Divinity Online [ON-HOLD]

Chapter 24

Napatulala na lamang ako sa kawalan at hindi ko manlang namalayan na wala na pala sila sa aking harapan. Ni anino ay hindi ko mahagilap.

"... Dark Nymph"

Salitang nag-eecho sa utak ko, pabalik balik kong naririnig sa aking isipan ang salitang binanggit ni Jake. So he knew, alam niya na ako iyon. But he still tried to kill me.

‘Diko na lamang namalayan na tumulo na pala ang mga luha sa aking mata. It hurts. Yeah, it pained me. Haha, how ironic. I've considered them as my friend already, but h*ck  I feel like he betrayed me.

Kaya ayoko makipag-kaibigan eh, malas talaga ako pagdating sa kaibigan. This is the second time, and maybe this is enough.

Pinahiran ko ang mga luha sa mata ko at nagsimulang maglakad palayo, ‘diko alam kung saan ako patungo, ’di na‘ko familiar sa lugar na ito. It‘s been four years afterall.

I just walked, walang direksiyon basta naglalakad lamang ako. Kung saan ako dalhin ng mga paa ko.

Sa paglalakad ko, narating ko ang isang abandonadong gusali, naalala ko, it‘s our favorite place back then.

It‘s the place kung saan kami nagtatambay dati, it‘s the building where my greatest memories dwell and where my fondest recollection.

Napa-iling nalang ako sa aking ulo at nagsimulang maglakad patungo sa loob ng building, I miss this place.

Sobrang tagal narin nung huli kong napuntahan ang lugar na ito. Pag pasok ko pa lamang sa loob ng gusali isang letrato agad ang bumungad sakin, it‘s my picture together with them. Ang ganda ng ngiti ko at gayundin sakanila, their smiles are like rivers, pure. Akala ko totoo, but the truth they‘re just using me. Using me to achieve their respective goal and for me to provide their needs.

Napaluha nalang ako at napa-iling. Ang tanga ko naman dati, I‘m a fool and immature. I can't even know if they‘re true to their feelings or fake.

Nagpatuloy ako sa paglalakad papasok ng loob, maraming mga vandalism ang nandirito, may mga bastos pa ngang iba at habang mayroon ding mga confession of love. Mayroon din ditong mga kalokohan.

Napangiti na lamang ako nung makita ko ang isang vandal na nandirito. It is written by Stef,

"Clyde pangit mo, mas gwapo pa‘ko sayo. ‘Di kapa marunong manligaw, crush na crush mo yung class president natin pero ‘dika manlang maka-amin amin. Tsk tsk."

My smile deepen while my tears keep on rolling, I still remember that time when he‘s pushing me papunta sa bangkuan na katabi ng miss president namin. Para daw mapalapit ako dito at magkaroon ng lakas ng loob upang umamin. Dapat ko daw bakuran yung miss president namin, upang wala nang kawala marami daw kasing nagkagusto doon.

"HAHAHAHA" I laughed at hinayaan ang mga luhang tumulo. After awhile, nagpatuloy nako sa paglalakad.

Nais kong puntahan ang lugar na dati‘y paborito naming tambayan. Ang rooftop.

‘Di kona pinapansin yung mga nakasulat sa mga wall. Nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad, gusto kong makita yung dati naming tambayan for the last time. After this, ‘di na‘ko bibisita pa. Kung maari‘y ipapagiba ko nalang ang building na ito.

Hindi ako huminto sa aking paglalakad, patuloy lamang ako hanggang sa maabot ko na ang pintuan papuntang rooftop. Ganun parin ito, hindi manlang nabago ng k‘unti. Siguro ‘di narin ito dinadalaw ng mga dati kong kaibigan. Maybe they already forgot this place.

I took a deep breath and slowly push the door, dahan dahan ko itong itunulak, upang hindi masira. It's already old afterall.

Mayroon sa systema ko ang kagustohang ayaw makita ang loob at umalis na lamang upang ‘di na makita ang nasa loob but my other half says otherwise.

I close my eyes and wait for the door to completely open. Nang naramdaman kona na nakabukas na yung pintuan, I open my eyes at tinignan ang nasa loob.

As soon as I saw the old place that become my favorite place in the past, agaramg namula ang aking mga mata at unti unting nagbagsakan ang aking mga luha, I started to cry at humikbi.

It still pained me, masakit paring makita at maalala ang nakaraan. Plus, the new heartbreak.

After a few seconds, magpapatuloy na sana ako sa aking paglalakad papasok sa lugar ngunit meroon akong naramdamang tumama sa likuran ng aking leeg.

Automatic na napahawak ako sa aking leeg but as soon as I feel the thing that hits me, my vision turn blurry and my world‘s spinning. My body starts to sway and the last thing I know...

Black out...

____

Someone‘s Point of View

*Creek*

I stop on what I‘m doing when I heard the sound of door opening. I glance at the newcomer person and says

"Already done?"

He straighten his sitting pose and answered on his usual voice "Accomplished"

I smile and examined him, his clothes are completely fine, with no signs of being involved in a fight.

"Mission‘s that easy to complete?" I ask again.

He crosses his arms and with a complacent expression he answered " Nah. That dude‘s not on his normal self. He‘s crying when I saw him. He has unstable mental state and that makes my job easier otherwise I would be full of wounds right now." He explained.

Ow, he‘s lucky, I see.

I nod at him then ordered "Go, attend to him and let him understand why he‘s here and what our motives on abducting him. "

He stood and bow slightly "Alright, as you wish." And started walking towards the door.

After he exits my office, I sighed.

I hope you'll succeed...

_____

Clyde Point of View

Argh, ansakit ng ulo ko. Ano ba kasi ang nangyayari?

I open my eyes at agad na nabalik ako sa aking ulirat nang makita ko ang naka-paligid sa‘kin. Wtf? What is this? And why I‘m here?

Seriously, Where the fvck I am?

___

A/n; Hi guys, lame here. Btw I‘m your author in this story EasyKai. Well, I‘m sorry everyone for the long update and please stay tuned, malapit na tayo sa exciting part.