With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 9

Ik hoor de voordeur nog net dichtgaan als ik mijn kamerdeur dicht doe en huilend op bed val. Had ik het hem moeten vertellen? Misschien. 'Lauren?', hoor ik mijn moeder aan de andere kant van mijn deur roepen. 'Nee!'.

Na ongeveer tien minuten hoor ik mijn vader mijn naam roepen achter mijn deur, 'Nee!'. Ik heb geen behoefte aan steun van mijn ouders. De enige die ik wil is Jasper, hij zou me begrijpen en achter me staan.

Of Noah, die zou me opzich ook wel kunnen begrijpen. Maar hij is net na het eten naar vrienden gegaan, dus die is niet thuis. Nog steeds ben ik aan het huilen op mijn bed. Soms kijk ik naar buiten maar vooral naar mijn plafond.

XXX

Na ongeveer een uur hoor ik ineens een hele bekende stem achter mijn deur, 'Lauren? Mag ik binnenkomen?', hoor ik de stem vragen. 'Ja', antwoord ik waarschijnlijk net hard genoeg zodat diegene mij kan horen.

Ik zie mijn deur langzaam open gaan en Carel komt binnen lopen. Ik begin harder te huilen en Carel loopt snel naar me toe. 'Kom hier!', zegt hij en hij geeft me een knuffel.

Ik blijf huilen en Carel trekt me bij hem op schoot in de hoop dat ik rustiger word. Langzaam word ik ook daadwerkelijk rustiger en kan ik bijna mijn verhaal gaan vertellen. 'Vertel het eens', zegt Carel bemoedigend.

Ik adem een keer goed in en uit en begin dan te vertellen. 'Op vakantie had ik het zwaar met het verlies van Jasper en zat ik vaak in de ochtend op het strand, net zoals in de eerste periode na Jasper zijn overlijden.

Toen ben ik gaan nadenken en sinds dien heb ik dus een vermoeden dat- ', ik adem goed in en uit om dit uit te gaan spreken. Dit is niet makkelijk om te zeggen, zeker omdat het misschien waar kan zijn.

'Dat Jasper wist dat hij misschien niet meer thuis zou komen', zeg ik dan in één adem. 'Dat heb ik opgeschreven in mijn boekje en Matthijs is daar dus net achter gekomen. Ik had het hem niet vertelt, omdat ik de vakantie niet wilde verpesten maar nu denkt hij dat ik geheimen voor hem heb.

En ergens heb ik dat ook wel, maar dit was de enige. Ik wilde gewoon niet dat hij dit zou weten, niet nu al. Maar nu denkt hij dat ik heel veel geheimen voor hem heb en weet hij niet of hij nog wel verder kan met mij', eindig ik.

'Wow! Wacht even hoor', zegt Carel. 'Waarom denk je dat Jasper wist dat hij niet meer thuis zou komen?', vraagt Carel na een tijde gezwegen te hebben.

'Hij kreeg tranen in zijn ogen toen ik hem succes wenste. En toen hij weg reed stuurde ik hem een hartje en een handkus, iets wat ik altijd deed. Maar hij deed dat nooit terug, en die ochtend wel.

Het leek wel alsof hij wachtte tot ik dat gebaar maakte. Verder was hij gewoon veel closer dan normaal die ochtend, richting ons allemaal. Tuurlijk het kan toeval zijn, maar het was best opvallend'.

'Misschien heb je gelijk. We zullen het nooit weten. Maar houdt je meer voor Matthijs achter?', vraagt Carel. 'Nee, absoluut niet. En ik snap ook niet waarom hij dat wilde weten. Waarom maakt hij er zo'n probleem van?', vraag ik eigenlijk richting niemand.

'Ik weet het niet Lauren. Voor Matthijs is het ook heftig, vergeet dat niet. Hij heeft nu pas het echte en hele verhaal gehoord en het zou ook zijn teamgenoot worden', zegt Carel. 'Zou hij lang boos blijven denk je?', 'Matthijs? Nee dat denk ik niet'.

XXX

Na een uurtje gezeten te hebben met Carel in mijn kamer, moet ik nu toch echt naar beneden en gaan vertellen wat er is. Ik wil dit niet, mijn ouders vertellen dat hun zoon misschien wist dat hij dood zou gaan en ik daarom nu ruzie heb met Matthijs.

Carel trekt me overeind van mijn bed en geeft me een bemoedigende duw richting mijn deur. Met tegenzin loop ik samen met Carel de trap af waar mijn ouders aan de keukentafel zitten.

Samen lopen we de keuken binnen en gaan beide aan tafel zitten. Mijn ouders kijken me meelevend aan. Ik wil deze lieve mensen dit niet aan doen. Maar hoe meer ik over alles begin na te denken, hoe meer ik het vermoeden krijg dat ik gelijk heb.

Ik kijk nog een keer naar Carel die me een kort knikje terug stuurt. 'In Barcelona heb ik bijna iedere ochtend alleen op het strand gezeten, ik had gewoon een vol hoofd. De beelden van de laatste dag met Jasper bleef zich telkens opnieuw afspelen.

Toen ben ik gaan schrijven. Ik heb alles opgeschreven zoals ik die dag heb beleeft en heb alles tot in ieder detail beschreven. Het hielp want er kwam weer steeds meer ruimte in mijn hoofd. Tot ik alles eens goed na ging, het was anders die ochtend. De ochtend was anders dan alle anderen.

Jasper deed die ochtend anders richting ons allemaal. Ik denk dat hij het wist, ik denk dat hij wist dat hij misschien niet meer thuis zou komen'. Ik kijk mijn ouders aan en de tranen stromen over beide van hun wangen.

Ook bij mij en Carel. Ik moet weer huilen, de zoveelste keer de afgelopen tijd. Het is stil aan tafel en niemand durft iets te zeggen. Ik besluit verder te gaan met mijn verhaal, om de stilte te verbreken.

'Ook dat heb ik opgeschreven in mijn boekje en heb ik niet tegen iemand vertelt. Ik was een paar uur geleden gaan douche en Matthijs wilde mijn koffer wel uitpakken. Toen ik terugkwam zat hij op mijn bed, met mijn boekje en tranen in zijn ogen.

Hij had alles gelezen en dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde het eerst op een rustig moment tegen jullie vertellen en ik wilde niet dat Matthijs zich zorgen ging maken. Nu is hij dus boos dat ik het hem niet heb verteld en denkt hij dat ik nog meer geheimen voor hem heb'.

XXX

'Laat Matthijs maar even, ik weet het dat is moeilijk maar doe het. Hij trekt wel weer bij, want hij weet ook dat je geen geheimen verder voor hem hebt', zegt mijn vader dan na een tijdje. 'Maar waarom denk je dat Jasper het wist? Wat deed hij anders die ochtend?', vraagt hij dan.

'Hij werd emotioneel toen ik heb succes wenste, hij was veel closer en stuurde een handkus en hartje terug, dat deed hij nooit. Tuurlijk het kan toeval zijn maar het valt wel op', zeg ik. 'Ik denk ergens dat Lauren wel gelijk heeft, het zou wel heel toevallig moeten zijn. En tuurlijk dat kan, maar zoals Lauren hem die dag beschrijft, is niet zoals hij normaal was', zegt Carel dan ineens.

Ik zie mijn vader zijn ogen alle kanten op schieten, terwijl hij zijn handen gevouwen voor zijn mond houdt. Het is inmiddels al een tijdje stil en mijn moeder heeft nog niks gezegd. 

'Ze heeft gelijk', zegt mijn vader uit het niets.

'Jasper deed anders die ochtend, ik zie het zo voor me', zegt mijn vader dan. Voorzichtig haal ik opgelucht adem, ik ben dus niet gek. 'Misschien kwam het door de zenuwen', zegt mijn moeder met tranen in haar ogen.

'Jasper heeft zelf gezegd dat hij niet zenuwachtig was, en dat was hij ook nooit voor zulke dingen', antwoordt mijn vader. 'Hij zei ook tegen mij dat hij niet zenuwachtig was. Hij had zin maar was niet zenuwachtig', zegt Carel dan.

Iedereen kijkt hem verbaast aan. Ik wist niet dat Carel hem nog kort voor zijn overlijden dat gesproken. 'Hij had mij die ochtend nog gebeld, hij wilde weten hoe laat we afspraken. Toen hebben we nog een tijdje gepraat. Over dat hij trots was op jullie, op Lauren, op Noah en op mij', verduidelijkt hij terwijl de tranen hevig over zijn wangen lopen.

'Waarom heb je dit nooit verteld Carel?', vraagt mijn vader. 'Ik kon het niet', snikt hij. 'Hij wist het! Hij wist het! Ik weet het zeker!', zegt mijn moeder. 'Hij wilde ons denk ik niet ongerust maken dus heeft hij niks gezegd', zegt mijn vader.

XXX

We praten nog een tijdje over hem door als Noah thuiskomt. Het is inmiddels acht uur s' avonds dus hij is vroeg thuis. Als hij binnenkomt zijn we meteen stil. 'Kom even zitten', zegt mijn moeder.

'Ik bel eerste even Joep en Angela om te vragen of ze ook komen', zegt mijn moeder terwijl ze opstaat van de keukentafel. Noah kijkt ons vragend aan, 'We hebben iets te vertellen'.

Nadat Joep en Angela bij ons aan de keukentafel zaten beginnen we alles te vertellen. Bij hun alle drie lopen de tranen over hun wangen. Noah kijkt me aan en daarna sta ik op om hem een knuffel te gaan geven.

'Het is misschien beter zo', zegt Noah. 'Alles gebeurt met een reden', bevestig ik hem.