SONSUZLUK [HYUNLIX]

HYUNJIN

2 GÜN SONRA

Felix'in annesi ve babasını defnetmiştik. Bu süreçte yaşadıkları evi boşaltmıştık. Yaşadıkları evin kiracısı, evi başka birine kiraya vermişti.

Felix ise çok durgundu. O kadar çok ağlamıştı ki, gözünde gözyaşı kalmamıştı. Her gün camdan dışarı bakıyordu, benimle çok fazla konuşmuyordu, ben zorlamadan yemek yemiyordu. Ona anlayışla yaklaşmam gerekiyor çünkü yaşadığı şey kolay bir şey değildi.

H: Felix.

Yine cam kenarında oturmuş dışarıya bakıyordu. Felix'e yaklaştım ve omzuna dokundum.

H: Hayatım ben çıkıyorum. Elimden geldiğimce çabuk döneceğim. Bir şey olursa beni ara.

Felix kafasını tamam anlamında salladı. Ona yaklaştım ve yanağına kısa bir öpücük verdim.

H: Seni seviyorum.

Evden ayrıldım ve arabama bindim.

Chan hyung'u aradım.

H: Alo hyung nerdesin?

BC: Ben geldim seni bekliyoruz.

H: Şimdi çıktım evden, arabadayım. Birazdan orada olurum.

BC: Tamam.

Telefonu kapattım ve sürmeye devam ettim. Bir süre sonra Changbin hyung'un evine geldim. Kapıdaydım, zile bastım ve Jeongin hyung kapıyı açtı.

J: Hoş geldin Hyunjin.

H: Hoş buldum hyung.

İçeri geçtim ve diğerleriyle selamlaştım. Oturma odasına gidip oturdum. Herkes buradaydı.

CB: Felix nasıl Hyunjin?

Derin nefes alıp verdim.

H: Aynı. Zorlamasam yemek bile yemiyor.

J: Ah bu gerçekten çok kötü.

CB: Bırak, zamanla acısına alışacak. Önemli olan senin varlığını hissettirmen.

H: Evet, haklısın hyung... her neyse siz ne yaptınız?

CB: Aslında plakayı bize attığınızda hemen bakmadık, aslında hiç bakmadık.