With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 17

POV MATTHIJS

Dagen vliegen voorbij, en al die dagen ben ik zonder Lauren. Ik huil mezelf in slaap, iedere dag weer.

Waarom kon ik niet gewoon normaal doen? Waarom moest ik alles verpesten? Waarom was ze niet eerlijk tegen mij?

Ik denk aan morgen. Morgen gaan Carel en Lauren iedereen vertellen over Jasper. Ik ga het zwaar krijgen.

Een huilende Lauren voor me zien, op haar breekbaarste moment, het vertellen van Jasper zijn verhaal, zonder dat ik haar kan troosten. Ik wil niet maar morgen denken.

~ 

(Vertaald uit het Engels: TMRW Jake Cornell)

Ik wacht hier nog steeds zoals ik had beloofd.
Ik wou dat je eerlijk was geweest.
En vertel me dat ik te aardig ben of dat je liefde stierf.

Jij bent de enige die me laat ademen.
En ik ben de enige die ervoor zorgde dat je aan het eten was.
Maar voor jou denk ik dat dat nu allemaal verleden tijd is.

Ik denk niet dat ik zonder jou kan leven.
Maar als ik vanavond niet dood ga, denk ik dat ik zal moeten.
Ik breng mijn nachten nog steeds huilend door in de badkamer.

Ik herinner me alle lange nachten waarin we geen ruzie hadden.
Zelfs niet aan morgen denken.
Toen we niet eens aan morgen dachten.
Toen we niet eens aan morgen dachten.

Ik word nog steeds wakker om middernacht.
Het was gewoon weer een nare droom, het is goed.
Ik herleefde die tijd toen je zei dat het goed met je ging.

Nu ben ik helemaal alleen met een gebroken hart.
Ik wou dat ik niet aan morgen hoefde te denken.

~

XXX

Met veel tegenzin rijd ik mijn auto het terrein van de toekomst op. Het is druk, wat ook niet gek is aangezien iedereen van Ajax is uitgenodigd. Ik loop naar binnen waar ik Donny, Frenkie en Mikky zie staan.

Mikky mocht ook komen luisteren, als mentale steun voor Lauren, werd mij vertelt. Ik glimlach kleintjes naar de jongens en Mikky. 'Komt wel goed Matta, ze kan dit', zegt Mikky en ik hoop dat ze gelijk heeft.

Met z'n vieren lopen we de zaal binnen. Het is een grote ruimte met een podium en daar tegenover een wand van glas, uitkijkend op de Arena. Stilletjes ga ik zitten op een stoel en ik slik het brok in mijn keel weg, althans dat was het plan.

Het misselijke gevoel blijft, ik ben zenuwachtig. Waarvoor? Voor dat Lauren nu haar verhaal gaat vertellen? Of misschien is het wel omdat ik haar nu ga zien. Het is nog rustig in de zaal als Carel en Lauren al binnenkomen.

Ik voel me heel slecht, alleen het idee al dat ik haar niet kan troosten. Het kan wel maar ik denk niet dat ze het toelaat. Hoe graag ik het ook zou willen, het gaat gewoon niet. Al die tijd blijf ik in gedachtes, tot ik ineens de stem van Carel hoor.

Zijn stem is zo breekbaar, zo voorzichtig en zo verdrietig. Aan alles hoor je dat hij het zwaar heeft, nu al. Ik zou niet in zijn schoenen willen staan. Iedereen die naar je luistert.

Dan begint Lauren te praten en kijk ik op van mijn schoenen. Ik kijk haar recht aan, snel kijkt ze weg. Meteen begint haar stem nog breekbaarder te worden dan dat hij al was. 'Die jongen was mijn broer', zegt Lauren. 'En mijn neefje', vervolgt Carel.

Dan blijft het stil en dat is het moment dat ik breek, ik sta met een ruk op en loop weg. Ik loop naar buiten, naar de velden. Het is inmiddels al schemerig maar dat maakt me niks uit. Ik pak een verdwaalde bal op en begin hoog te houden.

De tranen stromen over mijn wangen. Ik kon het niet aan. Hoe Lauren daar stond met de tranen in haar ogen terwijl ik haar niet kan troosten. Ik moest weg.

Achter me hoor ik voetstappen op het steen en kort daarna merk ik dat Donny achter me staat. Ik draai me om en daar staan we dan, beide te huilen. We geven elkaar een knuffel en blijven nog even zo staan.

Even later staan we beide de bal hard over te trappen tot Mikky op ons af komt. Ze komt bij ons staan, 'Je moet het goed gaan maken met haar Matthijs', zegt ze meteen. Ik draai met een ruk mijn hoofd om.

'Ja! Echt, je moet het nu doen', zegt ze. 'Doe het morgen, bij La Place ofzo', zegt Donny die het blijkbaar eens is met Mikky. 'Ze wil niet met mij praten dus ik kan ook geen afspraak maken', zeg ik in een poging eronderuit te kunnen komen.

'Ik ga naar haar toe, nu. Morgen twee uur bij La Place', zegt Donny en nog voordat ik iets kan antwoorden loopt hij samen met Mikky weg.

Ik besluit maar om naar huis te gaan, het is inmiddels toch al donker. En nog geen twee uur later lig ik al in bed. Ik val verbazingwekkend snel in slaap.

Ik zie nog net een flits voorbij komen voordat ik in slaap van.