Kim Taehyung ve Jennie Kim'in kaderleri aileleri tarafından çoktan yazılmıştı.
'Ben uzun yazılar yazarım,ilham perilerim sen olursun. Bilmiyorum işte, her yere seni yazar her sayfama seni anlatırım ben.'
TJ
"Ne bir şarkısın, ne de dillerde nağme adın Artık bazı şarkılar kadar yaralısın Şimdi bir hatırasın..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taehyung'dan
'Biraz daha renkli giyinmeyi dene tatlım.' anneme göz devirip gömleğimin bir düğmesini daha açtım. Resmi görüntüler beni pek sarmazdı. Daha çok kendi kafama göre takılırdım.
Annemin kınayan bakışlarını es geçip odadan çıktım. Bu gece büyük bir kutlama yapıyorduk. Annem kendi giyim markasını çıkarmıştı ve tüm sosyete bunu kutlamalıydı.
İstemediğim halde gitmeliydim. Otorite önemliydi. Koca salonda boy gösterip herkese tek tek selam vermeliydim. Ve sonucunda aldığım övgüleri ailem gururla dinlemeliydi. Hayatım bir kaç gösterişten ibaretti. Genelde kendi kararlarımı kendim verirdim fakat evlilik konusunda öyle olmamıştı. Babam net bir şekilde Jennie ile evleneceğimi söylediğinde pek ciddeye almamış kısacası siklememiştim. Ama ciddi ciddi gidip ailesi ile tanıştığımda kaderin oyununa yenildiğimi anlamıştım.
Annem ve babamda tamamen hazırlandığında dışarıda bizi bekleyen arabaya binip yola çıktık. İçimi kaplayan kötü bir his vardı. Hislerim de pek yanılmazdım. Bu yüzden sakince ne olacağını bekleyecektim.
Uzun bir yolculuğun ardından gösterişli bir otelin önünde indik. Kutlama burada olacaktı. Bilmem kaç milyonuncu kutlamaydı bu. Benim doyumsuz ailem her zaman yeni şeyler çıkarırdı başıma. Ait olduğum yer burası değildi. Kaçıp uzaklaşsam ardımda bıraktığım kimse umrumda olmazdı. Bu yüzden Jennie ile nişanlanmayı kabul etmiştim. Evlenirsek belki bizi rahat bırakırlardı ve ben o çok istediğim dünya turuna çıkabilirdim. Beni bekleyen koca şirketi de çok güzel şekilde yönetirdim. Sonuçta ne kadar zor olabilirdi ki?
Annemin gururla ve zorlanmadan yürüdüğü kırmızı halıdan, sıkkınlıkla ve zorla bir de ben geçtim. Şu gün hemen bitseydi.
'Gülümse yoksa ben seni güldürmeyi bilirim Taehyung.' babam... Sikik herif. Omzumu ellerinden kurtarıp umursamazca yürümeye devam ettim. Ne sanıyordu bir kukla olduğumu mu? Küçük beyninde hep bir şeyler planlardı. Gerçi zekiydi. Bu konuda babama hiç çekmemiştim. Onun gibi katı kurallarım yoktu ya da sahte gülüşüm.
Bulduğum ilk masaya oturup etraftaki kalabalığı izledim. Konuklar gelmeden oradan oraya koşuşturan garsonlar ve parlak elbisesiyle üçüncü düşme tehlikesini yaşayan annem... Her şey her zaman olduğu gibi.
Salona bir kaç konuk geldi. Ve benim gözüm sadece bir kişiyi arada.
Jeon Jungkook...
Yeterince sıkılmıştım. Onunla eğlenmek biraz daha kolay olabilirdi. Bu uslu çocuk maskesi artık fazla bunaltmıştı beni. Jennie ile tanıştığımız ilk gün ne kadar da efendi bir çocuktum oysa(!) Ama eğer evleneceksek benim gerçek yüzümü görmeliydi.
