The Unexpected

8. Hij weet het

(Lena)
Ik zuchtte en haalde een paar keer diep adem. Ik liep de trap af en deed de deur open. 'Hey Len! Hoe gaat het met je?' 'Prima.' 'Wat is er met je oog gebeurd?' vraagt ze bezorgd. 'Gewoon stom ongelukje.' Ze leek het te geloven en stelde er geen vragen meer over. We stapten in de auto en ik zag de afslag naar school steeds dichter bij komen. Mijn hart ging steeds sneller kloppen. Ik begon zenuwachtig met mijn been te bewegen. Zoë keek me weer bezorgd aan, maar zei niks. Zoë sloeg af, richting school.

Ik liep op het plein en keek naar mijn voeten. Ik durfde niemand aan te kijken. Toen we langs Nathalie en haar bitchy vriendinnen liepen hoorde ik ze fluisteren. Ik wist dat Calvin met Winston en Kian in de buurt was. Die hielden altijd Nathalie in de gaten en van die aandacht genoot ze openlijk. Ik was onderweg naar de les toen iemand me tegenhield. Ik draaide geschrokken om en deinsde terug. 'Rustig ik ben het maar,' zei Calvin op rustige toon. Ik kalmeerde een beetje, maar mijn hart ging nog steeds te keer on mijn keel. Ik zag hem naar mijn oog kijken. Hij keek me alleen even bezorgd aan en zei toen: 'Vanmiddag twee uur mediatheek?' Ik knikte en liep door naar het lokaal. Ik ging met Zoë achter in de klas aan de linker kant zitten. Daar zouden minder mensen mijn oog kunnen zien.

In de pauze zat ik alleen in de mediatheek. Veel mensen hadden naar mijn oog gevraagd en elke keer had ik gezegd dat ik een dom ongelukje gehad had en dat het niks was om bezorgd over te zijn. Calvin was alleen nog een probleem. Ik zou in iedergeval vanmiddag met hem praten en wat moest ik dan zeggen? Het laatste uur was wiskunde, de toets. Ik hoopte dat Calvin hem goed maakte.

Ik kwam om twee uur aan in de mediatheek. Calvin zat al te wachten, net als gister. Ik snap hem niet, de ene keer is hij de badboy van de school de andere keer is hij gewoon aardig en te vertrouwen, maar wat was gespeeld en wat was echt? Toen ik naast hem zat ging hij voor me staan en begon met praten. 'Lena, wie heeft jou dat aangedaan?' Hij vroeg het op een dwingende toon. Ik durfde niet te antwoorden. Ik voelde tranen opkomen, probeerde ze te onderdrukken, maar ik slaagde er niet in. Ik begon te huilen, alweer. Hij trok me in zijn gespierde armen en trooste me. Hij bracht zijn lippen naar mijn oor. 'Het komt wel goed, geloof mij maar.' Hij hield me steviger vast en wreef met zijn duim heen en weer over mijn rug. Ik voelde me veilig. 'Ik ben zo bang, Calvin.' zei ik snikkend. 'Weet ik Lena, ik weet het. Kan je me vertellen wie het is?' 'Weet je wel wat het is?' 'Je word mishandeld Lena, het is niet zo moeilijk daarachter te komen.' Ik huilde harder en begon te trillen, hij wist het. 'Shh, het komt wel goed, echt wel. Ik ben er voor je, oké?' Ik knikte en stotterend zei ik het: 'Mijn vader.' Hij hield me nog steviger vast, voorzover dat kon tenminste. Ik keek omhoog in zijn ogen, hij keek me aan met medelijden en woede in zijn ogen. Hij trooste, ik kalmeerde. 'Dankje.' 'Geen probleem Lena.' Hij liet me los en keek me vol medelijden aan. 'Bedankt voor gister, ik denk dat ik een voldoende heb op wiskunde.' Ik glimlachte en staarde in zijn prachtige groene ogen. 'Nu economie nog.' Ik legde het hem uit en hij pikte het snel op. Deels door de wiskunde van gister. Hij snapte het en ik had er vertrouwen in. We konden zelfs nog bezig met natuurkunde.

Ik was thuis. Ik ging op mijn bed liggen en dacht aan vanmiddag. Ik was bang voor wat Calvin ging doen nu hij het wist. Calvin met die mooie bos-groene ogen, dat donkere warrige haar en zijn goddelijke lichaam, maar hij is de badboy en hij heeft te veel meisjes-harten gebroken. Jij zult misschien wel de volgende worden. Je moet oppassen met hem, maar hij is de enige die het weet en je vertrouwt hem ermee. Hij weet ook dat hij de enige is die weet dat mijn vader mij mishandeld. Shit. Ik ben echt bang, maar ergens diep van binnen ook gerustgesteld. Calvin had gelijk gehad toen hij zei dat het niet zo moeilijk te zien was dat ik werd mishandeld. Elke keer als iemand een onverwachte beweging maakte deinsde ik terug, ik droeg kleding die mijn huid bedekte, ik had soms blauwe plekken en antwoorde vaag op de vragen die over die dingen gingen. Hadden anderen het ook door? Zoë bijvoorbeeld, zei wist wel iets. Zou Calvin het tegen haar zeggen. Wat zou zij ermee doen? Naar Meneer Dalston gaan? Ik had zoveel vragen, maar geen antwoorden, alleen zorgen.

Ik had mijn huiswerk af en keek naar mezelf in de spiegel. Ik stond in mijn ondergoed en blauwe plekken en littekens waren goed te zien. Ik leek aangekomen te zijn. Misschien moest ik minder gaan eten. Ik had eigenlijk helemaal geen zin meer in mijn leven. De enige reden dat ik er nog geen einde aan had gemaakt is omdat ik dat Zoë niet aan wilde doen. Zoë was nu alleen nog maar bezig met Jayden, dus waarom leefde ik nog. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om na te denken. Ik ging in bed liggen en kwam niet naar beneden tijdens het avondeten. Ik beteken niet veel voor de mensen die ik ken en van wie ik houd. Ik deed mijn oortjes in en luisterde muziek. Ik sloot mijn ogen en zette al mijn gedachten op een rijtje of tenminste dat probeerde ik, want ik dacht steeds weer aan Calvin. Ik voelde me veilig in zijn armen en ik werd rustiger als ik zag dat hij me in de gaten hield. Ook was hij echt knap.

Mijn moeder kwam binnen. 'Len, ik heb eten voor je meegebracht. Ik weet niet waarom je niet mee at zonet en ik snap het als je er niet over wil praten, maar je moet wel eten.' 'Dankje.' 'Wil je erover praten?' Ik schudde mijn hoofd. 'Oké, tot morgen. Niet vergeten te slapen.' 'Snap ik toch.' Ze liep weg en ik was weer alleen. Ik probeerde wat te eten, maar kreeg niks door mijn keel. Ik wilde wat drinken, maar ik trilde zo erg dat het water uit mijn glas ging. Ik haatte het als dat gebeurde. Ik had het vaker gehad toen ik nog op tennis zat en na een uitputtende wedstrijd wat wilde drinken, maar nu trilde ik van angst, spanning en stress. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik huilde zonder geluid te maken. Ik had nergens zin meer in, maar ik zou morgen naar school gaan. Ik trok mijn bh uit en deed een oversized shirt aan. Ik liep naar de badkamer, gooide mijn haar los en poetste mijn tanden. Ik ging in bed liggen, maar ik sliep slecht. Mijn droom was naar, maar niet zo erg als de nachtmerrie die ik gister had.

Het stukje 'niet vergeten te slapen.' Klinkt waarschijnlijk dom, maar het is iets wat mijn moeder altijd tegen mij zei en wat ik altijd best schattig gevonden heb. Beetje persoonlijke dingen erin hè? 😅