MRS. AZUCENA

CHAPTER 20: THE FINALE

CHAPTER TWENTY

The Finale.

“Make it faster, we don’t have enough time,” sabi ko sa dalawang anak ko na pababa sa hagdanan. Nasa sasakyan na ang lahat ng mga maleta namin.

I looked at my wrist watch watch. I sighed.

“Ma’am...” tawag ng isang katulong sa akin kaya nilingon ko ito.

“Yes?”

“May bisita po kayo,” saad niya sa akin.

“Who?” tanong ko kahit na alam ko naman na kung sino.

“Si Sir Harvey po, nasa labas,” sagot nito.

“Papasukin mo,” sabi ko.

“Sige po, Ma’am.”

Nagtungo ako sa sala at umupo sa isang solo sofa. Saktong pagkaupo ko ay narinig kong sinigaw ni Naveah ang pangalan ni Harvey. Napalingon ako sa likod ko at nakitang mabilis na yumakap at nagpabuhat si Naveah kay Harvey— her biological Dad.

Tahimik na nakasunod lang si Rowen sa likod ng kapatid.

Napahawak ako sa sentido ko at napapikit. Hindi ko pa nasasabi kay Naveah ang totoo tungkol kay Harvey. Naalala ko tuloy bigla ang kagabi.

“Bakit ngayon ka lang po bumisita?” rinig kong may pagtatampong sabi ni Naveah kay Harvey.

“Naging busy lang,” sagot ni Harvey kay Naveah. Tumingin ito sa direksyon ko. “Aalis na kayo?”

“Opo! Buti naabutan niyo po kami!”

“Yeah, I really thought that you, Rowen, and your mom had already left. I thought I was late.” Nanatili ang tingin nito sa akin habang nagkikipag-usap sa anak ko.

“You’re not coming with us po?” tanong ng anak ko.

“No.”

“Why?” Naveah confusedly asked. “Mommy? Why is Tito Harvey not coming with us?” Lumingon ito sa direksyon ko na nakabusangot.

Magsasalita na sana ako ng maunahan ako ni Harvey kaya napatingin ako rito.

“Princess, can you leave us for a while? I need to talk to your mom.”

“But...” Naveah pouted.

“I’ll answer your question later, okay?” Harvey gently said to my daughter.

“Okieess…” sabi ni Naveah.

Harvey chuckled. “You’re so adorable.” Binaba na ni Harvey si Naveah pero bago iyon ay hinalikan niya ito sa pisngi at ginulo ang buhok.

“Now go to your room with your brother.” Tahimik na pinagmasdan ko lang si Naveah na tumalikod at lumapit sa kapatid para ayain itong umakyat sa kwarto para mag-laro.

Nang mawala ang dalawa sa paningin namin ay nakapamulsang lumapit si Harvey sa kinaroroonan ko.

“Marga,” kalmadong boses na tawag nito sa pangalan ko.

Tumayo ako sa pagkakaupo at tamad ko itong tiningnan.

“What do you want us to talk about?” Pinag krus ko ang mga braso ko sa dibdib ko.

“Are you really sure about leaving the country for good?” He asked me.
I looked at him straight into his eyes.
“Yes.”

“I can’t stop you no matter how much I beg you to stay, right?” He said it as if he’s really sure about what he said.