The Unexpected

20. Saaie dag

(Calvin)

Samen met Kian en een behoorlijk dronken Winston liep ik terug naar het hotel. 'Kian?' 'Ja?' 'Vind je Maya leuk?' Kian haalde zijn schouders op. 'Weet ik veel, ik ben nog nooit echt verliefd geweest. Daarom ging ik met alle meisjes naar bed, gewoon zodat ik niet als enige nog maagd zou zijn.' Ik knikte. 'Ik snap het.' 'Waarom werd jij en fuckboy dan?' 'Ik had een relatie, maar zij was twee jaar ouder. Ze dwong me tot seks. Ik deed het, maakte het uit, werd boos en ging vaker seks hebben. Het werd een soort verlaving. Tot ik besefte waar ik mee bezig was.' Nu was het Kian zijn buurt om gewoon te knikken als antwoord. 'Wie?' 'De zus van Winston...' 'Ken je hem daardoor?' Ik knikte. Winston begon dom te lachen, het werd tijd om op bed te gaan.

Ik werd wakker door een alarm, mijn wekker. Ik had hoofdpijn en zag naast mijn wekker een glas water en een paracetemol liggen. Ik nam de paracetemol en zag dat er nog een briefje naast het glas lag.

Hoi Calvin, ik hoop dat je dit leest. Ik ben alvast gaan skiën. Ik kreeg een aanbod om weer professioneel te gaan skiën. Dat kon ik natuurlijk niet missen! Vandaag ben ik daar mee bezig. Ik zie je vanavond weer en ik wens je veel plezier vandaag met wat je dan ook doen gaat.
Liefs Lena.

Ik hoop voor haar dat het haar lukt om weer te gaan skiën op hoog niveau. Ze lijkt het erg leuk te vinden en heeft wat afleiding van haar problemen. Het ziet er ook erg schattig uit als ze met een brede glimlach de piste af komt. Ik vouwde het briefje dicht en stopte het in mijn zak. Die zou ik gaan bewaren.

Eenmaal bij het ontbijt zag ik alleen Kian zitten. Ik liep naar hem toe. 'Waar is Winston?' 'Die ligt op bed, hij voelt zich niet goed zei hij.' 'Geen wonder na gisteravond.' 'Nee niet echt nee.' 'Heb je Maya nog gesproken na die zoen?' 'Ja..' Zijn wangen werden rood. 'Ging het goed?' 'We hebben nog een keer gezoend.' Ik glimlachte, ik was oprecht blij voor hem. 'Oh dus je bent wel verliefd nu?' Bescheiden knikte hij. Ik had hem nog nooit zo gezien. Wat liefde met mensen kan doen blijft me elke keer weer verbazen.

De dag was saai, ik wilde bij Lena zijn. Ik snap het als ze niet wilde dat iedereen weet dat we een relatie hebben, maar diep van binnen wil ik dat iedereen weten mag dat zij mijn vriendin is. Ik zat op de bank toen Zoë naar me toe lopen kwam. 'Weetje Calvin, ik weet niet hoe of wat, maar je hebt Lena veranderd. Op een positieve manier. Ik heb het idee dat ze je leuk vind. Soms ben je echt irritant en heb je een grote bek, maar tegen Lena niet.' Ze had gelijk, echt waarom hebben meisjes altijd alles door. 'Dus wat zeg je daarop?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik zag het meer als een mededeling dan iets waarop ik moet reageren.' 'Dat bedoel ik dus, dat soort dingen zeg je tegen Lena niet, dus wat vindt je van haar?' Ik haalde mijn schouders op. 'Het maakt me niet eens uit wat je zegt. Ik wil gewoon weten of je Lena straks niet weer alleen achter laat.' 'Weer? Heb ik haar ooit alleen achter gelaten?!' 'Zie je, dat is wat ik bedoel. Je voelt iets voor haar Calvin. Ontken nu niet, ik heb het wel door.' Ik zuchtte. 'Dus ik heb gelijk?' 'Ja Zoë je hebt gelijk.' Geïrriteerd liep ik weg.

'Calvin?' Ik sprong uit bed. Die stem herkende ik uit duizenden. Ik sloeg haar in mijn armen. 'Ik heb je gemist Lena.' 'Na een dag?' Ik knikte en liet Lena snel los toen de deur opeens openging. 'Oh my god! Ik wist het, ik wist het.' Het was Zoë. Ik zag hoe Lena rood werd en ik kreeg en glimlach van hier tot Tokyo op mijn gezicht. 'Dus... hebben jullie?' Ik knikte. 'Hoelang al?' 'Paar dagen.' 'Ik laat jullie wel weer even alleen...'

Ik grinnikte en pakte Lena's hand vast. Ik wil gewoon elk moment van de dag met haar zijn. Niet dat dat mogelijk is, maar toch. Het gevoel dat ik heb als ik bij haar ben is onbeschrijfelijk en de afgelopen dagen is het alleen maar gegroeid.

(Sorry dat dit hoofdstuk zo kort is, ik had echt totaal geen inpriratie meer. In het volgende hoofdstuk zal de tijd een beetje vooruit gegaan zijn (als je snapt wat ik bedoel))