Web van Leugens

15.

Dokter Hart verschoof de papieren. Ze keek Anna strak aan, terwijl ze dat deed.

'Hoe gaat het met je?'

Anna zuchtte. Ze had geen zin meer in spelletjes. Het maakte haar niet boos meer. Ze was slechts vermoeid. Ze sloot kort haar ogen.

'Waarom ben ik hier?', vroeg ze zacht. 'Ik was hier gisteren al, en dat gesprek verliep niet al te best.'

'Precies. Daar wil ik dus op terugkomen. Het gesprek van gistermiddag, over Alba.'

Anna sloeg haar armen verdedigend over elkaar. Ze wendde haar blik af.

'Ik wil het er niet over hebben.'

'Maar ik wel.', de stem van de psycholoog klonk scherp. Haar ogen boorden zich in de hare.

'Alba bestaat.', fluisterde Anna. Ze wreef over haar voorhoofd. Ze wist het eigenlijk niet eens. Alba zou net zo goed een verzinsel kunnen zijn, gecreëerd door haar eigen, gestoorde gedachten.

Dokter Hart zoog haar adem naar binnen, en liet het met een sissend geluid tussen haar tanden ontsnappen. Ze pakte een potlood, en krabbelde wat woorden op het papier. Anna keek toe, ietwat verbaasd.

De psycholoog liet haar het papier zien. Haar mond was vertrokken in een strakke streep.

Anna fronste en las de woorden, die slordig op het vel gekrast waren.

Er zijn hier camera's.

'Wat?'

Dokter Hart slikte. Ze wierp een blik op de grijze camera, die in de hoek van de kamer aan het plafond was bevestigd, en begon weer wat op papier te schrijven.

We worden in de gaten gehouden.

Anna schudde haar hoofd. Was dit een truc? Ging de psycholoog slechts mee in haar waanzin, om een vertrouwensband op te wekken?

'Ik wil je helpen, Anna.', ze staarde haar aan. In haar ogen lag een verborgen boodschap, maar er was niet te lezen welke. 'Maar je moet me vertrouwen.'

Anna zweeg. Ze staarde naar de doordringende, blauwe ogen en nam een besluit. Ze snapte niet welk spel er hier gespeeld werd, maar ze besloot mee te spelen.

Dieper dan dit kon ze toch niet zinken.

'Ik vertrouw je.'

Dokter Hart zuchtte opgelucht. 'Bedankt. Heb je de boel hier al een beetje verkend, Anna?', ze staarde naar de camera en krabbelde weer wat op papier.

De deuren waar 'privé' op staat. Heb je die gevonden?

Anna knikte. 'Ja. Ik heb de boel hier verkend.'

'Wat leuk!', zei ze. Ze glimlachte gemaakt. 'Misschien moet je dat maar wat vaker doen. Het is een groot gebouw, en er zijn hier veel interessante dingen te vinden.', ze trok veelbetekenend een wenkbrauw op.

Dokter Hart stond op en schudde Anna's hand. 'Ik heb zo een cliënt, dus je moet nu gaan. Tot snel!'

Anna knikte vastberaden. Ze liep de gang in, zo snel als ze kon, maar toch zonder argwaan te wekken van de psychologen en bewakers, die hier rondliepen.

Ze snapte nu wat dokter Hart bedoelde. Ze snapte haar missie.

Anna opende haar gesloten vuist, en onthulde daarmee het voorwerp dat de psycholoog in haar hand had geduwd terwijl ze elkaar de hand hadden geschud. Een kleine, zilveren sleutel, die glom in het licht van de lampen. Ze snapte niet waarom, maar ze was ervan overtuigd dat dokter Hart haar wilde helpen. Misschien was zij ook wel gevangen, net als alle anderen hier.

Ze stopte abrupt met lopen toen ze besefte dat ze geen idee had waar ze heen moest. De gangen leken allemaal op elkaar, en het gebouw was meerdere verdiepingen hoog.

Maar ze kon het niet aan de bewakers vragen.

Misschien wist één van de patiënten het.

Aarzelend liep Anna naar de woonkamer. De anderen beangstigden haar. Sommigen zwegen slechts, en zaten de hele dag kwijlend in een stoel. Anderen praatten honderduit, zoals Alba. Ze wist niet welke erger waren.

De woonkamer was leeg, op een enkele vrouw na. Ze zat op de bank, haar knieën opgetrokken. Ze was jong. Nauwelijks ouder dan Anna zelf was. Maar de levenloosheid in haar ogen maakte dat ze jaren ouder leek. Ze staarde naar de bewaker, die met zijn armen over elkaar geslagen tegen de deurpost stond. Hij hield Anna scherp in de gaten toen ze op de vrouw af liep.

'Hallo.', zei ze. Ze ging naast haar op de bank zitten. De vrouw kromp ineen. Anna aarzelde. Wat moest ze zeggen?

'Ik ben Anna. Hoe heet jij?'

De vrouw staarde voor zich uit. Ze was knap om te zien, met bruin haar, dat golvend over haar schouders hing, hoge jukbeenderen en grijze ogen, die misschien ooit blauw zouden zijn geweest, maar nu slechts schaduwen waren. Ze leek zelf op een schaduw. Een onzichtbare schim, die zich verborg voor de gevaren van de grote, wrede wereld.

'Nora.', fluisterde ze. Ze weigerde Anna aan te kijken.

'Oké.', Anna aarzelde en wierp een blik op de bewaker, die zijn aandacht op wat andere patiënten richtte, die door de gang wandelden. 'Dus, Nora. Weet jij toevallig waar die gang is met de deuren waar 'privé' op staat?'

Nora huiverde. Zachtjes kermend dook ze ineen. Ze fluisterde iets, maar het was te zacht om te horen.

'Wat?' Anna boog naar haar toe, in een poging te verstaan wat ze zei.

Nora maakte een geluid dat nog het dichtst bij een snik in de buurt kwam.

'Dood.', zei ze. 'Allemaal dood.'

Anna leunde naar achteren. Een ijskoude rilling kroop over haar rug. Haar hart bonsde in haar keel.

'Wat bedoel je? Nora...'

Nora schreeuwde. Het was een oorverdovende schreeuw, zo hard dat de anderen geschokt opkeken. Anna stond op en deinsde naar achter, haar handen tegen haar oren geduwd. Ze hoorde de ijzige schreeuw nog door haar handen heen.

De bewaker greep Nora vast, en hoewel ze hevig tegenspartelde, maakte ze geen enkele kans. Hij haalde een lange naald uit zijn jas, en stak die in haar nek. Ze kermde en zakte in zijn armen.

Anna rende weg. Ze duwde mensen opzij, ze wist niet eens wie. Het zouden psychologen kunnen zijn, bewakers of andere patiënten. Ze had geen oog meer voor de wereld om haar heen. Tranen brandden in haar ogen.

Ze wilde hier weg. Dat was alles wat ze wilde.

Zij hoorde hier niet. Zij was anders dan hen. Zij was niet gek.

Maar toen ze door de gangen rende, vluchtend voor de spoken in haar hoofd en kinderlijke angsten, besefte ze zich dat ze dat wel was.

Ze was misschien nog wel de gekste van allemaal.