SONSUZLUK [HYUNLIX]

FELIX

Seul'e gelmiştim. Yoldayken Hyunjin'i arayp, Da-eun ile beraber olacağımı söylemiştim.

Eve gitmeden önce Han nehrine gittim. Bir süre orada oturdum ve olanları düşündüm.

Sindiremiyordum, gerçekten sindiremiyordum. Ellerimile yüzümü kapatıp ağlamaya başladım. O sırada yanıma küçük bir kız çocuğu geldi.

— Anneni ve babanı mı kaybettin?

Kız bunu söyleyince daha çok ağlamaya başladım.

— Polise git onlar sana yardım eder.

Ağlamaya devam ettim. Küçük kız, küçük elleriyle sırtıma dokundu.

— Ağlama. Onları bulup yanlarına gideceksin.

F: Ya-yanlarına mı gideceğim?

Kız kafasını evet anlamında salladı.

Kıza doğru döndüm.

F: Kaç yaşındasın?

— 5

Sırıtttım.

F: Annen ve baban nerede?

— Oradalar.

Eli ile işaret ettiği yöne baktım. Annesi ve babası oturmuş gülerek sohbet ediyorlardı.

F: Ne kadar şanslısın.

— Niye?

Kızın annesi ve babası, kıza seslendi.

— Gitmem gerek.

Ve koşarak uzaklaştı. Nehire doğru döndüm.

F: Şanslısın çünkü...bir ailen var.

Artık gitme vaktim gelmişti. Han nehrinden ayrılıp evin yolunu tuttum.

Bir süre sonra eve gelmiştim. Anahtar ile kapıyı açtım. İçeri girdiğimde Hyunjin'in biri ile konuştuğunu duydum.

H: Hyung biraz daha hızlı olamaz mısınız?!

Sadece Hyunjin'i duyabiliyordum.

H: Sakin mi olayım?! Nasıl?! Nasıl sakin olmamı bekliyorsunuz?! Felix'in annesinin ve babasının katili bu kadar rahat bir şekilde dışarıda dolaşırken nasıl sakin olayım hyung?! Kang-dae'yi hemen bulmanız gerekiyor! Yalvarıyorum daha hızlı olmaya çalışın...yalvarıyorum!

Etraftan tutuna tutuna Hyunjin'in yanına gittim.

F: Ne dedin?!

Hyunjin'in arkası bana dönüktü. Bir anda bana döndü ve yüzü bembeyaz kesildi.

H: Felix?!

Telefonu kulağından indirdi.

H: N-ne zaman geldi-

F: Az önce ne dedin?!

H: Be-ben-

Gözlerimden ateş fışkıracak gibiydi. 

F: ONU... ONU SİKECEĞİM VE BANA ÖLMEK İÇİN YALVARACAK!!!

Hyunjin direkt yanıma geldi ve beni tuttu.

H: Feli-

Hyunjin'e sert bir bakış attım.

F: BIRAK BENİ! BENDEN NASIL BÖYLE BİR ŞEYİ SAKLARSIN?!

H: Felix özür dilerim. Be-ben-

F: ÖZÜR MÜ DİLİYORSUN?! HYUNJİN NASIL?!... NASIL BENDEN BUNU SAKLAYABİLİRSİN?!

H: Onu onu bulacağım ve yaptıklarının bedelini ödeteceğim!

F: Sen mi ödeteceksin?!

H: Felix söz veriyoru-

F: Bedelini ben ödeteceğim ve sen karışmayacaksın bile! Anladın mı?!

H: Sen mi? Hayır buna izin veremem!

F: Öyle mi?!

H: Sana zarar gelsin istemiyorum.

F: Zarar mı?! Başıma daha ne gelebilir ki!?

Hyunjin bana hüzünle bakıyordu.

F: KANG-DAE'Yİ BULACAĞIM VE SEN HİÇ KARIŞMAYACAKSIN!

Yatak odasına doğru gittim ve Hyunjin'de peşimden geldi.

H: Ne yapıyorsun?!

Cevap vermiyordum. Dolaptan bir çanta çıkardım ve kıyafet doldurmaya başladım.

H: Felix sana diyorum!

Kıyafet doldurmaya devam ediyordum. Hyunjin yanıma geldi ve bileklerimi tuttu.

F: BANA ENGEL OLMA!

H: NE YAPIYORSUN FELİX?! EVDEN Mİ GİDECEKSİ-

F: EVET...EVET GİDECEĞİM! ANNEMİN VE BABAMIN KATİLİNİ BENDEN SAKLAYAN BİRİ İLE AYNI EVDE KALACAĞIMI MI SANIYORDUN?!

H: BEN SENİN İYİLİĞİN İÇİN YAPTI-

Hyunjin bileklerimi tutmaya devam ediyordu. Bileklerimi ondan kurtarıp;

F: SAKIN HYUNJIN...SAKIN BENİ DURDURMAYA ÇALIŞMA! HATTA ELİNDEN GELİRSE GÖZÜME DAHİ GÖZÜKME!

Hyunjin geriye doğru adım attı.

H: Sen...sen burada kal, be-ben giderim.

Arkasını dönüp yanımdan ayrıldı. Kapı sesi gelince, çığlık atıp etrafı dağıtmaya başladım.

F: OROSPU ÇOCUĞU! OROSPU ÇOCUĞU!

Şiddetli bir şekilde ağlıyordum ve etrafı dağıtıyordum.

F: SENİ GEBERTECEĞİM KANG-DAE!