Dotyk Cienia

Rozdział 4

Wiedziałam, że to się stanie. Lecz to dzieje się szybciej niż myślałam. Szybciej niż ostatnim razem.

Chyba czas powiedzieć o co chodzi... Przyznać się. Trudno mi to wyznać... więc może lepiej pokażę.

- Lilith - usłyszałam za sobą głos Suzanne. - Uważaj.

- Wydaje mi się, że nic na to nie poradzę - powiedziałam.

- Myślisz, że to dzisiaj? - moja siostra spojrzała na mnie smutno.

- Mam nadzieję, że nie. Niestety to już niedługo. Do zobaczenia Suzie - przytuliłam dziewczynę mocno.

- Do zobaczenia.

Odsunęłyśmy się od siebie. Pomachałam siostrze i udałam się do szkoły.

***

- Cześć Lili - zawołała radośnie Alice, przytulając mnie.

Od razu stałam się niesamowicie spięta. Miałam tylko nadzieję, że nie dotknęła mojej skóry. Wnioskując po moim stanie nie zrobiła tego. Odetchnęłam z ulgą, gdy dziewczyna nareszcie mnie wypuściła ze swych objęć.

- Cześć - odpowiedziałam nadal spięta.

- Co ci jest? - spytała dziewczyna. - Nie wyglądasz na rozluźnioną.

- Po prostu - westchnęłam, nie wiedząc co powiedzieć - nie lubię gdy ktoś mnie dotyka.

- Zapamiętam - obiecała dziewczyna. - Idziesz już na lekcje?

- Jeśli Ci to nie przeszkadza to chciałabym już iść - powiedziałam niemal przepraszającym tonem.

- To do zobaczenia na stołówce.

- Cześć - rzuciłam przez ramię, obracając się i ruszyłam pod salę.

***

Szłam sobie spokojnie na stołówkę, mijając po drodze wielu ludzi. Po drodze wpadł we mnie jeden chłopak, a zaraz po nim pewna dziewczyna.

- Kurde. Czy wy nie możecie uważać, jak idziecie?! - ostatnie zdanie wykrzyknęłam, gdy wpadł we mnie kolejny chłopak.

Ten spojrzał na mnie i od razu się uśmiechnął.

- Cześć Lilith - przywitał się osiemnastolatek. - Idziesz na stołówkę.

- Tak, Lucas - odpowiedziałam. - Przepraszam, że na Ciebie wrzeszczę, ale jesteś trzecią osobą, która wpada we mnie w przeciągu dwuch minut.

- Sorry - popatrzył na mnie przepraszającym wzrokiem. - Zagapiłem się.

- Chodźmy już - proszę chłopaka, nie chcąc by znowu ktoś na mnie wpadł.

Luke bez słowa ruszył za mną, ale zaraz potem zaczął nawijać jak najęty.

Doszliśmy na stołówkę i usiedliśmy na naszym miejscu. Przy stole siedział już Jonathan i Alice. Myśleliśmy, że Emma nie przyjdzie na lunch, dopóki radosna dziewczyna nie usiadła obok mnie, wylewając przy tym moją herbatę.

- Strasznie przepraszam - Em zaczęła panikować.

- Nic się nie dzieje - chciałam ją uspokoić.

Resztę przerwy przegadaliśmy, a gdy zadzwonił dzwonek, ja wraz z Emmą ruszyłyśmy do sali.

- Jeszcze raz przepraszam - Em ujęła moją dłoń, by przekonać mnie do szczerości swoich słów.

Nie zdąrzyłam zareagować ani odpowiedzieć, bo przed oczami zrobiło mi się czarno. Po prostu osunęłam się na ziemię, mdlejąc.