SONSUZLUK [HYUNLIX]

FELIX

Yemeklerimiz önümüze gelmişti. Çok açtım, hemen yemeği yemeye başladım.

H: Yavaş ye boğlacaksın.

Hyunjin gülüyordu. Ona baktım, ağzımdaki yemeği çiğniyordum.

H: Ah bekle.

Oturduğumuz yer köşede kalmıştı ve mekanda pek insan yoktu birinin bizi görmesi imkansızdı.

H: Böyle daha iyi.

Hyunjin bana yaklaşıp, dudağımın yanındaki yemeği bir öpücükle aldı. Yemeğimi yuttum.

F: Şey baban düğünü nerede yapmayı düşünüyor?

Hyunjin'e bunu sorunca suratı ciddileşti.

H: Bilmiyorum.

F: İstemeden seni kırdım mı?

H: Hayır sadece...

Hyunjin bir şey anlatacak gibiydi. Kafasını eğip elleriyle oynamaya başladı.

H: Annem ve babam eskiden birbirlerine çok aşıktı. Yani babam bana öyle anlatmıştı.

F: Boşandılar mı?

H: Hayır. Annem kazada yaşamına son verdi.

F: Bunu sana hatırlattığım için özür dilerim.

H: Neden özür diliyorsun? Ben zaten unutmuyorum.

Hyunjin biraz duraksayıp tekrar konuştu.

H: Babam, annem vefat ettiğinde bana sürekli annem ile olan aşkını anlatıyordu. Onu asla unutmayacağını ve yerine kimseyi getirmeyeceğini söylemişti, fakat şimdi bir başkasıyla evleniyor ve annemle anılarımızın olduğu o evde, o kadınla yaşayacak.

Hyunjin'in yanına oturdum ve ona sarıldım. Geri çekilip;

F: Sana hak veriyorum ve çok haklısın, senin yaşadığını yaşasaydım, ben de aynı hissederdim.

Hyunjin elimi tutup avuç içim öptü.

H: Yanımda olduğun için teşekkür ederim.

Gülümsedim.

F: Hep yanında olacağım.

Hyunjin derin bir nefes alıp verdi.

H: Her neyse böyle üzüntülü konularla günümüzü bozmayalım. Yemeğini ye sonra seni bir yere götüreceğim.

Heyecanlanıp;

F: Nereye gideceğiz?

H: Önce yemeğini yemelisin.

Yerime geçip yemeğimi yemeye başladım.