Byliśmy blisko ale wciąż daleko od siebie

6. Nie wywiniesz się z tego Williams!

-Zaraz przyniosę koc żebyś mogła się ogrzać- oznajmił.

Olivier uparł się że zostaniemy w domku na noc, nie chciałam tego robić bo nie chce zamartwiać babci ani mamy. Natomiast on nie pozostawił mi wyboru i sam napisał do mojej mamy, aby ją poniformować że jestem z nim.

-Trzymaj- rzucił okrycie w moją stronę. -Jesteś głodna?- uniósł brwi.

-A co upichcisz mi jedzonko?- sarknęłam.

-Jasne co tylko zechcesz- uśmiechnął się ironicznie. -Zrobie naleśniki- oznajmił znikając w kuchni.

Postanowiłam się położyć na kanapie i trochę odpocząć. Byłam bardzo zmęczona, ale Williams za wszelką cenę chciał żebym zjadła przygotowany przez niego posiłek.

-Mam nadzieję że będzie zjadliwe- powiedział, stawiając na stoliku talerz z naleśnikami.

-Zaraz się przekonamy- odparłam sięgając po swoją porcję.

Ugryzłam kawałek i jak zwykle musiałam się ubrudzić. Czekolada spłynęła mi na brodę, a ja nie zdając sobie z tego sprawy. Nadal rozkoszowałam się pysznymi naleśnikami.

-Widzę że ci smakuje- rzucił rozbawiony jedząc swoją porcję.

-Mhm- mruknęłam, jedząc ostatniego naleśnika. -Jesteś brudny od czekolady, wytrzyj się- skarciłam bruneta.

-Sama to zrób- uśmiechnął się tym swoim irytującym uśmieszkiem.

-Skoro tak bardzo pragniesz mojego dotyku, mogłeś mówić wcześniej- rzuciłam, dalej grając w zagrywki bruneta.

-Harpii nie bądź głupia, wiemy że sama chciałabyś mnie dotknąć- spojrzał na mnie rozbawiony.

-Niestety, ale muszę cię zmartwić. Ponieważ nie masz racji kochany- sarknęłam, patrząc wprost w piękne tęczówki bruneta.

-Nie bądź taka pewna siebie, bo jeszcze cie to kiedyś zgubi Harper- rzucił prześmiewczo.

-Wole być pewna siebie, niż chować się po kątach i dawać sobą manipulować- odparłam uśmiechając się ironicznie.

Brunet nie odpowiedział mi już na to tylko przysiadł się obok mnie.

-Chcesz iść już spać?- zapytał.

-Jestem zmęczona. Musimy jutro wcześnie wstać żebyś odwiózł mnie do domu. Muszę się naszykować do szkoły- oznajmiłam wstając z kanapy.

-Gdzie idziesz?- uniósł brwi.

-Do sypialni, chce iść spać- odpowiedziałam.

-Nie ma opcji ja śpię na łóżku- oburzył się.

-Chyba cie łeb boli niewychowany buraku- sarknęłam patrząc na niego.

-Dobrze to śpimy razem w sypialni- rzucił luźno.

-Nie- zaprzeczyłam stanowczo.

-Oczywiście że tak, spokojnie nie będę cię macał- wstał z kanapy, uśmiechając się przebiegle.

-Spróbuj tylko mnie dotknąć, a pożegnasz się ze swoim przyjacielem- zmrużyłam oczy chcąc być groźna.

-Wyluzuj- rzucił, po czym podążył w stronę sypialni.

-Ja śpię po prawej, ty po lewej. Trzymamy się swoich stron. Lepiej nie chrap bo cię wyjebię przez ten balkon- ostrzegłam, wchodząc do pokoju.

Brunet wyszczerzył się po chwili zdejmując koszulkę i spodnie, zostając w samych bokserkach. Nie powiem że nie ale ciało ma akurat fajne. Nie jest jakoś bardzo wyrzeźbione ale lekko umięśnione.