Fur | Stray Kids

|0.2|

Ben bu bölümü hangi kafayla yazmışım aq

•

Kim Seungmin.

Genç oğlanın gözleri ışığa alıştığında usulca kafasını kaldırdı. Eğer 5 yaşındayken mahalle bakkalından çaldığı çikolataları da sayarsak 13 yıllık hırsızlık hayatında ilk defa yakalanıyordu. Haliyle ne yapacağını da bilmiyordu. Kendisini suç üstü yakalayan kişi arkasında kalıyordu. Yüzüne doğru usulca dönerken kafasından bin bir çeşit senaryo geçiyordu.

Lanet olsun.

Kar maskesinin içindeki kaşları hayretle havaya kalktı. Kendisini basan kişinin ev sahibi bunak olduğunu düşünmüştü ama karşısında muhtemelen kendisiyle yaşıt bir genç vardı ve çıplaktı. Üstü vücudu tamamen çıplaktı, elindeki tişörtü yüzüne bastırıyordu. Neler olduğunu anlamasa da burdan nasıl çıkacağını bulmalıydı.

Chan ise hâlâ hayal mi gerçek mi ayrımı yapmaya çalışıyordu. Bazen çok çalışmaktan kafası bulandığı oluyordu. Bu da o anlardan birisi olabilirdi ama karşısında tamamen siyah giyinmiş kişi fazlasıyla gerçekti. Özellikle de kar maskesinin altından görünen gözleri...

Odanın içine doğru bir adım attı. "Sen de kimsin?" Elindeki tişörtü duvar kenarına doğru attı. Minik adımlarla Seungmin'in üstüne yürüyordu. Birkaç adım kala durdu ve tekrar sordu. "Kimsin dedim?"

Seungmin içinden karşısındaki çocuğun aptal olup olmadığını düşünüyordu. Kim kar maskeli elinde torba olan birini görünce hırsız olduğunu anlamazdı ki? Yine de "Ben.." dedi ne derse buradan kaçacağını hesaplamaya çalıştığı için cümlesine devam edemedi.

Chan duyduğu naif sesle bir adım daha attı. "Sen.. ne?"

Kalbi ağzında atan genç derin bir nefes verdi. Beyni aynı anda bir çok teori üretiyordu. Sadece buradan çıkmaya odaklı çalışıyordu hatta bir anlığına eğer Hyunjin burada olsaydı önce bu çocuğu ayartıp odadaki yatağa atacağını sonra da ayaklarını totosuna vura vura kaçacağını bile düşünmüştü. Tabii kendisi bunu yapmazdı ama kendisine göz kırpan karın kasları dikkatini dağıtıyordu.

Yine de denemeye karar vererek sessizce çocuğun kendisine yaklaşmasını bekledi. Chan zaten gözlerini asla üzerinden çekmeden usul usul yaklaşıyordu. Sanki yavru bir kediye korkutmadan yaklaşıp kucağına alabilecek gibi usulca Seungmin'in dibine girdi. Elini uzatarak torbayı tutan bileğini yakaladı. "Cevap verecek misin artık?"

Chan yavru kediyi yakaladığını düşünse de Seungmin kediden çok bir panterdi önce parçalar sonra da koşarak kaçardı. Chan'ın kendisine olan yakınlığını fırsat bilerek sağ bacağını kaldırıp gencin arkasından diz kapağının arkasına uzattı. Bileğini elinden sertçe koparırken aynı anda da diz kapağına vurarak yere düşmesini sağladı.

Chan daha ne olduğunu anlayamadan kendisini dizleri üstünde yere çökerken bulmuştu. Seungmin ise çoktan koşarak odadan çıkıyordu.

"Hey!" İlk afallamayı hızlıca atlatan genç düştüğü yerden kalkıp Seungmin'in peşinden koşmaya başladı. Birkaç saniye içinde duyduğu gürültüyle hızını artırıp merdivenlerin başına geldi. Az önce kaçan genç şimdi yerde oturmuş kafasını tutuyordu. Hızlı adımlarla merdivenleri inip elini uzattı. "İyi misin?"

Seungmin az önce merdivenlerde dengesini sağlayamayıp birkaç basamağı yuvarlanarak inmişti. Alnının kenarı sızlıyordu ve torbası elinden kayıp biraz ileride yere saçılmıştı. Çalmak istedikleri önemli değildi sadece kimliği açığa çıkmadan şu lanet evden çıksa yeterdi.