"Haha bitch, je ziet er bang uit, weet je dat? Dit is nog lang niet alles. Vanaf nu fiets je elke dag via de verlaten flat naar school, begrepen?"
*drie weken later*
De stalker laat me niet met rust, maar ik weet dat hij ooit op mòèt geven. Ondertussen ben ik eraan gewend geraakt om langs de verlaten flat naar school te fietsen. Er gebeurt toch niks. De stalker wil me klein hebben, maar dat lukt hem niet. Zolang ik deze macht heb, kan de stalker me niks maken.
Ik stap op mijn fiets, zonder na te denken fiets ik langs de verlaten flat. "AUW!"
Ruw wordt ik van mijn fiets gerukt. Ik kijk op, iemand helemaal in het zwart gekleed gooit mijn fiets met een harde knal in zijn zwarte busje. Ik krijg stevig touw om mijn armen gebonden, ik probeer uit alle macht te schoppen, maar ook mijn enkels worden vastgemaakt met stevig touw. Ik krijg een soort doek om mijn mond, nu kan ik niet meer schreeuwen. De bus gaat opeens heel hard rijden. Ik rol de hele tijd om. Was ik maar naar mam en pap gegaan met de berichtjes.. Ohnee! Waarschijnlijk krijg ik pap en mam nòòit meer te zien.
Na ongeveer een half uurtje staat het busje stil, ik wordt niet weggehaald, blijkbaar blijf ik hier liggen. De man komt naast me zitten en blinddoekt me.
Heel even gebeurt er niks, maar dan voel ik iets kouds en scherps lang me huid glijden. Nee! Het is waarschijnlijk een mes! Onder mijn schouder prikt de man voorzichtig het mes in mijn huid. Ik voel mijn arm bloeden. Langzaam gaat het mes naar beneden, totdat mijn hele arm open ligt. Ik wordt helemaal misselijk, want het bloed blijft uit mijn arm stromen.
Was ik nu maar bij pap en mam! Ik heb zoveel pijn..
