Lost in Harry Potter

Runaway

Dit voelt een beetje als een deja vu. Vorig jaar stond ik ook met warme chocolademelk bij een raam. Het enige verschil is, dat ik nu bij Sneep thuis ben, toen was ik in Grimboudplein. 

Het is kerstavond, en ik heb kerstkoekjes in de oven staan. 

Die zijn voor morgen, voor de familie Wemel. 

Ik kijk om naar Sneep, die zoals gewoonlijk in een boek zit te lezen. 

Hij lijkt het drie keer niks te vinden met kerst met mij opgescheept te zitten. 

'Ga je mee morgen?' waag ik het te vragen, en even kijkt hij op van zijn o zo belangrijke boek. 

'Jij denkt echt dat ik daar welkom ben?' vraagt hij nogal droogjes.

'Waarom zou je niet welkom zijn?'

'Oh, laat me denken, Potter, Wemel en Griffel hebben een hekel aan me, en laat ik maar niet beginnen over Lupos en Zwarts,' Sneep kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 

Ik geef het op, en staar weer naar buiten, waar de sneeuw gestaag naar beneden valt, en de straten in een witte deken hult. 

Veel zin om Sneep nog over te halen heb ik niet echt. 

'Sinds wanneer geef jij zo snel op?' hoor ik Sneep vragen, en ik glimlach. 

'Sinds ik geen zin heb jou gevaar te laten lopen,' zeg ik, terwijl ik mijn beker op de koffietafel zet. 'Morgen gaan Bellatrix en Vaalhaar Het Nest aanvallen. Het huis gaat in vlammen op.' 

Ik wil naar de keuken lopen, maar Sneep pakt me bij mijn pols, 'en jij wilt er alsnog heen gaan?' zegt hij, 'als zij je zien weet je dat Jeweetwel je vermoordt, toch?' 

Wauw, hij draait in ieder geval niet om de hete brij heen. 

'Ze hoeven me niet te zien. Ik weet wanneer ze gaan aanvallen, en voor die tijd kan ik weer hier zijn,' zeg ik schouderophalend, 'what's the big deal?' ik trek mijn arm los, en loop alsnog naar de keuken om de koekjes te bekijken. 

Ze ruiken in ieder geval lekker. 'Hmm,' zeg ik zacht genietend als ik de ovendeur open. Die zien er goed uit. 

Met een handdoek pak ik het bakblik uit de oven, en zet het op het aanrecht. Handgemaakte dreuzelkoekjes, zouden ze die lekker vinden in Het Nest? Hopelijk wel. Maar ik zou ze natuurlijk niet allemaal meenemen, ik had ze ook gemaakt voor hier. Ik liet ze even afkoelen, terwijl ik thee zette voor mezelf en Sneep.

Het leek alsof we langs elkaar heen leefden de afgelopen twee dagen. We zeiden alleen het hoognodige tegen elkaar, en voor de rest leek Sneep net te doen of ik er niet was. Of te doen alsof ik een irritant zoemende vlieg was, die hij het liefst plat wilde slaan met een vliegenmepper. 

Waar had die man last van. 

Ik grimaste, terwijl ik het kokend hete water in een kan goot en er een zakje bij deed. 

Met een dienblad kwam ik terug de kamer inlopen. 

'Hier,' ik hield hem het bord met koekjes voor, 'proef eens? Ik heb je oordeel nodig.' 

Ik zou die man aan een koekje krijgen, al was het het laatste dat ik deed! 

'Hm? Nee dank je, ik geloof wel dat ze gelukt zijn,' zei hij zonder op te kijken van zijn boek. 

Ik zette een kop thee voor hem neer, en liet me met een eigen kop achterover op de bank zakken, 'misschien besluit ik wel gewoon te blijven slapen in Het Nest morgen, denk je dat je een avond zonder met kunt?'