Selamün Aleykümm💜
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir?
Sonda ufak bir konuşmam olacak. Lütfen okumadan geçmeyin.
ecekarttal ile sonunda yazmayı başarabildiğimiz sahneyle karşınızdayım.
Bu arada oy ve yorum istiyorum. Şimdiden teşekkürler. :)
Bölüm ithafı; AvukatHanm169'a iyi ki varsın canım🌸
_Keyifli Okumalar_
Acaba ne olacak telaşı basınca bir ayet geliyor aklıma, rahatlıyorum.
"Beni yaratan;
Elbet yolumu da gösterir."
Şuara/78
Ne abartıyorduk oysa bu geçici hayatı. Her gün, biraz daha yaşamak için didinen onlarca hayat sönüyor yerini, belki de ilerde aynı düşünceye sahip olacak insan yavruları dolduruyordu.
Böyle böyle sonunu getiriyordu insanoğlu aslında. Hep bir telaş vardı içimizde. Okul, iş, evlilik ve ölüm telaşıydı hayatın işleyişi.
Ne olacak şimdi diye içini yiyip bitiren bir taraf var ya; işte o en tehlikesi.
Tam bu anlarda ruhu inanan rahatlıyor zannımca. Zira ben ne zaman köşeye sıkışmış hissetsem, O'nun ayetleri zihnime doluveriyor. Bir bakıyorum sakinlemişim... rahatlamışım... Tüm gerginleğim uçup gidiyor sanki.
Dün yaşananlar gitmiyordu gözümün önünden. Ciddi ciddi habersizce görücüye gelmişlerdi evimize. Hayır yani benim haberimin olmadığı gibi aileminde hiçbir şeyden haberi yoktu. Bilseler bana sormadan hareket etmezler biliyordum.
Yaptıkları yenilir yutulur cinsten değildi. Aradaki hısımlığa zarar vereceklerdi, belki de vermişlerdir. Bilmiyorum. Bizimkilerin daha hiçbir şeyden haberi yoktu sanırım. Belkide kahve yapmaya geçtiğim zaman açmışlardı konuyu?
Hastaneden geldikten sonra zaten direk yatağa geçtiğimiz için konuşma fırsatımız olmamıştı. Söylediyseler babamın tepkisi ne olmuştu? Annem? Olumlu yönde düşünmüş olabilir miydiler?
Düşüncelerimin arasına set çekmesine sebep olan ayeti bu sefer sesli bir şekilde söyledim.
"Beni yaratan; elbet yolumu da gösterir."
"Anlamadım ne dedin?"
Berenin konuşmasıyla elimdeki bıçakta kalan maydanoz parçalarını domatesin üzerine sıyırırken cevap verdim.
"Bir ayetin mealini okudum. Aklıma geldi."
Başını sallayıp elindeki ekmekleri kesmeye başladı. Bugün cumartesiydi. Güzel bir kahvaltıdan sonra ne yapacağımıza karar verecektik.
Annemin çığırarak konuşmasıyla yerimde zıpladım. Arada bir geliyordular anneme.
"Dilda Allah'ın adını verdim kızım ne yapıyorsun? İş yap desem yapmazsın. Yaralı halinle salata yapıyor ya. Geç şuraya otur, tepemin tasını attırma."
Dedikleriyle ona bakıp göz devirdim. Tamam avucumun içinde yara olabilirdi ama bu maydanoz doğramaya engel değildi.
"Hanımefendiye kalk salata yap dediğim zamanlar yok karnım ağrıyor, yok belim tutuldu, halsizim diyen kız yaralı halde iş yapıyor. Anlam veremiyorum."
Kendi kendine konuşmaya devam eden annemle derin bir nefes verdim. Tabağı alıp masaya koyduktan sonra sandalyeme oturdum. İş yapmamı istemiyordu bende otururdum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dildâde
Novela Juvenil"Biz bu sevdaya körpece değil, ebedice gönül verdik." . . Klişe bir kitap değildir. Vurmalı kırmalı ya da kaçırıldığı adama aşık olan bir kızımız yok. Zorla evlendirilme yok. Severek ve isteyerek hayatlarını birleştiren güzel mi güzel bir çiftimiz...
