Lost in Harry Potter

The Burrow

Ik slaakte een verrukt kreetje bij het zien van Het Nest. 

Het zag er ook zo gezellig uit, alleen al van buiten. 

Sirius en ik liepen na mevrouw Wemel naar binnen en ik keek om me heen, het was er behaaglijk warm. 

'Sirius! Robin!' meneer Wemel kwam ons tegemoet lopen, 'wat leuk dat jullie er zijn!' Hij glimlachte breed en schudde ons de hand. 

'Het is leuk om eens hier te zijn!' zei ik glimlachend en ik liep de huiskamer in. 

Harry, Hermelien en Ron keken op, 'Robin!' 

'Hai jongens!' ik plof op de bank. 

'Harry!' Sirius liep op Harry af en sloeg zijn armen om hem heen, 'hoe is het met je?'

'Goed, goed! Nu ik hier ben,' murmelde Harry lachend terwijl hij zijn peetvader naast mij op de bank duwde. De drie vrienden namen me nieuwsgierig op, 'hoe ben je ontsnapt?' vroeg Ron. 

Hermelien gaf hem een tik tegen zijn schouder. 'Ron!'

'Ja nou!' zei hij verontwaardigd over de zere plek wrijvend, 'dat willen we allemaal weten toch?' 

Ik keek Sirius even aan, 'ik eh...weet nog maar amper wie jullie zijn jongens, mevrouw Wemel en Sirius hebben me voor we hierheen kwamen in het kort even verteld wie jullie zijn. Anders zou ik jullie niet herkend hebben.' 

'Wat is er dan gebeurd?' vroeg Hermelien nu net zo nieuwsgierig als Ron net, en ze keek me aan. 

'Ik heb om jullie allemaal te beschermen een groot deel van mijn geheugen gewist. Anders was Voldemort achter alles wat ik met jullie heb meegemaakt zijn gekomen. Dat was niet de bedoeling.'

'En hij heeft geprobeerd het uit je te krijgen,' constateerde Harry bitter. 

Ik knikte, 'ja.'

'Hoe?'

'Hij heeft me gemarteld,' het had geen zin om daarover te liegen.

Er viel een lange stilte die alleen verbroken werd door geluiden uit de keuken. Er werd op de deur geklopt en we schrokken allemaal op. 

Lupos en Tops kwamen binnen. Ook van hen was ik op de hoogte. Maar tijd om ze te begroeten kregen we niet echt, want gestommel op de trap maakte duidelijk dat Ginny naar beneden kwam. 

Vaag zag ik Harry een beweging maken toen ze de kamer in kwam lopen en ons allemaal vrolijk begroette. 

Sirius en ik wisselden een geamuseerde blik. Ongetwijfeld, we dachten hetzelfde. 

Toen ook nog de tweeling verschijnselde zou ik zweren dat er niemand meer bij paste. 

Maar zelfs mevrouw Wemel wist, nadat ze de thee en koek had neergezet, nog een plekje te veroveren in de gezellige kamer. In gedachten verzonken nam ik alle kleine details in me op. 

Ik dacht al wel dat het er gezellig zou zijn, maar dit overtrof al mijn verwachtingen. 

Toen iedereen min of meer verzadigd was, vertrok mevrouw Wemel naar de keuken om aan het avondeten te beginnen. 

De broertjes Wemel plofte voor me in kleermakerszit op de grond, 'je hebt in de Profeet gestaan!' zeiden ze in koor. Het werd stil in de kamer, net of iedereen erop had zitten wachten dat dit onderwerp aangesneden zou gaan worden. 

Ik trok echter onverschillig een wenkbrauw op, 'oh?' 

'Droebel heeft je ontvoert zien worden, hij was heel verrast te horen van Perkamentus dat Sneep je heeft gered.'