The Unexpected

18. Arrestatie

(Lena)

We waren weer terug in het hotel en ik had me omgekleed zodat we zo naar het restaurant konden. Ik had nog wat tijd, dus keek ik even op mijn telefoon.

*10 gemiste oproepen: Mama*

Ik belde mijn moeder snel terug. Ik was de laatste tijd niet zoveel bezig geweest met mijn telefoon. Ik kreeg mijn moeder al snel aan de lijn. 'Hoi mam, sorry dat ik je niet eerder gebeld heb.' 'Geeft niks schat, hoe is het daar?' Ik deed verslag van de afgelopen dagen. Ik vertelde alles, inclusief de dingen over Calvin. 'Dus je hebt een vriendje?' Ik knikte, maar besefte al snel dat ze dat niet kon zien dus zei ik snel: 'Ja.' 'Kan je me een foto van hem sturen?' 'Hoezo? Je hebt hem al wel eens gezien.' Calvin liep de kamer binnen en ik vertelde mijn moeder dat ik moest gaan eten.

'We hoeven nog helemaal niet te eten,' zei Calvin verbaast toen ik opgehangen had. 'Nee klopt, maar het gesprek was privé en ik had geen zin om je weg te sturen.' 'Waarom niet?' Ik haalde mijn schouders op. Calvin kwam naast me zitten en legde zijn hand op de binnenkant van mijn bovenbeen. Waar hij me aanraakte voelde het zo goed. Ik bloosde en keek Calvin aan. Hij was echt knap en ik verdronk zo makkelijk en snel in zijn ogen en ik kon er niks aan doen, het gebeurde gewoon. Hij kwam iets dichterbij en zette zachtjes zijn lippen op de mijne. Dat was alles wat ik nodig had. Zijn hand ging iets omhoog en zijn tong vroeg om toestemming. Ik opende mijn mond een klein stukje en Calvin zoende me vurig. Hij duwde me zachtjes achterover zodat hij boven me hing met 1 been tussen die van mij en zijn hand op mijn zij. Ik wilde meer en wilde Calvin opnieuw zoenen, maar hij legde zijn hand op mijn mond en begon me kusjes te geven in mijn nek, overal kreeg ik kippenvel. Bij mijn sleutelbeen begon hij te zuigen. Een lichte kreun ontsnapte me, maar niemand zou het horen, want Calvin had zijn hand nog voor mijn mond. 'We maken dit later af,' fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte met een glimlach op mijn gezicht.

We hoorden naderende sirenes. Blauwe knipperlichten waren duidelijk door de gordijnen heen te zien. Voor het hotel stonden drie "Polizei" auto's. Vijf gewapende politieagenten stormden het hotel binnen. Ze liepen naar de receptie en vroegen om de gegevens van "Herr Adams" "Zimmer dreizig" werd doorgegeven en ze stormden de trap op naar de derde verdieping. Adams is mijn en mijn vaders naam, ze zochten mijn vader. We hoorden ze schreeuwen, maar konden ze niet verstaan. Ik was opgelucht, maar aan de andere kant ook bang. Ik hoopte dat mijn vader gepakt zou worden en voor een tijd opgesloten bleef. Ik hoopte dat mijn vader niet ontsnapt was en keek uit het raam. Twee politieagenten liepen het gebouw uit met een derde persoon in hun midden. Ik herkende hem gelijk. Waar de andere drie agenten gebleven waren was een raadsel, maar waarschijnlijk doorzochten zij de kamer. Er was nu bewijs dat mijn vader me in ieder geval stalkte. Het was al laat dus besloot ik te gaan slapen.

'Lena?' Ik werd wakker door Calvin die met zijn sexy ochtendstem in mijn oor fluisterde. Ik zuchtte. 'Ja...' 'Meneer Dalston wil met je spreken, maar hij kon je niet bereiken, dus appte hij mij. Je moet over een kwartier bij het ontbijt zijn.' Ik knikte 'Hoe laat is het?' 'Zeven uur.' 'Waarom moet het zo vroeg?' 'Weet ik toch niet.'

Ik had me snel omgekleed en mijn haar goed gedaan, ik was bijna te laat dus rende ik snel de trap af en keek naar buiten. Er lag blijkbaar verse sneeuw. In begin oktober? Ik snelde naar de ontbijtzaal en zag daar meneer Dalston al aan een tafel zitten. Ik liep naar hem toe, lichtelijk buiten adem.

'Uw wilde met me praten?' Meneer Dalston keek op. 'Ja Lena, je vader is gisteravond gearresteerd door de politie. Hij zit in de cel en wordt binnenkort overgebracht naar Nederland. In Nederlands begint op 11 November een rechtszaak tegen hem. Jij zult jou verhaal moeten vertellen als slachtoffer en je vader heeft een advocaat ingeschakeld.' Ik knikte alleen. Mijn hoofd draaide op topsnelheid. Het is nu 8 oktober, dus zal over iets meer dan een maand de rechtszaak beginnen. Bewijs moest voordat de rechtszaak gesloten is worden opgedragen. De camerabeelden in het huis van Calvin en de boeking van dit hotel op het moment dat wij hier zijn zullen nog nuttig zijn, maar zou er meer bewijs nodig zijn dat het al 3 jaar lang zo gaat? Moeten Zoë, Calvin of meneer Dalston getuige staan? Zullen zij er ook bij worden betrokken en mijn moeder? Ik denk het wel.

Ik zat aan mijn eigen tafel te wachten op Zoë. 'Hey, Len!' Ik keek op. 'Oh hey Zoë!' 'Calvin vertelde me dat je een gesprek had met meneer Dalston. Waar ging het over?' 'Op elf november begint een rechtszaak tegen mijn vader!' 'Echt? Dat is goed. Dat zullen we hem eens goed laten zien wie er gelijk heeft! Hij kan niet meer aan zijn straf ontkomen!' De toon waarop Zoë dat zei maakte me aan het lachen. 'Hey Len, ik vroeg me dus af...' 'Wat?' 'Zouden jij en Calvin niet een leuk stelletje zijn? Hij kan best oké zijn als Winston of Kian er niet bij is. Ik vind jullie ook wel goed bij elkaar passen.' Ik schudde mijn hoofd. 'Nah, ik doe niet aan jongens en relaties weet je nog?' 'Je werd anders al wel ontmaagd op je veertiende' Ze mompelde het, maar het was niet de bedoeling geweest dat ik het zou horen, want ze sloeg snel haar hand voor haar mond. 'Sorry Len, dat bedoelde ik niet zo.' Ik negeerde haar. 'Ik ging ontbijt pakken en sprak niet echt meer met Zoë. Ik was niet echt boos op haar, maar wel een beetje teleurgesteld in die opmerking.