SONSUZLUK [HYUNLIX]

HYUNJIN

Hastaneye gelmiştik. Arabayı park edip, arabadan indim. Felix'in kapısına yöneldim ve kapısını açıp onu tutarak araçtan indirdim.

Felix'in kolundan nazikçe tutuyordum. Brilikte hastaneye ilerledik.

İçeriye girdiğimizde;

H: Sen burada otur. Ben sorup geleceğim.

Felix'i bir yere oturttum. 1-2 adım attıktan sonra Felix;

F: Hyunjin...

Felixe döndüm. Ayağa kalkmıştı tam bana 1 adım atacakken yere yığıldı.

H: FELİX!

Felix'e doğru koştum. Yanına geldiğimde çömeldim ve Felix'i kollarımın arasına aldım.

H: FELİX!! BİRİ YARDIM ETSİN!!

Bir elimle Felix'in yanaklarına yavaşça vuruyordum. Gözlerimdeki yaşlar durmak bilmiyordu.

H: FELİX AÇ GÖZLERİNİ! HAY SİKEYİM! BİRİ YARDIM ETSİN ARTIK!

Bir kaç hemşire yanımıza geldi.

— Beyfendi çekilin lütfen.

Hemşireler Felix ile ilgileniyordu. Felix'in elini tutuyordum.

H: FELİX!

— Beyfendi işimizi zorlaştırıyorsunuz. Lütfen çekilin.

2 hemşire beni Felix'den uzaklaştırdı. Dizlerimin üstüne çökmüş ağlıyordum. Çaresizce Felix'e bakıyordum.

— Biri sedye getirsin!

Oturmuş, ailesini kaybeden bir çocuk gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

H: FELİX!

Hemşirelerden biri beni tutarak kaldırdı.

— Beyfendi-

H: Onu... onu kurtarın lütfe-

— Beyfendi endişelenmeyin sadece bayıldı.

Sedye geldi ve Felix'i sedyeye alıp götürdüler. Ben de peşinden gittim. Felix'i bir odaya götürdüler. Tam girecekken;

— Şimdilik burada kalırsanız daha iyi olur.

H: Ama-

Hemşire odaya girip kapıyı kapattı.

H: HAY SİKEYİM!

Bağırmıştım. Sesim koridorda yankılanmıştı. Duvara yaslanarak oturdum. Sessizce ağlıyordum.

Telefonum çaldı, arayan Chan hyung'du.