Dennis gaat weg. Lekker dan. Waarom mag ik niet weten wie me in coma heeft gebracht, wie mijn leven heeft verpest? Langzaam verdwijnen mijn gedachten, ik val nu in slaap, zo gaat het elke keer.
Ik schrik wakker. Ik heb deze nacht nog overleefd, maar vandaag ga ik dood. Vandaag gaat de stekker eruit, waarom?! Van buiten kan ik niks meer laten zien, maar van binnen huil ik. "DIT IS EEN WONDER!", hoor ik de dokter roepen.
"Wat?", vraagt mijn moeder snel.
"Kijk dan! Een traan! Ze leeft nog, ook van buiten. We moeten haar nog een paar dagen in coma houden, totdat we zeker weten dat ze dood is van zowel binnen als buiten."
Yes! Ik blijf nog even leven..
"Oh..", mijn moeder klinkt teleurgesteld.
Wacht wat?! Mijn moeder klinkt teleurgesteld! Is ze niet blij dat ik blijf leven? Nouja zeg.. Ik lig al uren te luisteren. Maya speelt in deze ziekenhuiskamer met wat barbies, Dennis en mam kletsen nog wat met de dokter.
Opeens zie ik de dokter voor me, en mam. Nee wacht, ik zag ze echt! Ik zag ze niet voor me, mijn ogen deden het heel even. Weer zie ik ze voor me, het wordt weer zwart. Dit herhaalt zich heel vaak, zo vaak dat het begint te vervelen. Opeens blijft het zo. Ik blijf iedereen zien.
"Dokter! Dokter!", roept Maya, "Daisy is wakker!"
"Wat? Haha, kinderen met hun fantasie-", de adem van de dokter stokt even, "H-het is waar.. ZE LEEFT NOG! ZE LEEFT NOG! HET IS EEN WONDER!"
Ik schrik ervan. Ik ben zo geschrokken van dat de dokter zo begon te gillen.. Alles wordt weer zwart. Nee hè?! Ja, toch wel. Ik zit weer in het oneindige zwart. Waarom?! Verdien ik dit ofzo? "Dokter, ze slaapt alweer.", mijn moeder klinkt bits.
Ik begrijp mijn moeder echt niet meer. Wat is er nou weer met haar aan de hand? Ik vind het maar vreemd..
