𝑩𝒆𝒇𝒐𝒓𝒆 𝑺𝒖𝒏𝒔𝒆𝒕 |COMPLETED|

Chapter 14

Sunny Nicole Alfonso

I heard voices.

I saw nothing but a darkness.

I slowly open my eyes. My vision is vague. I close my eyes again to adjust my eyesight. Nang buksan kong muli ang mga mata ko ay bumungad saakin ang puting kisame. Matagal akong nakatitig doon hanggang sa nilibot ko ang paningin ko and I realized that I was still in the hospital and.... alive.

"M-om..." I called my Mom in a low voice.

Narinig ko ang mabilis na yapak papalapit saakin.

" Sunny! Anak! You're awake!" My Mom squeal in happiness while caressing my face. I smile.

" Anak masaya akong gising kana." Dad said sweetly habang nakaabay ito kay Mommy. May lumapit saaking doctor and checked my vitals. She instructed me some movements and asked questions.

" How is she, Doc?" I heard my Mom asked the doctor.

" She's very okay Mrs. Alfonso but we need to check her vitals for days para makasigurado tayong okay na nga siya at walang komplikasyon o side effect sa surgery niya. " Doc utter.

" Okay thank you doc." Narinig kong sagot ni Mommy habang ako nakatingin sa sunflower na nakalagay sa vase.

Sunflower.

My sister. It's her favorite flower. Good thing Mommy put that sunflower sa vase dahil alam niyang gusto ko 'yon dahil sa kapatid ko.

" What do you mean wala kaming babayaran?" Nakuha ang atensyon ko sa tanong ni Mommy.

" I thought alam niyo na po? Hindi ba nasabi sainyo ni Miss Heart Alfonso na binayaran niya ang hospital bills niyo?"

We all gasped in awe. Napatulala ako. Si Rain?

That means—

She knew.

She knew that I have a heart failure. All along she knew?

" Rain..." I called her name in trembled.

I treated her badly dahil akala ko iyon lang ang paraan para hindi na siya maattached saakin.

" Oh God...Rain." I heard my Mom utter in disbelief.

Kaming tatlo lang ang nakakaalam na may sakit ako sa puso. Ayaw kong ipaalam nila sa kapatid ko dahil tiyak na masasaktan lang siya. Akala ko hindi na ako mabubuhay pa. Walang assurance na mabubuhay pa ako.

" M-om...what is the date today?" I ask. Naalala ko bago ako mawalan ng malay ay dalawang araw nalang ay birthday na niya.

Napatulala pa saglit si Mommy kaya si Dad ang sumagot.

" September 22."

I gasped. Lumipas na ang birthday niya. Dalawang araw na. Mabilis na napalingon ako kila Mommy.

" September 20. It's her birthday. Did you...did you celebrate with her? How's the family dinner celebration?" Sunod-sunod na tanong ko.

Natahimik sila at nagkatinginan. Parehong napaawang ang bibig. Mukhang alam ko na.

" How could you forgot her birthday!Mommy naman!" Inis na sigaw ko kaya mabilis na lumapit sila saakin para pakalmahin ako dahil baka may mangyayaring masama saakin. " H-ow could you...I told you...sabi ko samahan niyo siya sa birthday niya habang wala ako. Y-ou..you left her alone....." I cried.

I just can't imagine the pain she felt celebrating her birthday, alone. Oh god my baby girl.

Bumangon ako na ikinagulat nila.
" Sunny stay still. Hindi ka pweden—"