in het bijzonder. 

'Een maand,' zegt de stem van Sneep. 

Ik doe mijn ogen open en kijk hem aan, 'een maand? Maar dan-' 

Het lijkt of iemand met een ijskoude hand mijn luchtpijp dichtknijpt. Oh nee- dan moet het ergens deze week gebeuren...ergens deze week zou Harry dat nep-visioen van Sirius krijgen. Ik sloot mijn ogen opnieuw, ik moest en zou daar bij zijn. Wat er ook met me zou gebeuren. 

De anderen moesten beschermd worden. Sirius moest beschermd worden, hij moest blijven leven! Ik nam een slok van mijn thee en zuchtte diep. 

'Ik moet Sirius beschermen, Severus,' murmelde ik. 

Hij keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan, 'omdat?'

'In het boek zou hij binnenkort doodgaan, hij wordt vermoordt door Bellatrix. Maar-'

'Je moet me niet naar mijn mening vragen, je weet hoe ik over hem denk,' zei Sneep lijzig terwijl hij de krant pakte en die opensloeg. 

Ik zuchtte, 'wanneer beginnen de examens op Zweinstein?' 

Sneep keek me over het randje van zijn krant aan, 'die zijn vandaag begonnen, hoezo?'

'Wat?!' ik sprong op en struikelde half naar de keuken om op de kalender te kijken. 

Shit, shit, shit! Ze waren inderdaad begonnen!

'Severus! Ik moet naar Sirius!' riep ik. 

Sneep bleef in de deuropening van de keuken staan, 'omdat?'

'Omdat? Voldem- ik bedoel- de Heer van het Duister weet van de verbinding tussen hem en Harry! Op de laatste dag van de examens zorgt hij ervoor dat Harry een nep visioen heeft om hem naar het Departement van Mistyficatie te lokken!' riep ik gefrustreerd. 

Sneep liep langzaam naar me toe en bleef valk voor me staan, 'als je helpt verraad je jezelf, dat weet je toch?' zei hij zacht terwijl hij mijn kin zijn kant op draaide. Ik hoorde de ondertoon in zijn stem, de stem die eigenlijk zei: "Zodra je dat gedaan hebt kan ik je niet meer helpen." 

Ik slikte, 'ik moet het erop wagen, wat is behalve na me vermoorden het ergste wat Hij kan doen?'

'Je martelen tot je krankzinnig bent,' zei Sneep zonder een spier te vertrekken.

'Zou je dat toelaten?'

Hij keek me even aan, 'ik zou voor je zorgen als het voorbij is, om mijn dekmantel niet teveel in gevaar te brengen,' zei hij na enig nadenken. 

Ik keek hem recht in zijn zwarte ogen, 'daar doe ik het voor, denk je dat je ervoor kunt zorgen dat ik in het Ministerie kan posten op de nacht dat het gebeurd?'

'Ik zal zien wat ik voor je kan doen,' zei Sneep, hij draaide zich om en ging weer in zijn stoel bij het raam zitten. 

Ik plofte op een van de keukenstoelen neer, ik was gek dat ik dit echt door wilde zetten, dat wist ik zelf ook wel. Maar ik wilde Sirius niet voor mijn ogen zien sterven.