Beş Okulu, özel güçleri olan gençleri tam on altı yaşlarına bastıklarında onları eğitmek üzere okula kabul etmektedir. Ancak bu okula girmek öyle kolay olmayacaktır.
Özel güçlere sahip bu gençlerin her biri teste girecek ve güçlerine uygun kategori...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
Tüm gece boyunca bir kez bile gözlerimi yummamıştım. Koltuktaki pozisyonum bile en fazla birkaç kez değişmişti. Aklıma gelenler, beynimi yiyip bitiriyordu ve her bir ihtimal diğerinden daha saçma geliyordu düşündükçe.
Afra'nın başını hafifçe oynatıp koltuğun yastığına doğru ittim ve ayaklandım. Gece boyu içtiğim kahvelerin fincanları, zaten kalabalık olan masayı iyice dağıtmıştı. Bacaklarımdaki uyuşmadan dolayı bir süre adım atamadan öylece dikildiğim esnada odalardan birinin kapısı açıldı ve iki kız konuşarak dış kapıya doğru yürümeye başladılar.
''Evet, dün gece olmuş.''
''Açıklama yapacaklarına göre büyük bir olay. Acaba geçen yılki kadar büyük mü?''
''Olmasa hepimizi toplamazlardı. Bence yine oy verdirecekler.''
Sanki ben orada yokmuşum gibi fısıltılarıyla birlikte Ağaçların ortak kısmını terk ettiler. İçim daralıyordu. Daha kimseyi doğru düzgün tanımıyordum ve kimin ne gibi bir güce sahip olduğundan da habersizdim. Buna rağmen olanları önceden bildiğimi öğrenmemesi gerekenlerden nasıl saklayacaktım? Hele zihnimdeki jüri bir türlü susmazken, tehlike çanlarını elinde tutan Deniz'den nasıl gizleyecektim esas gücümü?
''Günaydın.''
Afra beni korkuttu.
''Uyandığını fark etmedim.'' dedim tıpkı az önceki kızların da yaptığı gibi fısıldar bir tonda. ''Kahve?''
Afra başını tutarak ayaklanmaya çalışırken ''İstemiyorum.'' diye söylendi. Sesi çatallaşmıştı. Bakışları dağınık masaya doğru kayarken bu kez biraz şaşırdı.
''Hepsini sen mi içtin bunların?''
Başımla onayladım onu, konuşmaya halim yoktu.
''Ne olacak şimdi? Dün olanlar... Aklımdan çıkaramıyorum Afra.''
''Eminim ki bugün herkes tarafından duyulacaktır. Aslı'nın ailesini çoktan çağırmıştır müdür.''
''Nasıl böyle normal karşılıyorsun?'' diye sordum daha önce de milyonlarca kez sorduğum gibi kendimi tekrar ederek. Bir faydası yoktu ancak dilimden dökülüveriyordu kelimeler, engel olamıyordum.
''Normal karşılamak değil yaptığım şey.'' dedi.
Ya neydi? Alışmak mı? Afra'nın da korktuğunu görebiliyordum. Gözlerinden okusam da bu korkuyu, ölüme nasıl alışılabileceğini almıyordu aklım. ''Bak Feride, sana gün gece de söylediğim gibi öylesine bir okulda, sıradan bir bölümü okumaya gelmiş biri değilsin artık. Ben yalnızca gerçekçi davranıyorum ve olanları kabul edip sindirmeye çalışıyorum. Çünkü her şeyin farkındayım, tehlikenin farkındayım ve tehlike arz etmemek için burada olduğumuzun da farkındayım.'' Koltuktan tamamen kalktı ve yanıma gelerek elimden tuttu. ''Artık sen de farkına var bunun, uyum sağla.''
