სანამ უშუალოდ ფიქციის წერას დავიწყებდე, მთავარი პერსონაჟის შესახებ მოგიყვებით ცოტა რაღაცას პირველ პირში....
ჩემი სახელია ემელინა, ვარ 18 წლის და სულ რაღაც 12 წელია რაც კორეაში ვცხოვრობ, მანამდე გერმანიაში ვცხოვრობდი რადგან ნახევრად გერმანელი ვარ მაგრამ მამაჩემმა ცუდ ხალხთან დაიჭირა ურთიერთობა, დედაჩემმა ამდენს ვეღარ გაუძლო და ჩემი მშობლები ერთმანეთს გაეყარნენ. მე და დედა მის სამშობლოში, კორეაში ჩამოვედით და სრულიად ჩოვლებრივი ცხოვრებით ვცხოვრობთ. დედა ექიმია ამიტომ სახლში ხშირად ვერ ვხედავ.... მეც სულ ვმეცადინეობ და გასართობად დრო აღარ მრჩება, რათქმაუნდა მეგობრები მყავს მაგრამ მათთვისაც არ მაქვს დრო..... მათ კი სულ გართობაზე უჭირავთ თვალი
დილის 8 საათზე დედაჩემის ნაზი ხმა მაღვიძებს-ემელინ! ემელინ! გაიღვიძე არ დაგაგვიანდეს
თვალებს ოდნავ ვახელ და ვხედავ დედაჩემი ჩემს გვერდით საწოლზე ზის და ალერსიანად მიყურებს
მე-დე დაბრუნდი?
დედა-ხო, ძლივს დავაღწიე თავი, ყავა გინდა?
მე-ამ დილაადრიან?
დედა-ხო ახლა ისე მეძინება....-ამთქნარებს-როგორღაც უნდა გამოვფხიზლდე
მე-კიმაგრამ, ახლა საქმე ხომ არ გაქვს შეგიძლია დაიძინო.... დედა უძილობით შეიძლება ჯანმრთელობის პრობლემები შეგექმნეს
დედა-მაგას შენ მასწავლი შე სულელო?
მე-მე შენთვის გეუბნები....
დედა-კარგი, შენი ხათრით რამდენიმე საათით დავიძინებ-გვერძე მომიწვა, მომეხუტა და თვალები დახუჭა
მე-დედა, მაგვიანდება, აქ ვერ დავრჩები-მაგრამ დედა უკვე თვლემდა, მე ძლივს გამოვაღწიე მისი მკლავებიდან, ისე რომ არ გაღვიძებოდა, მოვწესრიგდი და სამზარეულოში ჩავედი საზაუზმოდ.
დროულად ვისაუზმე, უკვე 08:40 სთ იყო სახლიდან გამოვედი და ჩემს მეგობარს დაველოდე. ბომჰო მალე მოვიდა, მას დავყავარ ყოველდღე სკოლაში
