Kidnapper's Puppet

Chapter Ten

Chapter Ten

Ayokong alalahanin kung bakit ako narito ngayon sa bahay nila Anglo. I don't know why I chose him. Hindi ko alam kung bakit siya ang tinawagan ko kaysa kay Mike pero alam ko namang hindi maganda ang mangyayari kapag kay Mike ako nagsabi.

Isang araw na akong narito kila Anglo pero kahit kailan ay hindi ako lumabas sa silid na ito. Dinadalhan niya lang ako ng pagkain kapag alam niyang kailangan ko na nito and he decided to ask me about this decision of mine and I chose to ignore him. Buti nalang hindi na siya nagpumilit pa.

Kailangan ko ng lumabas sa kwartong 'to. Kailangan kong maligo. Gosh, hindi talaga ako sanay na hindi naliligo sa isang araw.

I decided to eat the foods that Anglo brought a while ago. Hindi ako sanay kumain ng mga pagkain nila pero alam kong masasanay na ako dahil magtatagal ako rito.

That's the thing that I need to tell to Anglo.

I need to stay here. I don't know, I think for a few months? Or year?

Napailing ako sa naisip ko. It can't be. Hindi ako magtatagal dito ng taon. I just need to think. Kailangan kong huminga. I can't deal with my parents and with Zach knowing that he's been cheating on me for a while now yet wala akong kaalam-alam sa ginagawa niya.

Nang matapos akong kumain ay tumayo ako at sumilip sa bintana. I saw Anglo carrying a lot of woods. May gagawin kaya siya?

Inayos ko muna ang sarili ko bago ako lumabas ng kwarto. I saw him took a glance on me but he decided to continue what he's doing.

"Uhm... Anglo, can I-"

"Ayos ka na ba? Gusto mo na bang mag-usap?"

I bit my lip when he said that. Mali ngang hindi ko siya kinausap ng isang araw dahil lang sa problema ko. Ginulo ko siya nang gabing iyon kaya kailangan kong sabihin sa kaniya kung bakit ako ngayon narito.

I nod my head, "Yes. Sorry for disturbing you that night. I just... need help. I don't think my cousin could help me."

Tinigil niya ang pagsibak sa kahoy at taka akong tinitigan, "Pinsan mo? Ba't naman hindi ka niya tutulungan?"

I raised my eyebrow at him but I decided to remain calm. Ayokong sabihin sa kaniya pero kailangan ko. Gosh, bakit nga ba sa kaniya ako lumapit?

"It's just... It's complicated."

Tumango lang siya sa akin at tinuloy na muli ang ginagawa niya kanina. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kaniya na kailangan kong dito muna tumira pansamantala. I'm shy. Natatakot akong hindi ako pagbigyan sa gusto ko. Simula bata ako, lahat ng gusto ko nasusunod.

"A-Anglo, can you do me a favor?"

He looked at me, "Ano 'yon?"

"Can I stay here?"

He stopped arranging the woods on the table. His forehead creased when he looked at me, "Pwede naman kaso wala kaming mapapakain sa'yo. Alam mo namang-"

"No! Uh I mean... I can help! My things are with me kaya pwede ko kayong matulungan. Konti lang ang dala ko ritong pera but I can withdraw naman-" he immediately cut me off.

"Nakakahiya naman, Savitri-"

"No! I said no, ako ang nanggulo sa'yo kaya hayaan mo ako. I can give you all my money on my atm but please, let me stay here for a while. I don't want to go back in our house, Anglo. P-Please." I gasped when I said that. My hands are also shaking. I'm afraid of what would be Anglo's answer. I'm not used to rejection.

Ginulo niya ang buhok ko kaya sinamaan ko siya ng tingin. He smiled after doing that which sent shivers down my spine. I shook my head. Ano ba naman 'tong nararamdaman ko?