~Daisy~
Ik ben dood. Ik ben echt dood. Het spookt de hele tijd in mijn hoofd rond.
"Hallo dokter F. Ik ben de moeder van Daisy. Leeft ze nog?"
"Ja, ze ligt in koma. Helaas kan ze nooit meer wakker worden. U mag haar nog drie dagen in koma houden, daarna.. moet u de stekker eruit halen."
Wow! Die kwam hard aan! Ik ben nog niet dood, nee, ik gà nog dood. "Mevrouw? Ik wilde even weten of dit echt zo is. Kent Daisy een Hanna? Die Hanna wil hier blijven slapen."
"Ja, Hanna mag hier blijven slapen, als dat ook van u mag natuurlijk." Yes! Hanna mag blijven slapen! Dat ze daaraan gedacht had.. Zo lief! "Daisy.. Ik wil zo graag met je praten!", het is Dennis, "Wat is hier allemaal in hemelsnaam gebeurd?"
Kon ik Dennis maar alles vertellen. Daisy! Doe dit niet! Denk aan wat je hebt, niet aan wat je niet hebt. Oke, wat heb ik? Een bijna dood lichaam, beademing, een eigen ziekenhuiskamer... Ik heb alleen nog maar stomme dingen, maar het stomste is dat mijn dood steeds dichterbij komt.
Ik zit diep in gedachten. Het leven gaat door. Zou iedereen mij vergeten? Zou iedereen nog steeds van me houden? Vast niet. Als ik er niet meer ben, ben ik er ook niet. Niemand zal mij herinneren. Het wordt hooguit èèn dag vol ellende, verdriet en tranen. Daarna is het over en gaat het leven gewoon weer door.
"Hallo, ik ben Hanna. Ik mocht bij Daisy blijven slapen. U bent vast dokter F?"
"Ja.", antwoordt de dokter.
Ik verveel me, ik luister naar de instructie van de dokter, hij legt Hanna uit waar ze kan douchen enzo. Ik zal niks spannenders meer dan dit horen, ik ben namelijk halfdood. Niemand vertelt nog wat aan mij.
"Oh Daisy, waarom nam je me niet in vertrouwen?", snikt Hanna als de dokter weg is, "Waarom heb je me niks verteld? Misschien lag je dan niet hier.."
Waarom heb ik iedereen zoveel verdriet gedaan? "Het is al laat Daisy, laten we gaan slapen." Hanna probeert te slapen, maar ik hoor haar zachtjes huilen. Ik wil wel slapen, maar nu ik in koma lig heb ik geen idee hoe dat moet. Ik weet van niks meer hoe het werkt. Waarom heb ik dit?!