2. Dünya Savaşı dehşet saçmaya devam ederken İngiltere'nin en güvenilir eğitim kurumlarından olan Blackford Akademisi , yetenekli gençlerin umudu oldu. Peki ya bu Akademide her şey umut edildiği gibi gitmezse... 2. Dünya Savaşı'nın seyrini değiştirm...
Sabah saat 6' de Kapı çaldı. Penelope kapı ardından yüksek sesle sesleniyordu. - Bayan Morgen, mektubunuz var.
Kylie ,hızla kapıyı açıp mektubu Penelope'nin elinden aldı.
- Teşekkür ederim Bayan Penelope.
Kapıyı kapatıp mektubu heycanla açtı. Uykulu gözleri çabucak açılmıştı. Dağınık saçlarını eli ile düzeltmeye çalışıp mektubu okumaya koyuldu. Mektup Pavel'den di.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kylie, mektubu okurken ciddi ve soğuk kanlıydı. Ta ki Pavel'in " Eğer hala yaşıyorsam" cümlesini okuyana kadar.
Sessiz hıçkırıklara boğuldu. Mektuba sarılıp sırt üstü yatağa uzandı. Gözyaşları yastığı ıslatmaya devam ederken mektubun geri kalanını okuyup bu kağıt parçasına tekrar sarıldı. Bu gerçekten bir kağıt parçasından mı ibaretti yoksa Anne ve Babasını küçük yaşta kaybetmiş bir kızın biricik ağabeyinden aldığı son mektup mu ?
Pavel , Kylie için çok şey ifade ediyordu. Onun hem anne hem baba hemde ağabeyi olmuştu. Mutluluğunu , hüznünü , şaşkınlığını , öfkesini... Kısacası bütün duygularını paylaşmak için uğradığı tek limandı. Ama bu geminin artık bir limanı yoktu. Ya yelkenler onun elinde olsa bile rüzgarın gücüne yenik düşerse?
Saat 6:30 olmuştu. Kylie, ayağa kalkı ,üstüne birşeyler alıp dışarıya çıktı.
Giydiği beyaz elbise oldukça inceydi. Omuzlarını attığı siyah şalı kollarının arasına almış , kısa saçları yüzüne dağılıyordu. Buğulu gözleri ile dışarıya baktı. Kimse yoktu. Hava çok soğuktu . Bir an tekrar içeriye girme kararı aldı. Bu karardan çabucak vazgeçip yatakhanenin arka bahçesindeki banka oturdu.
Derin bir nefes aldı. Sırtını yaslayıp gökyüzünü izlemeye koyuldu.
Biraz sonra çimlerden gelen hışırtı ile kafasını kaldırdı. Ayak sesi olduğunu anladığına bu sesin sahibi çoktan karşısında duruyordu.
- Oturabilir miyim?
Bu Joseph'ti .
- Tabi.
- Bu saatte ben hariç kimse uyanık değildir diye düşünüyordum.
- Normalde bu kadar erken kalkmam. Sen hep bu saatte dışarı mı çıkarsın? Üstelik hava çok soğuk.
- Evet. Yürüyüş yapıyorum. İyi geliyor. Ne insan kargaşası var ne gürültü kirliliği. Sadece huzur..
- Öyle olmalı. Sessizlik insana kendini dinleme fırsatı da veriyor aynı zamanda. Belli ki senin bu konuda pek sıkıntın yok.
Joseph, Kylie'ye bakıp gülümsedi. İçten ve samimi gözleri ,birden şaşkınlık ve korkuya dolu.
- Ellerin !
Kylie'nin soğuktan mosmor olmuş elinini iki elinin arasına alıp ısıtmaya kalkıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kylie şaşkınlık içinde Joseph'e bakıp hızla elini çekti.
- B-ben içeriye girsem iyi olucak.
Ayağa kalkıp hızlı adımlarla yatakhaneden içeriye girdi. Joseph öylece kaldı.
