Sessizliğimde Kayboldum {Düzenlenmede}

Bölüm 9

Bölüm 9✨

~Ölüme adım attığımı biliyordum. Ama tümseklerle dolu bu yol beni korkutmuyordu. Çünkü benim yolumdu bu ve ben istemediğim sürece hiç bir güç beni bu yoldan alıkoyamazdı. Kendi kendime verdiğim bu karardan da asla vazgeçmiycem. Çünkü pes edemem...

Günler geçmişdi ama içimde ki bu sıkıntı geçmek bilmiyordu. Bir şeyler olucakdı. Hissediyordum. Ama ne zaman olacaktı?
Aslında içimdeki kötü hislere engel olmak ve kendimi telkin etmek istiyordum. Ne de olsa sadece içimde bazı sıkıntılar olabilirdi ve bu sıkıntılar kuruntulara sebep oluyor, kendimi yıpratıyor olabilirdim.Kendimi yıpratmadan ve moralimi yüksek tutmam gerektiğini de farkındaydım ama bazen engel olamadığım şekilde bu kuruntular ve kötü düşünceler aklımdan çıkmıyordu, gittikçe onları düşünmeye ve üzülmeye başlıyordum.

Bazen arkadaşlarınızla otururken bir anda aklınıza kötü bir düşünce gelir ve onu düşünmeye başlarsınız, yaptığınız aktiviteden bile mutlu olamazsınız ya. Ben şu aralar bu durumu sık sık yaşamaya başlamıştım. Bir problem yok gibi görünüyordu ama bir anda aklıma kötü düşünceler sarıyordu ve ben arkadaşlarıma, kendime, birilerine bir şey olacağını düşünüp üzülmeye başladım. Ruhsal sorunlarım olabilirdi.
Bahsettiğim gibi çok yıpranmış ve üzülmüş olabilirdim.
Ama en nihayetinde bu sorunları bir şekilde çözüp hayatıma devam etmem gerekiyordu.

Neşelenebileceğim, mutlu olabileceğim şeyler yapmaya başlamıştım ve kendimi alabildiğince kötü düşüncelerden uzak tutuyordum bu sıralar. Mesela birileriyle sohbet ederken aklıma bu kötü düşünceler geldiğinde onları unutmaya çalışarak konuşmaya devam ediyordum. Veya bir şey yaparken aklıma kötü bir şey geldiğinde şu anda bunu düşünmemeliyim deyip yapmaya devam ettiğim şeye odaklanıyordum.

Bu şekilde düşüncelerimin çoğuyla başa çıkabileceğini düşünmüştüm fakat bu da beklediğim kadar etkili olmamıştı.
Aklımdan çıkıyorlardı bu düşünceler, evet. Bir noktada başarılı oluyordum ama tekrar bana uğruyorlardı.
Her gün bununla başa çıkmak insanın çok yoruyordu.

Hayat mutlu olmamı istemiyormuş gibi önüme engeller çıkartıp duruyordu. Bazen bu hayata yanlız acı çekmek için gelmişim gibi hissediyordum. Yetmemiş miydi çektiğim bunca acı? Çok kötü acılar çektiğimi düşündüğüm zamansa aklıma şükretmem gerektiği geliyordu. Bu hayat her zaman her şey istediğimiz gibi olmazdı ve benim de sorunlarım olmuştu. Ama en azından açık açıkta değildim bir şekilde kendi ayaklarımın üzerinde durmayı başarmıştım.
Belki de benden daha kötü sorunlarla başa çıkmaya çalışan insanlar vardı. Ben kendi yaşadığım şeylerde hep çok kötüye yormuştum bunları Ama son zamanlarda birazcık iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. Kötü düşüncelerimin sonucunda Belki de bir şeylere iyi tarafından bakmayı öğrenirsem her şey daha da iyi olur düşüncesini amaç edinmiştim. Ve bunu yapabilmenin en kolay yolu benden daha kötülerini de düşünmek ve Halime şükretmeyi öğrenmekti.

Ben acı çekmiştim.
Bence bunu reddetmemelisiniz.
Bazı konularda şanslı değildim.
Bazı zamanlarım kötü geçti.
Ama sonuç olarak ayaktayım.
Pes etmedim.

Kimine küçük kimine büyük gelen sorunlarla başa çıkabildim kendimce. Tabii bazen geriye dönüp baktığımda diyordum...
Keşke böyle olmasaydı. Keşke bir ailem olsaydı. Çok isterdim bunu. Onlara sarılmak çok isterdim. Başıma bir şey geldiğinde koşarak anne ve babama sarılmayı onların da beni teselli etmesini çok isterdim. Ağladığım günlerde gözyaşlarımı silebilsinler ve beni mutlu edebilsinler çok isterdim. Zaten onlar beni mutlu ettiği sürece ben de onları mutlu etmek için elimden geleni yapardım büyük ihtimalle.
Bir annemin babamın belki de bir kardeşimin olmasının ne kadar büyük bir değer olduğunu hayatım boyunca anlamıştım çünkü.