De volgende morgen ga ik al vroeg naar school. Er werdt namelijk gemaild dat er vervelend nieuws was. Ik loop naar mijn beste vriendin, Hanna. Hanna weet altijd de nieuwste schoolroddels en alle geheimen. Ze was al extra vroeg op school, zodat ze het eerder kon horen.
"Heey, Hanna! Weet jij al wat er mis is?"
"Ik heb met de directeur gepraat, het is erger dan verwacht. Wiskunde valt uit, onze docent wiskunde is ontvoerd. We weten niet of hij nog leeft."
Ik voel mijn maag ineens krimpen. Ik probeer mijn mobieltje te pakken, maar ik tril zo erg dat het nauwelijks lukt. Als ik mijn mobiel heb, druk ik op instagram. Ja hoor: een nieuwe foto. Snel neem ik een screenshot van de foto en de reactie, daarna ga ik lezen wat erbij staat.
'Yo bitch, ik verwacht dat je morgen via de verlaten flat naar school fietst. Zo niet, dan is het einde docent wiskunde.'
De volgende ochtend zit ik op mijn fiets, ik twijfel of ik langs de verlaten flat moet fietsen of niet. Ik besluit het maar te doen, want de docent wiskunde is de aardigste docent op school. Ik denk terug aan gisteren. Dennis zei dat ik nu ècht met pap en mam moet praten, maar ik ben niet gek. Dan willen ze elke dag mijn mobiel checken en me naar school brengen.
Opeens schrik ik op. Om de hoek staat de verlaten flat. De rillingen lopen over mijn rug. Snel fiets ik er voorbij. Er gebeurt niks.
Ik kom gewoon veilig aan op school. Ik wil net mijn mobiel op stil zetten als er bovenin mijn scherm een instagram-icoontje verschijnt.
