֊ԻՆՉ ԵՍ ԱՐԵ՞Լ...
Չիմինի բերանը կլորացավ,իսկ աչքերը ճակատը բարձրացան։
֊Դեեե,նա լարված էր,իսկ ես...դրա մեջ ոչինչ չկա հյոն,ես ուղղակի օգնել եմ նրան։
Չոնգուկը փորձում էր չնայել մեծին,ամաչում էր,միայն հիշելուց ամբողջ մարմինով էլեկտրական հոսանք էր անցնում։
֊Չոնգուկ,֊շշուկով ասաց Չիմինն ու լողաց դեպի տղան։<<Թեհյոնի քարից>> մի փոքր էին հեռու։Չոնգուկը պառկել էր ավազների մեջ ու պոչով ջրի մեջ ալիքներ էր ստեղծում,իսկ Չիմինն ամբողջությամբ ջրի մեջ էր պառկած,֊աստված իմ,չգիտեմ էլ ինչ ասեմ...
֊Ոչինչ էլ ասել պետք չէ,ես դա ուզել եմ,արել եմ և չեմ փոշմանում,֊նստեց ու ձեռքերը կրծքին ծալեց,֊եթե պետք է խրատներդ սկսես,ապա ավելի լավ է լռես։
֊Լավ։
Չոնգուկը զարմացած նայեց մեծին,ով իրեն չէր նայում ու մոտեցավ նրան։
Պառկեց կողքին ու ձեռքը բռնեց։
֊Նեղացրի՞։
֊Ոչ,֊սառը պատասխանեց Չիմինը։Ծիծաղը հազիվ էր զսպում,իսկ,երբ փոքր օմեգան մոտեցավ ու քիթը հենեց իր պարանոցին,ժպտաց։Չէ,դե դուք ասեք,այս նրբության կտորից նեղանալ կարելի՞ է։
Լռություն տիրեց։Երկուսն էլ սիրում էին այս պահերը,երբ կարող էին պառկել կողք կողքի ու ուղղակի լռել։Այլևս ոչինչ պետք չէր հանգստանալու համար։
Այդպես էին անում այն ժամանակ,երբ նեղանում կամ կռվում էին,երբ կյանքում վատ շրջան էր,կամ էլ խնդիրներ ունեին։
Պառկում էին,լռում ու հանգստանում...
Հարազատ հոգի՞,այդպե՞ս են ասում։
Իսկ մարդ կարո՞ղ է մի քանի հարազատ հոգի ունենալ,քանի որ Չոնգուկը նույն հանգստությունը զգում է նաև Թեհյոնի կողքին։Չնայած ալֆան ինչ֊որ տարօրինակ զգացողություններ նույնպես արթնացնում է,մանավանդ որովայնի հատվածում,բայց դե մեծ մասամբ նույնն է...
֊Չոնգուկ։
֊Հմ։
֊Նրա հետ համբուրվե՞լ ես։
֊Ի՞նչ,֊վեր թռավ ու կարմրած այտերը ձեռքերով փակեց,֊իհարկե ոչ հյոն,դա...դա շատ..ես ամաչում եմ,ախր դա շատ անձնական է,֊վերջում շշնջաց։
Չիմինի հայացքում միայն մի նախադասություն կարելի էր կարդալ.
<<Դու տխմար ես Չոնգուկ>>։
Դե Չիմինն էլ Չիմին չէր լինի,եթե մտածածը չբարձրաձայներ.
֊Տխմա՞ր ես ինչ է,դու նրան մինետ ես արել,նրա այդ...ճոճվող զսպանակը քո բերանում է եղել հիմար,֊զզվանքից խոժոռվեց,֊մարդը մինետից չի ամաչում,իսկ համբույրից ամաչում է...
֊Ես երբեք չեմ համբուրվել,֊դեմքը լոլիկի էր նման։
֊Իսկ մի...
֊Աստված իմ Չիմին,հերիք է այդ բառն ասես,֊դեմքի վրա ջուրի մեջ ընկավ։
֊Եթե այդքան ամաչում ես նման բաներ մի ասա։
֊Բայց...,֊միայն գլուխը հայտնվեց ջրի երեսին,֊չեմ ամաչում,ուղղակի,֊աչքերը կախեց,֊հիշում եմ նրա դեմքն ու ուզում եմ նորից...
֊Օ,Տեր Հիսուս,֊գլուխը շորորեց ու սկսեց ջրի խորքը լողալ,֊ինչ եմ արել նախորդ կյանքում,որ այս կյանքում Չոնգուկի պես...
֊Հրաշք ընկեր ես տվել,֊ընդհատեց ու ընկերոջ մեջքին բարձրացավ։
֊Գնա գրողի ծոցը Չոնգուկ...
֊Տեսնես,մտածո՞ւմ է իմ մասին։
֊Օ Աստված իմ...
Փոքր օմեգայի ծիծաղը խորտակվեց ջրի ալիքների մեջ...
☆☆☆
Այո,մտածում էր,մտածում էր ու ծանր հոգոցներ հանում,քանի որ թաց ձեռքը վեր ու վար էր անում օրգանի վրա։
Հիշել օմեգային,նրա թաց բերանն ու հանգիստ շնչե՞լ...ուժերից վեր էր։
Այն հարցը,թե ինչ է արել նախորդ կյանքում,որ հիմա տանջվում է(լավ իմաստով),պտտվում էր նաև Թեհյոնի գլխում։
Այ,այ,այ Չոնգուկ...
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Green eternity
Hayran KurguՀայտնվելով Չոնգուկի աչքերի կանաչ անսահմանության մեջ,Թեն գտավ իր հանգստությունը...
