always forever, minsung.

1

Bismillah cekiyorum ve fice basliyorum...

---

Selam. Ben Minho. 20 yasindayim ve 12. Sinif ogrencisiyim. Evet, 20 yasinda olup nasil 12. Sinif oldugumu sorarsaniz 2 kez sinifta kaldim. Bu sene de kalacagim cok bariz. Okulda bizi tanimayan yoktur cunku insanlarin agzinda "zorba" olarak geceriz. 3 kisilik bir grubumuz var. Hyunjin, Felix ve ben. 9. Siniftan beri diger insanlardan iri oldugumuz icin insanlara zorbalik yapiyoruz. Aslinda ben pek yapmiyorum. Felix ve Hyunjin birini biraz doverek elime kirmizi renkte bir kalem verirler. Eger O kisinin anlina arti koyarsam onu dovup orda birakicaz. Eger eksi koyarsam okul hayati boyunca onun pesini birakmicaz. Hic kullanmadigim isarete gelirsek, eger anlina kocamanca bir nokta koyarsam ona hic dokunmuyacagiz. En sık kullandigim eksidir cunku insanlara aci cektirmek nedensizce hosuma gidiyor. Nedenini Ben de bilmiyorum galiba ruhumda bu var. Suana kadar kimseye isinmadim. Zaten yanimda da hep Felix ve Hyunjin oldugu icin rahat hissediyordum. Fazlasina gerek yoktu.

"Psst, Minho duydun mu? Okula yeni bir cocuk geliyormus." Yandan Felix'e baktim ve "Ee?" Dedim. Yuzume Sen salaksin bakisi atarak "Salak bizim isimiz zorbalik degil mi? Hangi isareti koymayi dusunuyorsun?" Diye sordu. Ben de "Hele bi cocuk gelsin. Hyunjin birini merak ettigini duyarsa gece seni aglatir." Dememle ikimiz de gulduk. Sonra Hyunjin geldi ve "Yeni gelen cocuk tam ezigin teki. Dokunsam aglar." Deyince Felix yerinde duramadi. "Hemen agzina etmeye gidelim O zaman." Dedi. Hyunjin "Minho, anlina eksi koymayi unutma cunku cocuk bizi cok eglendiricek." Dedi. Felix koluna bir yumruk gecirerek "Sanane, istedigini koyar cocuk sonucta bu zorbalik isini O buldu." Dedi. Yavas yavas sohbet ede ede cocugun oldugu yere geldik. Bu cocuk- cidden dokunsak aglayacak gibiydi fakat... Tatliydi. Yutkundum ve bizimkiler onun ustune yurudu. Felix sacindan tutup "Merhaba sincapcik." Dedi. Cocuk korkudan tir tir titriyordu ve sesini cikarmadi. Hyunjin yuzunu kendine dondurerek sertce "Ismin ne." Diye sordu. Cocuk titreyerek "H-Han." Dedi. Felix "Guzel isimmis fakat senin gibi bir ezige yakismaz." Diyerek karnina tekme atti. O an birine acimistim. Nasil oldugunu bilmiyorum ama ilk defa birine acimistim. Hyunjin bir iki yumruk salladiktan sonra anlini acti ve "Sira sende Minho." Dedi. Kalemi actim ve yavasca ona yaklastim. Aish, anlina nokta koymak istiyordum. Ilk defa birine nokta koyacaktim. Nasil bunun gibi ezik birine acidim? Anlina yavas hamlelerle nokta koydum ve geri cekildim. Hyunjin ve Felix saskinlikla bana bakti ve onu birakip geri cekildiler. Arkadan bir bagirma sesi geldi "Hey, siz napiyorsunuz!" Bu Changbin'di. Anlindaki noktayi gorunce O da saskinlikla bize bakti. Cunku O da ilk defa birinin anlinda nokta goruyordu. Changbin Han'a yardim ederken yavasca ordan uzaklastik. Hyunjin kolumu tutarak "Ilk defa birinin anlina nokta koydun, bir nedeni var mi?" Dedi yuzume bakarak. Ben de titrek bir sesle "Bilmiyorum, ilk defa birine acidim." Dedi. Felix Hyunjin'e bakarak kas goz hareketi yapti. "Neyse, bu da senin icin bir ilk oldu." Dedi. Okulun yurdunda kaliyorduk. Odamiz 4 kisilik olmasina ragmen 3 kisi kaliyorduk. Kapi yavasca acildi ve bu Han'di. Han odaya girdiginde bizi gordu ve birden gozleri buyudu. Yutkundu ve yavas yavas odaya dogru ilerledi. "H-hangisi benim yatagim?" Diye sordu. Elimle yatagini gosterdigimde yavasca oraya yerlesti. Hyunjin saclarini kurularken "Bizden korkmana gerek yok." Dedi. Bir daha yutkundu ve sesini cikarmadi. Felix "Changbin sana isaretler hakkinda bilgi vermedi mi?" Dedi. Kisik bir sesle "Hayir." Dedi. "Yarin ona isaretleri sorarsin. O isaretler senin kaderindir." Dedim.

Cok degisik bir bolum oldu. Umarim ilerleyen bolumlerde daha duzgun yazarim<3

Minho

Hannie

Felix

Hyunjin

Changbin