The Long Lost Mafia's Daughter (COMPLETED)

CHAPTER 43

Bigla akong napahinga ng malalim. I am not nervous, I am not afraid to die... that's what I thought, but after having a someone who will be there by your side makes me want to live longer.

Napangiti ako ng maisipan na humahagolgol sa iyak si Prima habang ako ay nasa loob na ng kabaong, beside her was Tristan. Crying too.

“What are you smiling? Siguro natutuwa ka na dahil susunod ka na sa iyong Ina?” nabalik ako sa ulirat. I don't want to see them cry again, they're so ugly.

“Maybe,” muli kong tinutok ang baril sa kaniya.

“Kung sino ang mabilis, edi siya ang buhay!” sigaw ko.

“You will die anyway.” mayabang nitong sabi.

“Let’s see, then.” Ilang minutong natahimik at nagbabantayan sa galaw ng bawat isa.

Sa pagpihit ng baril ay isa sa amin ang napadaing. Mabilis na umikot ang aking paningin at naramdaman ang pagbagsak ng katawan sa sahig.

Napangisi ako ng sumuka ito ng dugo. Pareho kaming nakahandusay at dinadaing ang sakit na balang aming natanggap. So this is how you feel when you die. You feel numb and begging that you want to live more. You will realize something that are most important to you.

Naramdaman ko ang mainit na likido sa aking tyan, dahan dahan ko itong hinawakan at tinignan. So this was my blood looks like? Nagsimulang manlabo ang aking paningin, ngunit naaninag ko pa rin ang baril na muling nakatutok sa akin. Bumibigat na ang aking mga talukap. There's something one I want. I want to live! Tristan...help me...

Dumagondong ang kaba sa aking dibdib ng marinig ko ang dalawang putok ng baril. Pag-aalala at sobrang pagkatakot ang namamayani sa akin. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong takot. Napatingin ako sa sariling kamay, nanginginig ito dahil sa takot. Takot na ba kung anong nangyari sa babaeng mahal na mahal ko. Tinungo ko ang lugar kung saan galing ang mga putok na iyon.

Nilibot ko nang tingin ang buong lugar ngunit hindi ko sila makita. Mabilis kong inikot at hinanap si Ezriah. Hindi ko kakayaning mawalay muli siya sa akin. Ikakamatay ko ang pagkawala niya, kaya hindi ka maaaring mawala muli, Ezriah!  Napatigil ako sa paghahanap at takot na napatingin sa direksiyon kung saan nakita ng dalawang mata ko na nakahandusay sa sahig at duguan.

Nanggagalaiti sa galit at ramdam ko rin ang pag igting ng aking mga ugat sa katawan. Napadako ang tingin ko sa lalaking nakatutok ang baril kay Ezriah, mabilis kong kinasa ang hawak hawak kong baril at walang tigil siyang pinaputukan hanggang sa maubos ang laman nitong bala.  Mabilis kong tinungo si Ezriah at maingat na binuhat siya.

“Tristan...” nagsimulang mamasa ang aking mata.

“I-I love y-you...Mahal na mahal k-kita..”

“Stop talking!” hindi ko namalayan na sunod sunod na ang pag tulo ng aking luha.

“Don’t leave me, please!” God, if this was my karma for killing such people, please just take mine. I'll give my life to you, please let her alive! Don't make me suffer this much, God. I'm begging you! She's my life, my everything, I'll be living dead if you take her away!

“Tristan?” napatingin ako sa direksiyon ni Rage.

“Ezriah?” sumulpot sa kaniyang likuran si Prima.

“Let’s take her to the hospital!” sigaw niya, kahit hindi niya sabihin dahil yun naman talaga ang gagawin ko.

“Lahat tayo dito ay mamamatay!” lahat kami ay napatingin kay Groldh ng magsalita ito.