Bölüm 10
~Bir kaybedişle başlar tüm kaybedişler
Açelya'dan
Ama gerçekten de birkaç dakika durmuştum ve olayın gerçekliğini sorgulamaya başlamıştım.
Sohbetimiz boyunca bana o kadar güven vermişti ki acaba doğrularımı söylüyor yoksa bir yalan mı uydurdu diye aklımdan geçirmemiştim bile fakat bu odaya gelince aslında yalan bile olabileceğini düşünmeye başlamıştım.
Aslında kendime neden onun yanında olmadın ve ona sarılmadın, onu teselli etmedin diye sinirleniyordum.
Aklımda yıllar önce annesi olan çocukların anneleri ile olan ilişkilerine bakıp Benim annem olsaydı ona çok iyi davranırdım diyen çocukluğum vardı.Fakat o an annemle yüzleştiğim anda anlamıştım ki bir şeyleri unutmak ve yeni bir sayfa açmak Aslında o kadar kolay bir şey değildi belki bu zamanla oluşabilirdi fakat anında bunu yapamazdım. Kendine göre açıklamaların olduğunu ve beni ikna etmek için elinden geleni yapmaya çalıştığının farkındaydım Ama o beni ikna etse bile ben kendimi ikna edebilir miyim Bunu bilemiyordum.Hayatımın farklı dönemlerinde annem olsun çok istemiştim veya anneme karşı sinir dolmuştum. Bu yüzden beklemediğim bir anda karşıma çıktığında, onunla yüzleşmek istediğimde onun yanımda olmasından dolayı mutluluk duyup sevinecek miydim yoksa ona sinirlenip içimdeki şeyleri mi dökecektim bilemiyordum ve beklemediğim için garip bir tepki vermiş de olabilirdim.
Ama o an orada daha fazla dursaydım kötü şeyler söyleyeyip pişman olabilirdim. Annemle yıllar sonra yüzleştiğimde ona karşı çok da mutlu bir davranış sergileyemediğimin farkındaydım fakat içimden ona karşı fazlaca kötü kelimeler kullanmak da gelmiyordu çünkü onun ne kadar üzgün olduğunun ve çocuğuna kendini affettirip yeni bir sayfa açmaya çalıştığının farkındaydım.Koşup boynuna sarılamayacağım gibi ona bağırıp çağıramazdım da. İçimdeki çoğu şeyi ona üzülmesin diye anlatmamıştım bile ve oradan ayrılmıştım kendi başıma kalmak için. Ben kendime odaya atar atmaz bir yere oturmuş olanları tekrardan düşünmeye başlamıştım.
Anlattıklarını kafamda bir mantık çerçevesinde oturtmaya çalışıyordum. Bana karşı bunları anlatırken büyük bir utanç duyması bile beni ona karşı biraz ısındırmıştı. O da kendince beni kurtarmaya çalışmıştı fakat bu şekilde de onunla açılmasına ve yıllarca benden uzak kalmasına sebep olmuştu. Ben onu ilk gördüğümde anne bile diyememiştim, annem olduğundan habersizdim, sadece yabancı gibi selamlaşmıştık.Şu anda onun annem olduğunu farkındaydım ve şu anda bana ne hissediyorsun diye sorarsanız ben bile ne hissettiğimi tam olarak açıklayamazdım. Aslında içinde bir parça annemi yıllar sonra görmüş olmanın burukluğu vardı. Annem daha önce çıkıp gelseydin neler yapabilirdik diye düşünmeden edemiyordum ve bunları düşündükçe daha çok üzülüyordum. Şimdi annem buradaydı ve ben oyun onun yanına gidip nasıl bir konuşma yapmalıydım, onu affettiğimi söylemeli miydim yoksa bundan sonra da hayatımız iki yabancı olarak mı geçerdi? Ben yabancıya ulaşmanızı istemiyordum. O da büyük ihtimalle benim özlemimi çok fazla çekiyordu bu gözlerinin dolmasından bile belliydi ,ben de bir anne yokluğunu çekmiştim ve bunu gidermeyi içimde bir şekilde istiyordum.
O bana karşı bir adım atıp annem olduğunu söylemişti benim yanıma kadar gelmişti, bunu yıllar sonra yapsa bile...
O benim sesimden gelmemiş ve beni yanında kalmaya zorlamamıştı. Tabii ki benim onun yanında olmamı istediğinin farkındaydım fakat oradan çıkıp giderken benim arkamdan başka şeyler söyleyip kalmama sebep olabilirdi veya beni zorla tutmaya çalışabilirdi ama bunları yapmak yerine beni özgür bırakmıştı. Bu da bir şekilde bana karşı bir adımını attığını ve gerisini bana bıraktığını söylüyordu fakat gerisini bana bıraktığında ben ne yapardım bilmiyordum.
Aslında bakarsanız annemi affedemediğim çok konu vardı ama bunları oturup konuşabileceğimizi ve aşabileceğimizi düşünüyordum. Bir yandan da şüphelerim vardı.
Annemi şu anda bana karşı bir adım gelmiş ve bir ben ona gidersem birkaç adım daha gelmeye razıydı Çünkü bana öyle bir konuşmuştu ki sanki Her şeyi silip benimle tekrardan Bir hayata başlayabilirdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessizliğimde Kayboldum {Düzenlenmede}
RomanceÇoğu hikayenin başladığı gibi güzel başlamadı benim hikayem. Zaman zaman rüya gibi anlara takılı kalsamda kabusu da fazlasıyla yaşadım elbet. Yaşam ve ölüm arasında, arafta takılı kaldım. Kalbim hala atarken üzerime toprak attıklarını sanıyordum. Ru...