Sergen Gezen

☛10☜

Zorakice  çıkardığı palto kollarından yere düştüğünde yere eğilip almadı bile. Adımları sürüklenirken bir an gözleri saliselik kilitli odada kaldı.

Nefesleri derindendi ama  sesini duymuyordu. Mutfak masasına kendi bedenini zorakice attığında, bir süre boş boş etrafa bakındı.

"Temizlikçi kadını keşke hiç görmeseydim."derken bakışları boş olan masaya kaydı. "Görmeseydim musluk hala damlatıyor sanacaktım. Sonra sen elbet bir gün değiştirmeye gelecektin."

Nefesleri ağır gelmiş gibi boş mutfağı taradı. Evi yıllardır bomboştu değil mi? Ne acıydı.

Onu umursamadan arkasında gezen beden konuştu. "Biliyorsun, tamir işlerinden nefret ederim. Elimi bile süremem. Senin için bile olsa."

Konuşması karşısında pili tükenmiş gibi duran orta yaşlı adama ulaşmamıştı.

"O yaşlı kadın gazetelerimi her gün yakıyor, kalemimide saksıya saplamış." Şikayetine devam etti. "Kahvaltıyı senin için hazırlıyor ama sen aslında ben severim diye hazırlatıyorsun. Yememi de beklemiyor hepsini atıyor."

Genç adam, bıkkınca masayı izleyen adama baktı. Kazağını parmaklarıyla çekerek derin bir kesikle ödüllendirdiği yarayı örttü.

"Eğer benimle konuşmayacaksan neden beni yıllardır burada tutuyorsun?"

Cevap yoktu.

Nefret ediyordu onunla aynı odaya tıkılı kalmaktan. "Beni görmüyorsun, duymuyorsun, hissetmiyorsun. Aslında ben yokum bile o zaman  neden hala beni o odada esir tutuyorsun?"

Cevap yok.

"Her gün senin tükenişini izliyorum."

Cevap yok.

"Yıllardır benden başkasına kaldıramadın bile, bedenen aldatsan ne olur? Senin için ben ölü değilde odanda kilitli kalmış biriyim."

Usulca yanına çömeldi ve başını oturan yaşlı adamın dizlerine koydu. "Beni bıraksan olmaz mı? Sende mutlu değilsin. Yıllardır seninle kalmam sana yük oldu."

Sessizlik.

"Lütfen, beni bırak artık. Ben dünyaya sıkıştığım için ölmeyi seçtim. Şimdi senin daracık zihninde, kilitli evinde nasıl yaşarım. Ben, ben olur muyum hiç ?"

☛☜

Anlamayanlar için.

Ortada bir hayalet yok. Sadece zihne sıkışmış biri var.