The Long Lost Mafia's Daughter (COMPLETED)

CHAPTER 33

Halos magtampisaw ako sa saya ng malaman na buhay ang kaisa-isahan kong kaibigan. But, that's something in my heart that keep beating for being hurt because of what I just know.

He choose to hide the truth from me, para akong pinagtaksilan dahil sa ginawa niya sa akin. Hindi pumasok o sumagi sa isipan ko na magagawa yun ng taong mahal ko. I trust him, I trust him so much because I thought he will never do such a thing that can hurt me. But I guess it was just another thoughts.

Inaamin ko, nagulat ako nang malaman na may mga pinatay siya na tao. But, I wasn't afraid, I don't feel scared when I know that. Siguro nagalit lang ako dahil tinago niya sa akin ang totoo? I don't know why, pero ngayon ay sisingsi ako sa mga sinabi ko at ginawa ko.

Napasabunot ako sa sarili ng inaalala ang mga masasakit na salita na sinabi sa kaniya. I hate myself now, nagpasakop ako sa emosyon ko at hindi nakapag isip ng tama kanina. My emotions really get over me.

Napatingin ako kay Ezriah na nasa tabi ko ngayon, nakahiga at parang pagod na pagod na natutulog. Thanks to her, mas naging klaro sa akin kung anong dapat kong gawin. She really help me to find answers in my thoughts.

"Bukas na bukas, kakausapin ko si Rage." bulong ko sa sarili. If I can accept Ezriah for what she are, maybe I can accept my one and only man too.

For now, I just wanted to sleep the tiring and take a rest. I don't want my mind filled with negative thoughts again, baka maaga akong tumanda. I need energy for tommorow.

"Ang aga mo namang umalis?" inaantok kong tanong sa kaniya. napahikab pa ako at napakusot ng mata. Ginising niya ako para magpaalam na umalis.

"Yeah, I need to." naikwento niya rin pala sa akin kung anong nangyari kay Tristan, gusto ko rin sana siyang puntahan at bisitahin ngunit wala akong mukhang maihaharap sa kaniya.

"Hatid na kita sa labas," bumangon na ako at sinuot ang tsinelas para ihatid siya.

"Here's the key." kinuha ko ang kamay niya at pinatong doon ang susi ng isa kong sasakyan na nakaparada.

"Is it really okay?" may pag aalangan sa kaniyang boses.

"Ay wow, parang hindi nanghingi ng sasakyan sa akin dati." sarkastiko kong wika, pero pareho lang kaming napatawa.

"Thanks, Prim." pinanuod ko lang siyang makasakay sa kotse at patakbuhin ito.

Worth it din naman pala yung pag aasa kong babalik siya, at makakausap ko ulit siya. Napainat ako ng katawan at naisipang mag jogging muna. Kung kanina ay inaantok pa ako, ngayon ay nawala na 'yon. Hindi na talaga ako makatulog ulit pag nakaalis na ako sa kama.

"Mamaya na lang ako kakain." wika ko sa sarili. Nagbihis na ako ng damit at sapatos para mag jogging. Ayoko namang magmukmok dito at sisihin na lang ang sarili ko dahil sa katangahan kong ginawa.

Ilang oras na din akong tumatakbo kaya naisipan ko nang umuwi dahil nag uumpisa ng kumalam ang aking sikmura. Pag uwi ng bahay ay agad na akong dumiretsiyo sa kusina upang uminom ng malamig na juice na siyang hinahanap ng aking katawan.