Kaybolan Saray

17. Bölüm

Aradan 1 ay geçer...
Yıl 1538 26 Kasım...
Nurgüzel den;
Bugün Mehmetimin sefere gitme günüydü ayriyeten bu sefer onun için çok önemli bir testi eğer padişah olacaksa bu testi geçmeliydi ve bende onu yolculamaya gittim beyaz atın üstüne binmiş Mehmetim di o benim..
Nurgüzel: Mehmetim.(:
Nurgüzel den;
O an Mehmet bana doğru döndü ve attan inmeye çalıştı ama yanındaki adam inmemesi için elinden gerekeni yapıyordu ne biçim adamdı bu!..
Mehmet: Seni çok seviyorum güzelim.(:
Nurgüzel: Bende seni seviyorum yakışıklım.(:
Ve sefere gittiler Nurgüzel de kendi dairesine çıktı ve üzerini değiştirdikten sonra çocuklarının yanına gitti çünkü Mehmet olmadığı zaman çocukları ona bir destek gibi geliyordu...
Nurgüzel: Çocuklarım benim.
Nurgüzel den;
Daha 9 aylık olmasına rağmen kızım bana doğru azimli bir şekilde adımlar atarak geldi ve bende kızımı kendime bastırdım sonra da oğullarımı kendime bastırdım onlar benim en büyük destekçilerim di..

Şimdi de Mehmet e bakalım...
Mehmet den;
Nurgüzelimi ve kızım Mihriban ı özlüyordum tabi oğullarımı da ama en çok kızımı daha çok seviyordum çünkü kızım çok azimli ve onun suratındaki gülücüğün başka kimsede olmadığıma anlatabilirdim ama kanıtlayamazdım..
Yardımcısı: Şehzadem şimdi hayat mücadelesi başlıyor.
Mehmet: Tamam bekle geliyorum.
Yardımcısı: Tamam Şehzadem.
Ve Mehmet ile Yardımcısı hayat mücadelesine hazırladır ve ormana giderler...

Şimdi de Nurgüzel e bakalım...
Nurgüzel den;
Su içmek için kalktığımda başım döndü ve gözümün önü karardı sonrası ise karanlık..
Bölüm son...