֊Չե՞ս ուզում բաց թողնել ինձ,֊հարցրեց Չոնգուկն ու ժպտաց։
Ալֆան արդեն տասը րոպե էր գրկել էր օմեգայի գոտկատեղն ու քիթը պարանոցին հենած՝նստել էր։Հարմար էր,ինչ խոսք...
֊Ոչ,֊կտրականապես հրաժարվում էր բաց թողնել։Եվ մոտակա մի քանի անվերջություն ևս։
Չոնգուկն,ով մի ձեռքով խաղում էր ալֆայի մազերի հետ,իսկ մյուս ձեռքով շոյում էր ուսը,փորձեց նայել ալֆային։
֊Տանը քեզ չե՞ն սպասում,֊ալֆայի լարվածությունը,որը դեռ նորմալ չէր անցել,ավելի գլուխ բարձրացրեց։Օմեգան դա զգաց մարմնի ամեն մի հատվածով ու զղջաց,֊ներիր...
֊Չեմ ուզում տուն գնալ,֊ամեն մի բառի հետ,շուրթերը դիպչում էին օմեգայի բաց մարմնին՝ստիպում էին փակել աչքերը,֊եղբայրս հիվանդանոցում է,ծնողներս էլ երևի նրա մոտ են...մենակ մնալ չեմ ուզում,֊ձեռքերը սահեցրեց օմեգայի գոտկատեղի վրայով։Զգում էր և՛ մարմնի հարթությունն ու փափկությունը,և՛ պոչի անհարթությունն ու կոպտությունը,֊քո կողքին հանգիստ եմ զգում ինձ։
Չոնգուկը մի քանի րոպե մտածեց,ծանր ու թեթև արեց ու հրելով Թեին,ով նման ժեստից զարմացավ,նայեց աչքերի մեջ։
֊Գիտե՞ս,երբ հայրս տուն էր գալիս և լարված էր լինում,մայրս միշտ նրան հանգստացնում էր,֊Թեհյոնի սիրտը սկսեց արագ աշխատել։Միայն թե սխալ հասկացած լինի...,֊թույլ կտա՞ս ես էլ քեզ օգնեմ։
֊Ըըըըը,Չոնգուկ,բայց...
֊Ոչ մի բայց,֊աշխույժ ասաց օմեգան,֊հենվիր այն քարին,֊գրողը տանի,Թեն վատ կանխազգացում ունի,֊այդպես ավելի հարմար կլինի,֊վեր կենալ ու փախչե՞լ,իսկ միգուցե սխալ է հասկացել...
Բայց,երբ օմեգան, դեմքով դեպի իր որովայնը, պառկեց ոտքերի արանքում ու սկսեց արձակել շալվարի գոտին,բոլոր կասկածանքները հետին պլան անցան։
Փաստորեն սխալ չէր հասկացել,
Չոնգուկն իրոք պատրաստվում էր...
֊Սպասիր Չոնգուկ...
֊Ինձ միշտ կանաչիկ ասա,֊գործողությունները չդադարեցնելով ու շալվարը մի փոքր իջեցնելով՝ասաց օմեգան,֊ինձ այդպես դուր է գալիս...
֊Բայց...
֊Ուղղակի թուլացիր,֊շշնջաց օմեգան ու վարտիքի տակից հանեց,արդեն կիսով չափ պնդացած օրգանը։
Թուլանա՞լ,ձե՞ռք է առնում։
Ինչպե՞ս կարող է թուլանալ,երբ հենց հիմա ձկան կանաչ պոչով, հրեշտակի դեմքով ու միամիտ հայացքով մի երիտասարդ պառկած է իր առաջ ու լեզուն սահեցնում էիր օրգանի վրայով։
Թեհյոնի գլխում մանուշակագույն...չէ,ավելի ճիշտ կանաչ հրավառություն էր...
Աչքերը բացել չէր կարողանում,
հաճույքից գլուխը հետ էր գցել ու փորձում էր իրեն կառավարել,որ հանկարծ մատները չանցկացնի օմեգայի մազերի մեջ ու չսկսի կոպիտ շարժումներ անել։
Չոնգուկի բերանն այնքան թաց էր ու տաք,որ Թեն խելագարվում էր,մեկ֊մեկ հայացքը ներքև էր գցում,նայում էր,թե ինչպես է իր՝ոչ փոքր չափերի օրգանն անհետանում այդ կարմրած բերանում,հետևում էր,թե ինչպես է օմեգայի թուքն ու իր սպերման իրար խառնված կաթում շուրթերի վրայից ու գլուխը կորցնում էր։Վերջին անգամ սեքսով զբաղվել էր երևի երեք,թե չորս ամիս առաջ,դրա պատճառով էլ իրեն երկար զսպել չկարողացավ,ևս մի քանի շարժում ու ավարտեց։
Չոնգուկը սպերման ամբողջությամբ կուլ տալուց հետո պտտվեց ու մեջքի վրա պառկեց ալֆայի կողքին՝պոչը վեր ու վար անելով։
Սպանել է ուզում...աստծու սիրուն,Թեին օդ տվեք,երկրագնդի օդը չի հերիքում...
֊Չէի մտածում,որ այսքան դժվար կլինի,֊խռպոտ ձայնով շշնջաց,֊կոկորդս ցավում է,֊չնայած ասածին՝ժպտաց,֊բայց ինձ դուր եկավ,֊պտտվեց,հենվեց արմունկների վրա ու լայն ժպտաց(բերանն իրոք ցավում էր)։
Լո՞ւրջ...
Միակ հարցը,որ առաջացավ ալֆայի գլխում։Հետո հաջորդեցին հազարավոր հարցերը,որոնք արտաբերել ուղղակի չէր կարողանում,ի վիճակի չէր։
֊Նա մեծ է,֊օմեգան գլխով ցույց տվեց Թեի օրգանը ու հայացքը կախեց,֊հայրիկինս այդքան էլ մեծ չէ և...
֊Մի րոպե...,ի՞նչ,֊Թեն զարմացած էր...չէ,Թեն ապշած էր...Թեն շոկի մեջ էր...այլ բառեր կա՞ն նկարագրելու համար ալֆայի վիճակը։Արագ իրեն կարգի բերեց(կարդացեք՝օրգանը իր <<տուն>> ուղարկեց) ու առաջ թեքվեց,֊դու տեսե՞լ ես հայրիկիդ։
֊Այո,֊աչքերն այնքան միամիտ ու մանկական էին փայլում,որ Թեն ուզում էր լաց լինել,֊ասացի չէ՞,որ մայրիկս նրան հանգստացնում էր,նրանից եմ սովորել,֊ժպտաց,բայց հետո լրջացավ ու մոտ կանչեց ալֆային,֊խնդրում եմ ոչ ոքի չասես,եթե իմանան վերջս եկել է...
Ջուր...Թեհյոնին շտապ ջուր է հարկավոր։
֊Չոնգուկ,դու...քանի՞ տարեկան ես։
֊Տասնութ,֊հպարտ ասաց օմեգան,֊արդեն չափահաս եմ,ինձ կարելի է։
֊Դու որևէ մեկի հետ...ըըըմ,֊ուզում էր ճիշտ բառեր գտնել,որ հանկարծ չնեղացնի,֊սեռական հարաբերություն ունեցե՞լ ես։
֊Ոչ,֊կարմրեց,֊դու առաջին ալֆան ես,իհարկե հայրիկիցս հետո,ում ես կիսատկլոր տեսել եմ...
Թեհյոնի դեմքի արտահայտությունը ոչ մի բառով նկարագրել չի կարելի...
Դա ասում է մի մարդ,ով ջրահարս է և,ում շուրջը իր պես անթիվ կիսամերկ ջրահարսեր են ապրում։
֊Ես պետք է գնամ,֊քիչ֊քիչ ջուրը մտնելով ասաց օմեգան ու մեղավոր նայեց ալֆային,ում դեմքի արտահայտությունից իրեն վատ զգաց,֊եթե ինչ֊որ բան սխալ արեցի կամ...
֊Ի՞նչ,֊Թեն արագ կանգնեց,֊ոչ,ոչ...դու...ամեն բան հիանալի էր(չտեսնված),շնորհակալ եմ,֊վերջին բառը շշուկով դուրս թռավ բերանից։
Չոնգուկը միանգամից առույգացավ ու ժպտաց։
֊Ուրեմն մինչ վա՞ղը...
Ինչո՞ւ ես այսքան...երեխա։
֊Այո,մինչ վաղը...կանաչիկ։
Օմեգանլայն(ինչքան,որ կաչողանում էր) ժպիտը դեմքին կորավ ջրի մեջ։Իսկ ալֆայն զգույշ իջավ քարի վրայից ու դանդաղ քայլերով(հոգնած չէր,այլ ուրիշ պատճառ ուներ) ուղևորվեց տուն,որտեղ պետք է լոգանք ընդուներ ու մտածեր։
Ի՞նչ եղավ հենց նոր,գրողը տանի...
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Green eternity
FanficՀայտնվելով Չոնգուկի աչքերի կանաչ անսահմանության մեջ,Թեն գտավ իր հանգստությունը...
